ISIS is here: Moment of truth in Jammu and Kashmir

We need to recognize that Kashmir needs a radically new narrative. And that may involve abolishing Article 370

VARIETY |4-minute read | 23-06-2018

COLONEL R HARIHARAN @colhari2

The moment of truth for New Delhi about the presence of Islamic State (IS) terrorists in Jammu and Kashmir seems to have arrived with the killing of Dawood, the head of the Islamic State J&K (ISJK) and three other terrorists in a gunfight in Srigufwara area in Anantnag district, on June 22.

For too long, both New Delhi and J&K leaders of all hues, have been in a state of denial about the presence of the Islamic State in the state, ignoring the black Islamic State (IS) flags held aloft by stone pelting mobs attacking security forces in Kashmir.

In fact, when waving of the first flags of IS appeared among the crowds as early as October 2014, the then chief minister, Omar Abdullah, denied the presence of IS in the state and described them as acts of "some idiots" to catch media attention.

In November 2017, when a suspected IS terrorist Mugeez was killed in an encounter with security forces in Srinagar in which a sub inspector was also killed, the IS flags appeared in the funeral covering his body. New Delhi still chose to ignore the IS presence, which was now more than some "idiots" waving its black flags.

Even when the IS propaganda channel, Al Amaq, said, "It assassinated an element of police in firing near city of Srinagar in Kashmir," alluding to the killing of Hurriyat Conference leader Fazal Haq Qureshi and a policeman in the Soura area of Srinagar on February 22, 2018, New Delhi promptly went into denial mode just as Srinagar always did. Perhaps, it did not suit their political narrative.

On the occasion, though the DGP of the state, SP Vaid, had said the presence of IS in the state was worrisome, a home ministry spokesperson said emphatically: "There is no physical infrastructure or manpower of the IS in the Valley. It does not exist in the Valley."

For too long, we have been blaming the ISI bosses and Pakistan-based jihadi terror groups for inciting militancy in the Valley, ignoring the IS spreading its tentacles through social media. It suited Pakistan's narrative also as it had been claiming IS had not taken roots in the country.

In fact, the IS declared its intent to enter India with the forming of the IS India group - Al Hind in 2016. The IS cadres started dispersing after its successive defeats in Iraq and Syria from 2016 onwards. One terrorist suspected to be involved in train sabotage in Lucknow was shot in a gunfight on March 2017; according to the police he probably had IS links.

Kashmir probably offers a fertile ground as it has a long history of Pakistan-sponsored terrorism against the state, gingered with the local demand for azadi.

Social media expansion provided increasing opportunities to reach potential aspirants.

On the same day of the security forces' encounter with the IS terrorists in Anantnag district, in distant Indonesia, the case of 2016 IS terrorist attack in Jakarta was brought to a close.

A five-judge panel sentenced to death radical cleric Aman Abdurrahman, the de facto head of IS in Indonesia, for his role in inciting others to commit terror attacks in Indonesia.

The court found the 46-year-old head of the Islamic extremist network Jamaah Ansharut Douala (JAD) planned and incited others to carry out terrorist acts. The JAD's 2016 terror attack was first claimed by the IS in Southeast Asia The presiding judge said: "The defendant has either met his followers face to face or distributed his write-ups widely on the internet, MP3 clips as well as audio calls."

Commenting on the judgement, Adhe Bhakti of the Centre for Radicalism and Deradicalisation Studies (Pakar) was quoted by The Strait Times as saying "bear in mind that Aman Abdurrahman is an ideologue. Even his words could move others to commit terror acts. What we have today is the death penalty slapped on that influential person spreading those words."

If Indonesia, with the largest Muslim population, is taking IS inspired terrorism so seriously, for how long are we going to play ducks and drakes with jihadi terror in Kashmir to suit political narratives?

We need to recognise that Kashmir needs a radically new narrative. And that may involve abolishing Article 370 according a special status to J&K and make it a full-fledged part of India. Even Pakistan has done it by merging the part of J&K it had occupied with the rest of the country. Do we have the courage of conviction?

I wish I could say yes with confidence.

Col R Hariharan, a retired Military Intelligence specialist on South Asia, has rich experience in terrorism and insurgency operations. 

Courtesy: India Today opinion portal Daily O

https://www.dailyo.in/variety/islamic-state-jammu-and-kashmir-islamic-state-in-kashmir-article-370-islamic-state-militancy-terrorism/story/1/25067.html

நானும் கடவுளும்

ஆர் ஹரிஹரன்

கொஞ்ச காலமாக எனக்கு ஒரு சின்ன பிரச்சினை. சின்ன வயசில் தோன்றும் பிரச்சினைகளிலிருந்து அது முற்றிலும் மாறுபட்டது. எனது வாழ்க்கையின் இலையுதிர் காலத்தில் நான் நிற்கும்போது,. ஏனோ தெரியவில்லை, முன்னெப்போதையும் விட கடவுளைப் பற்றி யோசிக்கிறேன். 

இதற்கு வாழ்வின் அடுத்த கட்டப் பயணம் என்ன என்ற இனம் தெரியாத கேள்வி அடி மனிதில் ஒளிந்திருப்பது தான் காரணமா? தெரியவில்லை. 

கடவுளே என் வீட்டுக் கதவைத் தட்டினால் கூட எனக்கு அவரையோ, (அவளையோ அல்லது அதையோ) அடையாளம் கண்டு கொள்ள முடியாது. ஏனென்றால் கடவுள் அருவமா, உருவமா, அல்லாவா, ஜீசஸ்ஸா, யாஹ்வேயா, நிரங்காரியா, பிரணவமா, விஷ்ணுவா, ராமரா, கிருஷ்ணனா, அனுமனா, பிரம்மாவா அல்லது சிவனா, பார்வதியா என்று கடவுளர்களின் சூப்பர் மார்க்கெட்டில் எது உண்மையான கடவுள் என்று நான் தேடியதில்லை.

கடவுள் என்னைத் தேடுவதின் தோற்றமா அல்லது அடி மனதில் கடவுளைப் பற்றி என்னை அறியாமலே நான் தேடுகிறேனா தெரியவில்லை. ஏனென்றால் நமது மனிதில் ஆழப்பொதிந்திருக்கும் சப்-கான்ஷியஸ் பகுதியில் என்ன இருக்கிறது என்று நமக்கே தெரியாது என்று மனோதத்துவம் கூறுகிறது.  சொல்லப்போனல் கடவுள் உண்டா இல்லையா என்ற வாதம் என்னைப் பொறுத்தவரை உபயோகமே இல்லாத ஒன்று. ஆகவே என் மனைவி கோவிலுக்குப் போகலாம் என்று என்னை அழைத்தால் நான் கிளம்பிவிடுவேன். அதன் காரணம் என் கடவுள் நம்பிக்கை அல்ல. என் மனைவியிடம் எனக்கு உள்ள உறவே காரணம். மனைவிக்கு நம்பிக்கை சுதந்திரம் என்பது அடிப்படை உரிமை. அதன் அடிப்படையில் அவள் என்னைக் கோவிலுக்கு அழைத்தால் அதை நான் ஏன் தவிர்க்க வேண்டும்?  

கடந்த அறுபது ஆண்டுகளாக எனக்கும் கடவுளுக்கும் உள்ள உறவை. நமது நகர் புறங்களில் அடுக்கு மாடிக் கட்டிடத்தில் வசிக்கும் குடிமகனுக்கும் அடுத்த ஃபிளாட்டில் உள்ளவருக்கும் உள்ள உறவுடன் ஒப்பிடலாம். அடுத்த வீட்டுக்காரர் இருக்கிறாரா இல்லையா என்று அவனுக்குத் தெரியாது. அதைப் பற்றி நமது குடிமகனுக்கு அக்கறை இல்லை. கேட்டால் “அதெல்லாம் டோட்டல் வேஸ்ட், அங்கிள், இன்வேஷன் ஆஃப் ப்ரைவசி” என்று விளக்கம் கிடைக்கும். 

அந்த நாகரீக வாதத்தை விட “சிட்டில அடுத்த வீட்டு ஆசாமி யாருங்கறது முக்கியமில்லீங்க. அவன் நம்மை ரோதனை பண்ணக்கூடாதுங்க அதுதான் முக்கியம்” என்று என் ஆபீஸ் பியூன் பாலசந்திரன் தனது வீட்டை மாற்றிய போது அளித்த யதார்த்தமான விளக்கமே என்னுடைய நிலைக்குப் பொருந்தும் என்று நினைக்கிறேன்.  .   

சிறு வயதில் தேவாரமும் வள்ளலாரின் திருவருட்பாவும் மனப்பாடம் செய்திருக்கிறேன்; எனது சுய ஈடுபாட்டால் நான் அதைச் செய்யவில்லை. தமிழ் பக்தி இலக்கியத்தைக் கொண்டாடிய என் அம்மாவும் தாத்தாவுமே அதற்குக் காரணம். பிற்காலத்தில் நாமக்கல் கவிஞர் கூறியபடி நீரு பூசினேன் நெறியினைக் கண்டிலேன் என்று மாறிவிட்டேன்.. 

அதற்கு ஒரு காரணம், நான் பதினாறு வயதில் கல்லூரி ஹாஸ்டல் வாசம் ஆரம்பித்த காலத்திலிருந்த பிறந்து வளர்ந்த வீட்டுச் சூழ்நிலையிலிருந்த பிரிந்ததாக இருக்கலாம். ஆனால் கல்லூரியில் படித்த காலத்திலிருந்து எனக்கு கடவுளைப் பற்றிய நினைப்பு அதிகம் கிடையாது. என் ரூம் மேட் அதற்கு நேர் மாதிரி. காலையில் கடவுளைக் கும்பிட்டு நீறு பூசி பயந்து கொண்டே தேர்வு எழுதி ஃபெயிலானவன். அதெல்லாம் செய்யாமலே அதே அனுபவத்தைப் பெற்றவன் நான்.

அந்தக் காலத்தில்தான் சி. என். அண்ணாதுரை என்ற கவர்ச்சிகரமான இளம் பேச்சாளர், உலக அளவில் நாத்திகத்தைப் பரப்பிய இங்கர்சாலைப் பற்றி அடுக்கு மொழியில் பேசியும் எழுதியும் அறிஞர் அண்ணாவாக மாறினார். நான் ஆங்கிலத்தில் இங்கர்சால் எழுதியதைக் கொஞ்சம் படித்த பின், கடவுள் நம்பிக்கையே இல்லாதவர், இல்லாதவரைப் பற்றியே ஏன் புத்தகம் எழுதினார் என்று எனக்கு விளங்கவில்லை. நமது இலக்கியத்தில் முருகனைத் தமிழில் வைதாரையும் வாழ்த்துவான் என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்கள். அதன்படி இங்கர்சாலும் கடவுளால் வாழ்த்தப் பட்டிருப்பாரோ என்னவோ தெரியாது.

தாம்பரம் கிறிஸ்துவக் கல்லூரியில் எனக்கு ஃபிசிக்ஸ் போதித்த டாக்டர் தங்கராஜ் அணுக்கூறுகளைப் பற்றி விளக்கும் போது உலகைப் படைத்த கடவுளின் விந்தையே அந்த அணுவின் கருவக்குள் அடங்கி இருக்கிறது என்று கூறினார். அதைத் தொடர்ந்து நாத்திக வாதத்தைக் கண்டித்தவர், உலக மொழிகளில் கடவுள் என்ற சொல் இருப்பதே அவர் உண்டு என்பதற்கு நிரூபணம் என்ற “டெலியலாஜிகல்” வாதத்தை முன் வைத்தார்.

டெலியலாஜிகல் வாதம் இயற்கையில் நடப்பது எல்லாம் ஒரு காரணத்துடனேயே நடக்கிறது என்பதாகும். ஆனால் கடவுளைப் பொருத்தவரை அந்த வாதம் எனக்கு சரியாகப் படவில்லை. மங்கோலிய நாட்டில் பல பகுதிகளில் மழையே பெய்வதில்லை. அதனால் அங்கு வழக்கில் இருந்த மொழிகளில் மழை என்ற சொல்லே இல்லை என்று கேள்விப் பட்டிருக்கிறேன். அந்தச் சொல் இல்லாத்தால் மழையே கிடையாது என்று வாதாட முடியுமா?

எனது ராணுவச் சேவைக்காலத்தில் போர்முனை அனுபவங்களில் கடவுளுக்கு ஒரு முக்கிய பங்கு உண்டு. ஒவ்வொரு யூனிட்டிலும் ஒரு கோவில், அல்லது குருத்துவாரா, சொல்லப் போனால் சர்ச் கூட உண்டு. சில ராணுவ அமைப்புகளில் இவை எல்லாமே இருக்கும். ராணுவத்தில் கோவிலைப் பராமரிக்க சீருடை அணிந்த பண்டித்ஜி (சீக்கியர்களுக்கு கிரந்தி, இஸ்லாமியருக்கு முல்லா, கிறிஸ்துவர்களுக்கு சாப்ளின்) இருப்பார். ராணுவத்தில் சேர்ந்து பயிற்சி முடிந்த பின் புதிதாகச் சேர்ந்த சிப்பாய்கள் தங்கள் மதத்திற்கு ஏற்ப, கீதை, குர்ஆன், பைபிள் அல்லது கிரந்த் சாகிப் மீதோ கையைத் தொட்டு ராணுவ சேவைக்கான பிரமாணம் எடுப்பார்கள்.

ராணுவ யூனிட்டுகளில் பண்டிகைக் காலங்களிலும் அல்லது எந்த முக்கியமான காரியத்தையும் துவங்குவதற்கு முன்பும் “மந்திர் பரேட்” – கோவில் வழிபாடு – நடக்கும். அதில் ஜாதி மத வேறுபாடு இல்லாமல் எல்லோரும் பங்கு பெருவார்கள். அவ்வாறு நான் பல முறை துர்கா பூஜா, கிறிஸ்மஸ், குருபரப் (சீக்கிய குரு குருநானக் பிறந்த நாள்) வழிபாட்டில் பங்கு பெற்றிருக்கிறேன். போரில் ஈடுபடவதற்கு முன்பு கோவில் வழிபாட்டை நடத்துவார்கள். 

பல படைப் பிரிவுகளின் போர் முழக்கமே கடவுளைப் பற்றியதுதான். “ஜெய் பவானி”, “போலே சோனே ஹால் சத் சிரீ அகால்” ஏன் “அல்லாஹூ அக்பர்” என்று நமது படைகளின் முழக்கத்தைப் போரின் போது நான் கேட்டிருக்கிறேன். ஆனால் போர் நடக்கும் போது எவரும் கடவுளைப் பற்றி அதிகம் நினைக்கவில்லை என்றே தோன்றுகிறது. 

என்னுடைய பீரங்கிப் பிரிவின் கமாண்ட் போஸ்ட் (தரையின் கீழே ஆறடி தோண்டப்பட்ட பள்ளத்தில்) மீது பாகிஸ்தான் பீரங்கிக் குண்டு வீச்சு தொடர்ந்து நடந்த போது கூட என்னுடன் இருந்த சிப்பாய்கள் ஆண்டவனை நினைத்ததாகத் தெரியவில்லை. அவரவர்களுக்கான வேலையில் ஈடு பட்டிருந்தோம். குண்டு மாரி முடிந்த பின்பு தான் எனக்கு ஒருவழியாக மேலே வீசிய குண்டுச் சிதறல்களின் வீச்சில் தப்பினோமே என்று பெருமூச்சு விட முடிந்தது. ஆனால் அங்கே, பதிலடி கொடுக்க கணக்கெடுத்துக் கொண்டிருந்த கொச்சு மோன் ஜோசப் புன் சிரிப்புடன் சிலுவைக் குறியிட்டுக் கொண்டே ஏதோ முணு முணுத்தான்.

“என்ன கொச்சு மோன், என்ன வேண்டுதலை?” என்று நான் அறை குறை மலையாளத்தில் கேட்க அவன் சிரித்தான். “சார் நம்ம தலையில குண்டு விழுந்திருந்தா நாம எங்கியோ போயிருப்போம். ஆனால் அந்த நியூசைக் கேட்ட உடனே என் அம்பது வயசுக்கார அம்மாவுக்கு  உயிரே போயிருக்கும். அவளைக் காப்பாத்தினதுக்கு மதர் மேரிக்கு நன்றி சொன்னேன்” என்றான்! 

இரண்டு நாள் கழித்து என் தாயார் தான் தினமும் வாசிக்கும் குமரகுருபரர் முருகனைத் துதித்து எழுதிய “திருப்பெருவடிவம்” புத்தகத்தை எனக்கு அனுப்பி இருந்தார். “தினமும் வாசி இதை. எல்லாம் நல்லதே நடக்கும். நீ வாசிக்கவில்லையானாலும் உன்னுடன் வைத்துக் கொள். ஆண்டவன் காப்பாற்றுவான்” என்று எழுதி இருந்தது என் தாயாரின் மீது நான் வைத்திருந்த மதிப்பை அதிகரித்தது.

போரின் இடையே, கடவுளின் நினைப்பு மீண்டும் தோன்றுவது, போரில் இறந்தவர்களின் ஈமக்கிரியைகளைச் செய்யும் போதுதான். அதை பண்டித்ஜிதான் செய்வார். எனது இலங்கைப் போர் காலத்தில், யாழ்ப்பாணம் விமான தளத்தின் அருகே நாங்கள் தங்கியிருந்தோம். அங்கே ஏர் போர்ட்டின் காங்கிரீட் பாதையில் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட இந்திய ஜவான்களின் பிணங்கள் ராணுவத்துக்கு உரித்தான பாணியில் வரிசையாய் வைக்கப்பட்டு மந்திரங்கள் ஓத எரிந்த காட்சி என் நினைவில் நீங்காத ஒன்றாகும். 

நாங்கள் வசித்த அறைகள், ஆபீஸ் அறைகள் எல்லாவற்றையுமே மறைந்த வீர்ர்கள் புகையாய் இரண்டு நாட்கள் சூழ்ந்து கொண்ட அனுபவம் இன்றும் என் உடலிலும் உள்ளத்தில் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறது.. ஈமக்கிரியை முடிந்த பின்பு, பண்டித்ஜி கண்கள் ரத்தமாய் சிவக்க, மூச்சுத் திணறலுடன் எங்கள் டாக்டரிடம் வைத்தியத்திற்கு வந்தார். அவர் மூச்சுத்திணறலும் வயிற்றில் செருமிய அமிலமும் தாக்க, “ஆண்டவன்தான் எனக்கு இந்த வேலையைக் கொடுத்தான். அவன்தான் என்னைக் காப்பத்தணும்” என்று டாக்டரிடம் சொன்னது நினைவுக்கு வருகிறது.

ஆண்டவன் ஆபத் சகாயன் என்று சொல்லுவது எவ்வளவு பொருத்தம்? தலையை வாசலில் இடித்துக் கொண்டால் ராமா என்று கடவுளை அழைக்கிறோம். நாம் ஆண்டவனை வழிபட்டால் நமக்கு என்ன ஆதாயம் என்ற ஆசையில் இஷ்ட சித்தி, வரசித்தி, என்று கடவுளுக்குப் பெயர் வைத்து நேர்த்திக் கடன் செய்கிறோம். 

ஆக ஆண்டவன் இருக்கிறாரோ இல்லையோ, பெரும்பாலானோர் வாழ்க்கையில் அவர் முக்கிய அங்கம் வகிக்கிறார். இருக்கட்டமே. நம்பினோர் கெடுவதில்லை நம்பாதவர் வாழ்வதில்லை என்ற வாதம் உண்மையா? தெரியவில்லை. அதைக் கண்டு கொள்ளாமல் இருந்ததால் எனக்குப் பெரும் இழப்பு இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. 

Perspectives on India’s relations with smaller neighbours

Col R Hariharan | 5 June 2018

[This is an edited compilation of answers to questions raised by an Indian research scholar on India’s relations with its smaller neighbours.]

Q: What are the misconceptions about India in South Asia, when it comes to security related issues as a threat to State Sovereignty? Why do these perceptions exist? And how can India move past these misperceptions?

India’s cultural, religious, ethnic and linguistic soft power dominates the entire South Asian region from Afghanistan on the West to Myanmar on the East and from Nepal in the North to Sri Lanka in the South. Its shared historical, political and commercial links spread over two thousand years overwhelms India’s smaller neighbours.

With India clocking over 7 percent growth and emerging as the fastest developing economy in the world, next only to China, its increasing military power and advances in science and technology makes it a dominant power not only in South Asia, but also in the Indian Ocean Region. At times India’s overbearing conduct in dealing with smaller neighbours, due to its domestic political compulsions or in its own strategic interest, has created the image of acting like a “Big brother” among smaller countries like Nepal, Bangladesh and Sri Lanka. So smaller neighbours of India are wary of Indian domination subsuming their own identity.

India’s military interventions that led to the creation of Bangladesh (1971) and to ensure ethnic peace in Sri Lanka (1987-90) have shown that India was capable of using its military power to achieve its strategic objectives. This has created latent feeling of insecurity among sections of society, who are wary of their own distinct identity, religion, culture and economy from being overwhelmed by India. Political parties in these countries have exploited the anti-India sections among the population to their own advantage; governments in these countries have also leveraged it to gain maximum advantage while dealing with India.

With China making inroads in South Asia, latent anti-India feelings are exploited by China to further its interests. So India has to factor neighbours sensitivities, not only on aspects of security, but in all dealings more than ever before, retain its influence in the region.

Q: Rajen Harshe (South Asia analyst) similarly points out that while the strategic community in India tends to construe India’s military interventions in neighbouring countries in defensive terms, this is not the perception of its neighbours. He argues that India’s neighbours, particularly the smaller neighbours, “have viewed such interventions in terms of the outward projection and demonstration of India’s military might.”(Harshe, 1999) He further adds, “To put it more sharply, India’s military interventions in Bangladesh (1971), Sri Lanka (1987-9) and Maldives (1988) have only added to the insecurity as well as fear of Indian hegemony among India’s neighbours. Do you agree? Is this fair? And how do we move past this?

While from India’s perspective, its military interventions were justified on the basis of its own security interests and concerns, this wa not how others saw it.

 I don’t agree with Mr Rajen Harshe’s contention or understand how he gauged the neighbourhood perceptions. Unless there is empirical evidence, I will question such conclusions. It is absured to call Indian military intervention in Maldives in 1988, at the request of the President to prevent a coup by mercenaries, as Indian show of force. Similarly, in Sri Lanka, troops were sent at the invitation of President Jayawardane (in terms of the Ind0-Sri Lanka Agreement) as he feared the Tamil militants (particularly the LTTE) might refuse to lay down arms, after Sri Lanka army was sent back to the barracks.

I don’t know which “others” you refer to, I presume it is some academic. Nations always intervene in another country, directly  or indirectly, to safeguard their own national security interests or to achieve a strategic security objective like protecting their areas of strategic influence. In India’s case areas of strategic influence include Afghanistan, Nepal, Bangladesh, Bhutan, Sri Lanka and Myanmar and Indian Ocean Region including Maldives, Seychelles and Mauritius.

Generally, nations intervene in what is called in strategic terms as “spheres of influence.” So the so-called “justification” is invariably to satisfy international community, lest it draws flak from superpower manoevures in the UN Security Council. This is how conflicts take place when big powers intervene in countries, even in far off places.

Q: In Sri Lanka, India had concerns over the influx of Tamil Refugees, as it did in East Pakistan (now Bangladesh) in 1971. India was also apprehensive about external powers in Sri Lanka, such as China, Pakistan, Israel and even the US. However, on hindsight, some feel “India's peace keeping action proved counter-productive, alienating the Tamil community, the LTTE and the Sri Lankan government.” (Mukherjee & Malone, 2011).

India and Sri Lanka are geo-strategically linked together, like Nepal and Bangladesh.  India and Sri Lanka relations have always related to three major issues: the status of people of Indian origin in Sri Lanka, geo-strategic security of the region including the Indian Ocean, and the Tamil populations’ quest for democratic rights. Issue relating to Tamils of Indian origin occupied a large space in India’s policy horizon till were signed.

The geo-strategic issue dominated Indian thinking in the Cold War era. It was overtaken by the Tamil issue when the 'Black July’ pogrom against Tamils carried out in July 1983. This triggered a large flow of Tamil refugees to Tamil Nadu. This coincided with the end of single party rule in New Delhi. The new era of coalition rule at the Centre increased the influence of rival Dravidian parties of Tamil Nadu as useful allies of national parties. This suited the Congress party that had developed cracks in its monolithic framework.

India’s strategic concerns laced with desire to help Sri Lanka amicably resolve the Tamil issue culminated in the signing of the India –Sri Lanka Agreement 1987. It reflected the holistic Indian approach to building strong bonds between the two countries because it halted the Tamil separatist insurgency, while underwriting Sri Lanka unity. At the same it ensured the Sri Lanka constitution is amended to create provincial councils in traditional areas of Tamil habitation with partial powers in recognition of their distinct identity, culture and language. To call ISLA a failure is debatable, even after India’s unhappy experience during its military intervention from 1987 to 90 that ended in fighting with the LTTE.

After the LTTE assassinated Rajiv Gandhi in 1992, India’s focus shifted to a more benign and less active approach on the Tamil question. There is no question of alienation of India among Tamils; even now Tamil politicians always seek India’s support just as the government seeks to resolve ethnic crisis.

Q:  In the creation of Bangladesh, India's role “was widely viewed internationally and in the region as primarily an attempt to dismember an arch rival.” (Mukherjee & Malone, 2011)  Moreover, contrary to India's expectations, “the assistance it rendered to Bangladesh did not win it an ally but rather produced a neighbour that has often proved prickly and resentful.” (Mukherjee & Malone, 2011)

I totally disagree with this view point. The Indian intervention in 1971 should be viewed in the backdrop of Partition of India and the creation of Pakistan. India did not render “assistance” to win an ally in Bangladesh, nor is it a “prickly ally”. To describe the umbilical relations of the two neighburs in such terms would be trivialising them. India waged war in East Pakistan with multiple objectives:

 a. To strategically reduce the potential threat posed by a united Pakistan on India’s vulnerable Eastern flank.

b. To support assertion of Bengali identity and independence against Pakistan’s military authoritarianism, after Sheikh Mujibur Rahman found Bengalis democratic claim for sharing power in Pakistan was not recognised, despite their parliamentary  majority.

 c. The massive military crackdown by Pakistan army in Eastern wing resulted in a human tragedy with ten million refugees seeking safe sanctuary in India. Mrs Indira Gandhi sought international assistance to tackle the situation politically. The US, then an ally of Pakistan, under President Richard Nixon’s dispensation saw it in terms of Cold War and forced the military option upon India.(See the notorious Anderson Papers https://en.wikipedia.org/wiki/Jack_Anderson_(columnist) for details.)

Q: How would you explain the threat perceptions against India in Sri Lanka? Or in relation to Sri Lanka? How should we deal with it? Have these interventions had an impact on India's neighbourhood policy in the long run? 

  

Already answered.

Q: Why do India's neighbours see it as more threatening than China? Or is this not so? Why do they lean towards China, is it just balance of power, which happens all the time international relations?

I don’t know whom you are quoting to say neighbours see India as more threatening. If you mean the neighbours feel threatened by India’s huge army next door and fast growing economy dominating them, then I would agree. Yes, they are unnerved by India’s sheer size. China’s size does not intimidate them the same way, because China is a few thousand kilometres miles away. While I understand their concerns, neighbourhood is not by choice but by geography. They also understand it, so they try to manage with India’s presence.

Of course, it is only natural that India’s neighbours try to balance their relations with two big powers, but at times they play India and China against each other to garner maximum advantage. This is what all nations, including India and China, do all the time.

Q: How do we resolve this? 

Foreign policy formulations of India should be viewed holistically, one cannot have special foreign policy only for neighbours because it has to fit in India’s national vision. So we need to understand how PM Modi strategizing India’s neighbourhood policy.

Stephanie M L Heng, a visiting fellow at New Delhi based Observer Research Foundation, writing on India’s foreign policy formulation last year said: “Today, most countries use a combination of soft power and hard power, together called ‘smart power.’ Since Modi became prime minister in May 2014, India has employed such a blend, but with a strong focus on soft power.

PM Modi, though seen as a strongman at home, has sought to position his efforts abroad as diplomacy by consensus – not bullying – which India’s smaller neighbours have complained of in the past. Modi explaining his strategy in July 2014 said: “Look foreign policy is not about changing mindsets….foreign policy is about finding the common meeting points. Where do our interests converge and how much? We have to sit and talk with every country.”

According to Dhruva Jaishankar of Brookings, Modi’s public articulations, combined with nature, outcomes, and timings of Modi’s diplomatic activities, offer a clear picture of India’s priorities and strategic objectives. They are essentially five-fold:

·        Prioritizing an integrated neighbourhood; “Neighbourhood First.”

·  Leveraging international partnerships to promote India’s domestic   development.

·     Ensuring  a stable and multipolar balance of power in the Indo-Pacific; “Act East”

·        Dissuading Pakistan from supporting terrorism.

·  Advancing Indian representation and leadership on matter of global  governance.

I agree with him.

Col R Hariharan, a retired MI specialist on South Asia, served as the head of Intelligence of the Indian Peace Keeping Force in Sri Lanka from 1987 to 90. He is associated with the Chennai Centre for China Studies, South Asia Analysis Group and the International Law and Strategic Analysis Institute, Chennai. E-mail: haridirect@gmail.com  Blog: http://col.hariharan.info

Courtesy:

South Asia Analysis Group Paper No 5386 dated 5 June 2018 http://www.southasiaanalysis.org/node/2307

Chennai Centre for China Studies No Article No. 037/2018

https://www.c3sindia.org/geopolitics-strategy/perspectives-on-indias-relations-with-smaller-neighbours-by-col-r-hariharan-vsm-retd/  

                                                                                                                                     

Sri Lanka Perspectives: May 2018

Col R Hariharan | 31-5-2018 |

Courtesy: South Asia Security Trends, June 2018 |

Abolition of executive presidency

The Janatha Vimukthi Peramuna (JVP)’s action to introduce a private member’s bill in parliament to abolish the existing executive presidential system, through the 20^th Amendment (20A) to the Constitution, has once again triggered heated debate in Sri Lanka politics. Ever since President JR Jayawardane became the first executive president on February 04, 1978armed with unlimited powers and little accountability, executive presidency had courted controversy. It became the opposition hobby horse in the run up to every election.

However, successive president’s after getting elected, never abolished or reformed the system. Obviously, because it gave them unlimited political powers on, without the checks and balances. President Ranasinghe Premadasa used his powers to crush the JVP. And President Mahinda Rajapaksa used his power to shelve the peace process and use the army to wipe out the LTTE, ending the separatist dream of an independent Tamil Eelam. In the process, he muzzled free press, stifled civil society, curbed fundamental rights and threatened the opposition. So it was not surprising that the Sirisena-Wickremesinghe alliance zeroed on the reform of executive presidential system as a cornerstone of their election campaign.

On assuming office in 2015, President Maithripala Sirisena included reform of the presidential system reform as an important element of his 100-day agenda. The national unity government successfully passed the 19^th Amendment to the Constitution of 1978 to remove President Rajapaka’s 18^th Amendment that lifted the two term limit for holding presidential office. In fact, President Sirisena in his address to the newly elected parliament on September 8, 2015 called the passing of 19^th Amendment “a fulfilment of one of my key promises. It is the responsibility of this Parliament, where you are now seated, to take the final decision over the existence or the nature of the Executive Presidency.”

In spite of such proclaimed intention, both President Sirisena and PM Wickremesinghe have been not been able to make good of their promise on executive presidency. There is lack of unanimity on the future of executive presidency, particularly in the Sirisena-led Sri Lanka Freedom Party (SLFP). Reform of the presidential system forms part of the draft constitution, which is still to be finalised. An exasperated President Sirisena is firing broadsides on his coalition partner and PM Wickremesinghe is counselling his party men to keep their cool is indicative of the precarious state of the coalition now. In short, the coalition of conviction has turned into a coalition of convenience.

In this murky political scene, JVP’s 20A bill would only throw yet another spanner in the works. FM Sarath Fonseka, Minister for sustainable development, probably reflected the general mood within the coalition, when he said that under the prevailing political conditions abolishing the executive presidency under the 20A might be harmful to the country. The 16 SLFP MPs who voted for the no confidence motion against the PM also have decided against the 20A. The Joint Opposition took a decision to oppose the 20A at a meeting chaired by former president Rajapaksa. The meeting attended by other opposition party leaders including Prof GL Peiris of the pro-Rajapaksa Sri Lanka Podujana Peramuna (SLPP) also decided to press President Sirisena to go for a snap general election indicating its gamesmanship to take advantage of the political confusion. However, President Sirisena can take comfort that the bill on 20Amendment when it comes for voting would not able to muster the support of the  5/6^th members in parliament required for success.  

Remembering the war dead

Tamils in Sri Lanka observed May 18 as Remembrance Day to mourn thousands of civilians who lost their lives in Mullivaikal on the last day of the Eelam War. Once again the commemoration of the Mullivaikal dead raised the passions of Sinhala nationalists, who questioned the propriety of it, while Tamil separatists tried to revive Eelam separatism. This year, the Northern provincial council organized the celebrations at Mullivaikal under its wing, on the orders of Chief Minister C V Wigneswaran. At the massive commemoration about 10,000 people, including Jaffna university students on bikes, are said to have participated. All school principals of Northern Province were requested to observe a moment of silence in memory of the dead and fly the provincial flag at half-mast. LTTE supporters seemed to have taken over the function and played songs of Eelam struggle. After Vijitha Kesavan, who lost both her parents in the war, lit the flame the Chief Minister C V Wigneswaran spoke.

He described as half -baked the present attempts to present alternate solutions, instead of sustainable solutions, regarding war crimes as an attempt to demoralize the people who were seeking justice. He said every May 18 should be observed as Genocide Day and the international community should set up a strategy mechanism to ensure justice and ensure a sustainable political solution for Tamils. He also appealed to them to designate the Tamil experience as a mass disaster and offer recompense. 

Significantly the leaders of Tamil National Alliance (TNA) did not speak at the function; however they attended the functions held elsewhere. However, it was interesting to note that the government spokesman Rajitha Senaratne said there was “nothing wrong in having events to commemorate those who died during the final phase of war in Northern Province…They are also our children” which drew a lot of flak from hardliners.

China-Sri Lanka Free Trade Agreement

A Reuters report quoted Sri Lanka’s chief trade negotiator KJ Weerasinghe as saying Sri Lanka’s Free Trade Agreement (FTA) was facing hurdles as China was not ready to agree to Colombo’s insistence on the right to review the FTA after ten years in operation. Ministerial level discussions on FTA have not been held since March 2017, because China wanted to remove the review class. Sri Lanka wants the review clause as it would allow some changes in the terms of FTA, if it was found hurting local businesses.

Col R Hariharan, a retired MI officer, served as the head of Intelligence of the Indian Peace Keeping Force in Sri Lanka from 1987 to 90. He is associated with the Chennai Centre for China Studies, South Asia Analysis Group and the International Law and Strategic Analysis Institute, Chennai. E-mail: haridirect@gmail.com  Blog:http://col.hariharan.info