WHERE GENERALS DARE - THE CONTINUING SAGA IN MYANMAR

Quad alliance: Coming of Age

 The firming up of the Quad alliance after a decade, despite the continued differences in strategic security priorities of its four members, is related to the rise in power of Xi Jinping in China in 2012.

Col R Hariharan | Column | India Legal March 24, 2021

https://www.indialegallive.com/column-news/quad-alliance-modi-japan-quad-initiative/

 

Addressing the virtual summit meeting of leaders of QUAD – the Quadrilateral strategic grouping of the US, Japan, India and Australia – on March 12, Prime Minister Narendra Modi said: “We will work together closer than ever before for advancing our shared values and promoting a secure, stable and prosperous Indo-Pacific.” He added: “Today’s meeting shows that Quad has come of age. It will now remain an important pillar of stability in the region.”

PM Modi is probably right in celebrating the summit meeting as the coming of age of Quad, considering its transformation from a notion aired in the wake of the Boxing Day Tsunami in 2004 by the four nations, to its present avatar as a strategic framework of cooperation between four stakeholders of the Indo-Pacific. At the time of the Tsunami, the four countries formed a “core group” to coordinate their response to the disaster, but it did not progress beyond discussions due to their own strategic preoccupations.

The concept came alive briefly thereafter, as the “Strategic Global Partnership of Japan and India” when Prime Minister Shinzo Abe of Japan addressed the Indian parliament on August 22, 2007. He called it the “confluence of the two seas”, borrowing a phrase from the title of a book by Mughal Prince Dara Shikoh. It was part of Japan’s diplomatic initiative at the time “Arc of Freedom and Prosperity” to be formed along the outer rim of the Eurasian continent. It had the laudable objective of ensuring values such as freedom, democracy and respect.

However, differing strategic priorities in dealing with the booming Chinese economy set to overtake the Asian frontrunner Japan acted as a dampener to the growth of Quad. The whole world tried to woo China to do business with it. America, trying to get out of a looming economic disaster, was busy courting China as an investment destination. Japanese and Taiwanese investors queued up to make money out of China’s growing manufacturing industry to boost their exports. ASEAN countries opened up their markets for trade with China. So generally, there was a reluctance to firm up the Quad alliance as it could be construed as “ganging up” against China.

Inward-looking India, never known for making up its mind, was following the “middle path” in a bid to rebuild its stilted relations with China. It was still talking of Look East policy rather than acting upon it. The Quad concept became stillborn after Australian Prime Minister Kevin Rudd, considered a Sinophile, walked out of the amorphous “alliance” in 2009. 

The firming up of Quad after a decade, despite the continued differences in strategic security priorities of its four members, is related to the rise in power of Xi Jinping in China in 2012.

It was in the same year that China’s vague territorial claim to the whole of South China Sea (SCS) turned into aggressive action, as it seized Scarborough Shoals from the Philippines. The shoals, located 240 km from the Philippine’s main island of Luzon, and 680 km from Hainan Island of China, is rich in fishing resources. Four years later, China’s territorial claim, based on the so-called “nine-dash line”, was rejected by the international maritime tribunal. China not only rejected the ruling, but firmed up its claims to other islets in the SCS.

In the meanwhile, China aggressively went ahead creating artificial islands out of islets and coral reefs. These developments alarmed ASEAN neighbours as China’s actions blatantly disregarded the claims of not only the Philippines, but also other claimants in the SCS-Vietnam, Malaysia and Brunei.  These developments, coupled with PLA Navy warships, increased muscle-flexing in the SCS and sent notice of China’s ambition to stakeholders of the Indo-Pacific region.

It was in 2012 that President Xi conceptualised his ambitious Belt and Road Initiative, a strategic multilateral infrastructure and development initiative to link China with the rest of Asia, Africa and Europe in a bold bid to create a new world order, with the country at its helm.

Three things hastened the process of the Quad framework formation. Modi was disillusioned after his repeated attempts to build a win-win, equitable relationship with China did not yield results; President Donald Trump’s aggressive “America First” policy pursuit which increased the level of strategic confrontation with China and a change in Australian leadership after being disillusioned with China. 

The presence of Modi, Trump, Abe and Australian PM Malcom Turnbull in the East Asia Summit in November 2017 provided an opportunity for the top leadership of these countries to revive the concept of the Quadrilateral framework, in a bid to contain China. Before the leaders met, officials of the four countries held a meeting to discuss issues of common interest.

India’s Ministry of External Affairs press release after the meeting said: “The discussions focused on cooperation based on their converging vision and values for promotion of peace, stability and prosperity in an increasingly interconnected region that they share with each other and with other partners.” They agreed that a “free, open, prosperous and inclusive Indo-Pacific region serves the long-term interests of all countries in the region and of the world at large”.

After the election of Joe Biden as POTUS, there were doubts about the active involvement of the US in the Quad initiative. But these vanished after the Biden Administration acknowledged the significance of the Indo-Pacific region in its Interim National Security Strategic Guidance document released on March 3, 2021. It emphasised US commitment to the Quad, carrying forward the agenda of Trump. An Indo-Pacific coordinator has also been appointed in the US National Security to coordinate their Indo-Pacific strategy.

Having come of age with the successful conclusion of the summit meeting on March 12, how will the Quad framework grouping move forward? Given the diverse strategic priorities and national interests of the four nations, the Quad concept will be tested every time the members try to coordinate their moves in the overall interest of Indo-Pacific.

The Quad leaders’ joint statement issued at the end of the summit indicates a conscious effort to broad base their areas of cooperation and coordination and take it beyond a China-centric grouping.  The key elements of the joint statement are –

Vision: They are “united in a shared vision for the free and open Indo-Pacific. We strive for a region that is free, open, inclusive, healthy, anchored by democratic values and unconstrained by coercion”.

Strategic perspective: Commitment to promote “a free, open rules-based order, rooted in international law to advance security and prosperity and counter threats to both in the Indo-Pacific and beyond. We support the rule of law, freedom of navigation and overflight, peaceful resolution of disputes, democratic values and territorial integrity.” They emphasised the importance of a “rules-based maritime order in the East and SCS” so as not to lose sight of the current critical situation created by China’s belligerence.

ASEAN centrality: The statement refers to upholding peace and prosperity and strengthening democratic resilience based on universal values. It notes “the urgent need to restore democracy” in Myanmar and complete denuclearisation of North Korea as objectives.

Group direction beyond military cooperation: It also addressed a range of challenges including “the economic and health impacts of Covid-19”, climate change and challenges in a host of critical issues faced by the world. These include cyberspace, critical technologies, counter-terrorism, quality infrastructure investment and humanitarian-assistance and disaster relief as well as maritime domains.

Relevance to current issues: They announced a desire to “collaborate to strengthen equitable vaccine access for the Indo-Pacific, with close coordination with multilateral organizations including the WHO and COVAX”.

Action items: Harsh Vardhan Shringla, Indian foreign secretary, explained that the goal was to pool financing, manufacturing and distribution capacity to send one billion coronavirus vaccines across Asia by the end of 2022. They have also committed to create three working groups on vaccine experts, critical and emerging technology and on climate.  

If the Quad can live up to the key elements of the joint statement, and transform these into action, its future can be bright. Otherwise, it can get bogged down in the bilaterals of member nations with China and among themselves. As of now, the members have shown a lot of energy in taking forward the understanding arrived in March. Australia is contributing $77 million for the provision of vaccines and the last mile delivery support with focus on Southeast Asia. This will be in addition to its existing commitment of $407 million to regional vaccine and healthy security coverage to nine Pacific island countries and Timor-Leste. Japan will be providing grant-in-aid of $41 million and concessional yen loans for purchase of vaccines and cold chain support in developing countries. The US is leveraging its existing programmes to boost vaccination capability, with at least $100 million in regional efforts on immunisation. India is pitching in with additional manufacture of Covid vaccines with the assistance of the US and Japan.

Of course, in the midst of all this, the centrality of China continues to be relevant to Quad. This was illustrated during US secretary of defence Lloyd James Austin III’s three-day visit to New Delhi after the summit to discuss defence-related issues, including Chinese threat on the borders. The navies of India, the US, Japan and Australia are joining France for its “La Perouse” exercise in the Bay of Bengal from April 4 to 7. And more are to follow.

—The writer is a military intelligence specialist on South Asia, associated with the Chennai Centre for China Studies and South Asia Analysis Group.

 

வளரும் சீனா-பாகிஸ்தான் பாதுகாப்பு உறவுகள், எவ்வாறு இந்திய-பாகிஸ்தான் உறவை பாதிக்கும்?

கர்னல் ஆர். ஹரிஹரன் | மார்ச்சு 4, 2021 | சென்னை சீன ஆய்வு மையம், பிரசுர எண் 10-2021 | https://cutt.ly/BzwtkLp

லடாக் எல்லையில் இந்திய, சீன ராணுவங்களுக்கு இடையே பத்து மாதங்கள் தொடர்ந்த பதட்ட நிலை, உயர் மட்ட ராணுவ அதிகாரிகளிடையே பதினோரு சுற்று பேச்சு வார்த்தைகளுக்கு பிறகு, ஓரளவு தற்போது குறைந்து வருகிறது. இந்த முடிவை அமைதியை வேண்டும் பெரும்பாலான மக்கள் வரவேற்றுள்ளனர். 

ஆனால், தற்போதைய அமைதி தொடர்ந்து நீடிக்குமா என்பது சந்தேகமே. ஏனெனில், சீன அதிபர் ஷீ ஜின்பிங் மீது மோடி அரசு வைத்திருந்த நம்பிக்கையை சென்ற ஆண்டு லடாக் எல்லையில் நிகழ்ந்த மோதல்கள் சிதைத்து விட்டன. 

சென்ற ஆண்டு, அதிபர் ஷீ இந்தியாவின் நல்லுறவை மெத்தனமாக மதித்து, ஒப்பந்தங்களுக்கு மாறாக சீனப்படைகளை எல்லையில் குவித்து இந்தியாவை பயமுறுத்தி பார்த்தார். ஆனால், இந்தியா அதை முறியடிக்க எடுத்த பல முனை முயற்சிகளால், சீனா எல்லையில் இரு தரப்பு படைக்குறைப்புக்கு ஒப்புக் கொண்டது. 

இதை இந்தியாவின் வெற்றி என்று கொண்டாடுவது தவறு. ஆனால், இந்த எல்லை சம்பவம், இந்தியாவால் சீனாவுக்கு உண்டான மானப் பிரச்சனை என்பதை சீனா எளிதில் மறக்காது. 

ஆகவே, அடுத்த முறை, சீனா எவ்வாறு நமது நாட்டின் பாதுகாப்புக்கு அழுத்தம் கொடுக்கும் என்ற கேள்விக்கு விடை காண்பது கடினம். ஏனெனில், கடந்த ஓராண்டில் உலக அளவில் பாதுகாப்பு சூழ்நிலையில் பல மாற்றங்கள் ஏற்பட்டுள்ளன. 

இமையத் தட்டில், இந்தியப் படைகளுக்கு வலிமை சேர்க்க, அரசு பல முயற்சிகளை தொடர்ந்து மேற்கொண்டு வருவது முக்கியமாகும். அவற்றில், எல்லைப் பகுதியில், இது வரை கிடப்பில் போடப்பட்டிருந்த சாலை விரிவாக்க திட்டங்களை முடித்து வருவது குறிப்பிடத்தக்கது. 

அது போலவே, இந்திய விமானப் படைக்கு ரஃபேல், தேஜஸ் ஆகிய போர் விமானங்கள், மற்றும் எதிரி விமானங்களைத் தாக்கும் அஸ்த்ரா ஏவுகணைகள் ஆகியவற்றை அளித்து போர்த்திறனை அதிகரித்துள்ளது. அது போலவே, முன்னணியில் உள்ள படைகளுக்கு, புதிய பலம் வாய்ந்த பீரங்கிகள், போர் முனையை கண்காணித்து உடனுக்குடன் தாக்குதல் நடத்தக்கூடிய அமெரிக்க ட்ரோன் தானியங்கிகள் ஆகியவற்றை அளித்துள்ளது. 

இதெல்லாவற்றையும் விட, இந்திய-பசிபிக் கடல் பிராந்தியத்தில் வளர்ந்துவரும் சீன ஆதிக்கத்தை எதிர் கொள்ள, இந்தியா, அமெரிக்கா, ஜப்பான் மற்றும் ஆஸ்திரேலியா ஆகிய நாடுகள் கூடி அமைத்துள்ள குவாட் கட்டமைப்பின் செயலாக்கம், அந்த நாடுகளுக்கு இடையே போர் முனை ஒத்துழைப்பை அதிகரித்து வருகிறது. 

ஆகவே, அடுத்த முறை சீன-இந்திய "மோதல்",  எல்லையில் தோன்ற வேண்டிய அவசியம் இல்லை. அதை வேறு எந்த ரூபத்தில் சீனா எதிர் கொள்ளும்  என்று அனுமானிக்க வேண்டிய கட்டாயம் இந்தியாவுக்கு ஏற்பட்டுள்ளது.

அத்தகைய முயற்சி வெற்றி அடைய, சென்ற ஆண்டு சீன-பாக் உறவில் ஏற்பட்டுள்ள நெருக்கத்தை, சீனா தனக்கு சாதகமாக பயன்படுத்தலாம். அதற்கு, இரு நாடுகளும் ஒருங்கிணைந்த தமது செயல்பாடுகளை பாதுகாப்பு, வெளியுறவு, மற்றும் பன்னாட்டு வணிகம் ஆகிய துறைகளில் உபயோகித்து, இந்தியாவுக்கு நேரடியாகவும், மறைமுகமாகவும், அழுத்தம் கொடுக்கலாம். 

இரண்டு நாடுகளும் தங்களுக்க சாதகமான சூழ்நிலையை உண்டாக்க, இந்தியாவுக்கு தங்கள் அமைதிக்கரத்தை நீட்டுவதை ஒரு உத்தியாக கையாளலாம். அவ்வாறுதான், இரு நாடுகளும் இந்தியாவுடன் பல்வேறு கால கட்டங்களில் இரட்டை வேடம் போட்டதாக சரித்திரம் கூறுகிறது. 

உதாரணமாக, அதிகம் பாராட்டப்பட்ட மோடி-ஷீ மகாபலிபுரம் சந்திப்பு நிகழும் போதே, லடாக் எல்லையில் சீனப்படைகளை ஊடுருவச் செய்து, ஷீ இந்தியாவின் தயார் நிலையை ஆழம் பார்த்தது  நமது நினைவில் நீங்காது. ஆகவே,  வரும் செப்டம்பர் மாதம், ஷீ இந்தியா வருகிறார் என்ற செய்தியை சந்தேகக் கண்ணோடு பார்க்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டுள்ளது. 

அது போலவே, பாக் அதிபர் ஜெனரல் முஷாரப், இந்தியப் பிரதமர் வாஜ்பாய் அவர்களுடன் நல்லிணக்கம் காட்டி அமைதி பேச்சுவார்த்தை நடத்தி அது முறிந்தது. ஐந்தாண்டு அமைதிக்கு பின், 2008ல் பாகிஸ்தான் ஐ. எஸ். ஐ உளவுத்துறையை உபயோகித்து, ஜிஹாதி தீவிரவாதிகளை மும்பையில் ஊடுருவி 26/11 தாக்குதல்கள் நடத்தி பேரிழப்பு ஏற்பட்டுத்தியதை எளிதில் மறக்க முடியாது. இன்றும், அந்தத் தாக்குதலை திட்டமிட்ட தீவிரவாத தலைவர்கள், சுதந்திரமாக பாகிஸ்தானில் உலவி வருகிறார்கள் என்பது கசப்பான உண்மை. 

இத்தகைய சூழ்நிலையில், கடந்த பிப்ரவரி 3ம் தேதி, பாக் ராணுவத்தின் தலைவரான ஜெனரல் கமார் பாஜ்வா ஒரு ராணுவ பயிற்சி மையத்தில் பேசுகையில், பாகிஸ்தான் அமைதியை விரும்பும் நாடு என்றும், அதற்காக பிராந்திய மற்றும் உலக அளவில் பல தியாகங்களை புரிந்துள்ளது என்று குறிப்பிட்டார்.

தொடர்ந்து பேசிய பாஜ்வா, நெடுங்காலமாக  உள்ள ஜம்மு காஷ்மீர் பிரச்சனையை குறிப்பிட்டு, காஷ்மீர் மக்களின் அபிலாஷைகளை நிறைவேற்றி, பிரச்சினையை தீர்க்க வேண்டிய அவசியத்தை வலியுறுத்தினார். 

ஜெனரல் பாஜ்வாவின் பேச்சு இருநாடுகளிலும் அமைதி வேண்டி காத்திருக்கும் மக்களிடையே பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றது. 

இரண்டு நாட்கள் கழிந்த பிறகு பாக் பிரதமர் இம்ரான் கான் பேசும் போது, இந்தியாவை குறிப்பிட்டு "வாருங்கள், எங்களுடன் காஷ்மீர் பிரச்சனையை தீருங்கள். அதற்கு, முதலாவதாக, நீங்கள் மீண்டும் சட்டத் திருத்தம் 370ஐ நடைமுறைப் படுத்துங்கள். அதன் பிறகு, எங்களுடன் பேச்சுவார்த்தையை நடத்துங்கள். பிறகு, ஐ. நா. கட்டமைப்பின் தீர்மானத்தின் படி, காஷ்மீர் மக்களுக்கு அவர்கள் உரிமையை அளியுங்கள்" என்று கூறினார். 

இதை, வரவேற்ற பல இந்திய ஊடக ஆய்வாளர்கள், பாக் பிரதமர் அமைதிப் பேச்சுவார்த்தைக்கு தயாராகிறார் என்று கணித்தனர். அதற்கு ஏற்றவாறு, மேலும் இரண்டு நாட்களுக்கு பிறகு, பாக் பிரதமர் தனது இலங்கை விஜயத்தின் போது, பாகிஸ்தான் இந்தியாவுடன் சுமூக உறவையே நாடுவதாகவும், அதற்கு காஷ்மீர் பிரச்சனை ஒன்றே தடையாக நிற்பதாகவும் குறிப்பிட்டார்.

இதையடுத்து, ஊடகச் செய்திகள் பாகிஸ்தான் இந்தியாவிலிருந்து மீண்டும் பஞ்சு இறக்குமதி செய்வதற்கான முயற்சிகளில் ஈடுபட்டுள்ளதாக குறிப்பிட்டன. இந்தியாவுடனான வியாபார உறவை பாகிஸ்தான் ஒட்டு மொத்தமாக, இந்தியாவின் பாலாகோட் விமான தாக்குதலுக்குப் பின்பு, நிறுத்தி இருந்தது. இது சுமூக சூழ்நிலையை ஏற்படுத்த பாகிஸ்தான் காட்டும் இன்னொரு சமிக்ஞையா? 

இந்திய பாதுகாப்பு அமைச்சகம் பிப்ரவரி 25ந் தேதி அளித்த அறிக்கையில், இந்திய-பாகிஸ்தான் ராணுவங்களின் போர் முறை பொது இயக்குனர்கள், "ஹாட் லைன்" என்ற நேரடி தொலைபேசி மூலம் தொடர்பு கொண்டு, காஷ்மீர் எல்லையைப் பற்றிய தங்கள் கருத்துக்களை, பரிமாறிக் கொண்டதாக கூறியது.

அதன் பின், இரு தரப்பும் மற்றவர் கருத்துக்களை புரிந்து கொண்டு, எல்லையில் அமைதிக்கான சூழ்நிலையை மீண்டும் தொடர முடிவெடுத்தனர். அதன்படி, ஏற்கனவே நடைமுறையில் உள்ள ஒப்பந்தங்களை கண்டிப்பாக எல்லைக் கோட்டில் 24/25 பிப்ரவரி இரவில் இருந்து நடைமுறையாக கடைப்பிடிக்க முடிவு செய்ததாக, அந்த அறிக்கை கூறுகிறது. 

அதைத் தொடர்ந்து, எல்லையில் பிரச்சனைகள் ஏற்பட்டால், அவற்றை நேரடி தொலைபேசி மூலமும், அல்லது எல்லையில் உள்ள ராணுவ தளபதிகள் "கொடி" சந்திப்பின் மூலமாகவும் தீர்க்கலாம் என்று முடிவு செய்யப்பட்டுள்ளதாக அறிக்கை கூறுகிறது. 

ஆனால் இத்தகைய உயர்மட்ட ராணுவ நேரடி தொலைபேசித் தொடர்புகள் 2013, 2018 ஆகிய ஆண்டுகளில் நடந்தன. அவற்றில் இரு நாட்டு ராணுவத் தலைவர்களும் அமைதி காக்க ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டாலும், அவை குறுகிய கால கட்டத்தில் நீர்த்துப் போயின. 

அதற்கு முக்கிய காரணம், தீவிரவாதிகளை உபயோகித்து இந்திய ராணுவப்படையினரை, அணு அணுவாக அழிப்பதை பாகிஸ்தான் தனது அடிப்படை போர் உத்தியாக உபயோகிப்பதே ஆகும். பாக் ராணுவம் அந்த நாட்டு வெளியுறவு, முக்கியமாக இந்திய உறவை, தனது செயல்பாடுகளின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைத்துள்ளது. ஆகவே அதன் ஒப்புதல் இல்லாமல் பாக் அரசு, தீவிரவாதிகளை இந்தியாவுக்கு எதிராக உபயோகிப்பதை நிறுத்த முடியாது. 

இந்தச் செய்திகள், இந்திய பாகிஸ்தான் உறவில் அமைதிப் பேச்சுவார்த்தையின் துவக்கத்தை காட்டுகின்றனவா? பாகிஸ்தான் தலைமை ஏன் அமைதியை பற்றி தற்போது பேசுகிறது? அதை எவ்வளவு தூரம் நம்பலாம்? இப்படி நம் முன் பல கேள்விகள் எழுகின்றன. 

அவைகளைப் புரிந்து கொள்ள, இரு நாடுகளின் உறவின் சரித்திர பின்னணியை புரிந்து கொள்வது மிக அவசியம். தற்போது, சீனாவின் தலையீடு பாகிஸ்தானின் அரசியல், பொருளாதார வளர்ச்சி மற்றும் பாதுகாப்பு ஆகிய துறைகளில் 2013ல் இருந்து தொடர்ந்து அதிகரித்து வருகிறது. சி. பி. இ. சி எனப்படும் "சீன-பாகிஸ்தான் பொருளாதார பெருவழித் திட்டம்", சீனா உலக அளவில் கையெடுத்துள்ள "பெல்ட் அண்ட் ரோடு" (பி. ஆர். ஐ) இணைப்பு திட்டத்தின் மிகப் பெரிய அங்கமாகும். 

அதில் தற்போது தொய்வு ஏற்பட்டுள்ள நிலையில், இந்திய பாக் எல்லையில் ஓரளவு அமைதி நிலவினால்தான், சீனா அதில் முன்னேற்றம் காண முடியும். இந்த ஆண்டு ஜூலை மாதம் சீனாவில், சீன கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் நூறாம் ஆண்டுவிழா கொண்டாடப்படும். அந்த வேளையில் பி. ஆர். ஐ திட்டத்தின் மணிமகுடமான சி. பி. இ. சி திட்டத்தின் வெற்றிகாண வேண்டிய நெருக்கடி அதிபர் ஷீ ஜின்பிங்குக்கு ஒரு சவாலாக உள்ளது. 

அந்த சவாலை சந்திக்க, பாகிஸ்தானில் சீனா பல்வேறு உத்திகளை கையாண்டு வருகிறது. சி. பி. இ. சி. கட்டமைப்பின் தலைமையை பாக் ராணுவத்தின் கையில் மாற்றியதற்கு சீனாவின் அழுத்தமே காரணமென்று கூறப்படுகிறது. 

ஆகவே, இத்தகைய சூழ்நிலையில், இந்தியா பாக் எல்லையில் முழு அமைதி, பேச்சுவார்த்தை மூலம் ஏற்படுத்த முடியும் என்று எதிர்பார்ப்பது பகல் கனவாக முடியலாம். இது வரை, இந்திய பாதுகாப்பு மற்றும் வெளியுறவு துறைகள் விழிப்புணர்வுடன் செயல்பட்டு வருகின்றன. அந்த நிலைப்பாடு தொடரும் என்று எதிர்பார்க்கலாம். 

[கர்னல் ஆர் ஹரிஹரன் ராணுவ நுண்ணறிவுத் துறையில் தெற்காசிய மற்றும் தீவிர வாதம் ஆகிய பிரிவுகளில் போர் முனை அனுபவம் பெற்றவர். ஈமெயில்: haridirect@gmail.com வலைதளம்: https://col.hariharan.info] 

 

Sri Lanka Perspectives – February 2021: A month of forgettable performance

Col R Hariharan | February 28, 2021|

South Asia Security Trends, March 1, 2021 | www.security-risk.com

Overview

If the happenings during the month in Sri Lanka are any indication, the government of President Gotabaya Rajapaksa, voted to power by 6.9 million Sinhalas to restore Sinhala pride and Buddha Sasana as he claims, did not cover itself with glory. This was evident in the government conduct on three issues which peaked during the month – troubled ethnic relations, the handling of the United Nations Human Rights Council (UNHRC) meeting on Sri Lanka’s human rights accountability, and challenges of governance. Perhaps, the bonhomie showed by visiting Pakistan Prime Minister Imran Khan, despite accusations of Islamophobia voiced by Muslim minority, was the only moment of cheer for the government.

Significance of P2P march

Perhaps for the first time since the 70s, Tamils of all hues – Jaffna and Easterners, Muslims and Tamils of Indian origin (Up country Tamils) - came together, across political affiliations, to march peacefully for five days to voice their demands. They covered a distance of 750 km from the eastern town of Pottuvil to Polikandy in Jaffna in the North, to draw attention to demands, ignored by successive governments, as well as concerns on current issues.

The march held from February 3 to 9, now embedded in Tamil lore as P2P, did not draw much attention in mainstream media, though Tamil media estimated the participation of a thousand people.  Apparently, it was timed to draw international attention on the eve of the UNHRC meeting slated to discuss Sri Lanka’s human rights accountability issue. The proceedings of the UNHRC session, so far, indicates they had achieved their aim. 

The P2P march is a watershed moment for a number of reasons. For the first time, besides Tamils from north and east, plantation Tamils and Muslims had joined hands to project their demands peacefully.  It was led by civil society organisations, with Tamil and Muslim political parties taking a back seat.

Slogans raised at the march voiced, much more than longstanding demands of Tamils of North and East, like forcibly disappeared, vacation of land under occupation of security forces and release of LTTE suspects still in custody without due legal process. They also protested against denial of burial rites to Muslim victims of Covid pandemic, continued recourse to Prevention of Terrorism Act (PTA), denial of minimum wage of Rs 1000 per day to plantation Tamils and aberrations of Sinhala majoritarian rule against minorities. This would indicate, the patience of minority population is wearing thin over the government’s continued indifference to their grievances. This increases the likelihood of minority politicians coming together for making common cause to build upon the Tamil idiom to further their political aspirations. 

Two mainstream political parties the SJB (clone of its parent UNP) and the JVP - came out in support of the Tamil marchers. Prime Minister Mahinda Rajapaksa who is politically savvy, would remember that the P2P was reminiscent of the early 70s, when Tamils started projecting their demands for autonomy peacefully. It later snowballed into satyagraha movement under Dr SJV Chelvanayakam's leadership and opened the gates for Tamil separatist struggle.   

Wasted opportunity at UNHRC

The four-week long 48^th session of the UNHRC conducted virtually, has so far gone according to script. HR Commissioner Michelle Bechelet's report (analysed last month in Sri Lanka Security Trends) was taken up for discussion, with 40 countries presenting their views in the interactive dialogue that followed.

Foreign Minister Dinesh Gunawardane’s address was largely defensive, trying to counter Ms Bechelet’s report with recycled arguments, rather than breaking new ground to tone down the damage caused by the report. He said her report has “unjustifiably broadened its mandate and scope” to incorporate many issues of governance and matters that are essentially domestic, and dismissed the previous resolutions brought at the UNHRC as politically motivated. Few would be convinced by his argument that the former Sri Lanka government decision to co-sponsor UNHRC Resolution 30/1 resulted in compromising national security, which eventually led to the Easter attacks of 2019.

Representatives of the UK, Germany, Canada, Norway and the US shared the concerns raised by the OCHR and called upon Sri Lanka to share a time table for the implementation of the recommendations mentioned in the report. 

India did not allow the recent hiccups in its relations with Sri Lanka to highlight the core aspects of Sri Lanka’s human rights issue. India’s Permanent Representative, Indra Mani Pandey, noted that India was an active participant in the discussions on the seven resolutions on the question of human rights in Sri Lanka since 2009 and Sri Lanka remained a close friend and immediate neighbour.

“We believe that respecting the rights of the Tamil community through meaningful devolution contributes directly to the unity and integrity of Sri Lanka.” Therefore, she added India advocated “delivering on the legitimate aspirations of the Tamil community is in the best interest of Sri Lanka.” India called upon Sri Lanka to take steps to address such aspirations through reconciliation and full implementation of the 13^th Amendment to the Constitution.

Sri Lanka is worried about the new draft resolution put forward by the Core Group led by UK, which would be voted on March 22. Sri Lanka would consider certain comments and clauses of the draft resolution as provocative. For instance, it takes note of the passage and operationalisation of the 20^th Amendment to the Constitution, counsels the government to respect local governance including holding of elections to provincial councils and ensure they are able to operate effectively, in accordance with the 13^th Amendment.

It asks Sri Lanka to provide sufficient resources and technical means for effective functioning of the Office on Missing Persons and the Office for Reparations and stresses the importance of maintaining support to these institutions, “safeguarding their independent functioning.”

It expresses serious concern over emerging trends over the past year, which “represent clearly early warning signs of a deteriorating human rights situation in Sri Lanka, including the accelerating militarization of civilian functions, erosion of the independence of the judiciary and key institutions responsible for the promotion and protection of human rights, ongoing impunity and political obstruction of accountability for crimes and human rights violations in emblematic cases.”

Presumably, the draft resolution would be toned down in its final form; but the writing on the wall is clear - Sri Lanka cannot do business as usual, if it wants to maintain its win-win relations with its traditional Western allies. India in 2010 had provided valuable support to Sri Lanka in the UNHRC in shaping the final resolution. With China assuring Sri Lanka its support in international forums, how would India handle Sri Lanka’s request for help in the UNHRC, remains to be seen when the final resolution takes shape.  

Future

Alan Keenan of the International Crisis Group summed up the situation in Sri Lanka in his paper, “The Rajapaksa family’s return to government has put an end to tentative efforts to address the legacy of civil war and brought in more centralised, militarised government, anchored in Sinhala majoritarianism. As Sri Lanka’s longstanding ethno-religious tensions continue to linger, the presence of hard-line Sinhala nationalists in power rules out any accommodation of Tamil political claims. Once-fringe ideas of militant Buddhist groups regarding violence and hate speech against Muslims are increasingly being adopted as government policy.”

The Rajapaksa government has so far shown neither the willingness, nor the ability, to tackle these issues dispassionately. The Rajapaksas weakest link is the ineptitude in handling foreign relations, which has caused maximum damage to the country. This was seen in all critical situations: continued insensitivity in handling India’s concerns, embarrassing the new US administration by undiplomatic comments, and clumsiness in handling Prime Minister Imran Khan’s visit to Colombo and the inability to strategize the approach to the UNHRC session. The after effects of this weakness is likely to impact the country in the coming months.

[Col R Hariharan, a retire MI specialist on South Asia and terrorism, served as the head of intelligence of the Indian Peace Keeping Force in Sri Lanka 1987-90. E-mail: colhar@gmail.com Website: https://col.hariharan.info]