Third thoughts: On Tamil Nadu elections and India-Sri Lanka relations Q & A

 Col R Hariharan | April 28, 2021 |

 

Here is a paraphrased version of my answers to questions raised by a Sri Lankan scribe on April 27, 2021 on Tamil Nadu elections in relation to Sri Lanka:

Q 1: What is your forecast on Tamil Nadu election [from Sri Lanka Tamil view point]? Will MK Stalin [of DMK] win?

Unfortunately, this is what most pollsters say. Actually, whosoever wins it makes no difference. Both DMK and AIADMK [regimes] are corrupt. But AIADMK has a good equation with the Centre and the BJP. So, Tamil Nadu had a preferential treatment from New Delhi. If Stalin wins, his anti-Centre rhetoric will make things difficult with the Centre. He will make it the core of his propaganda to strengthen his support base. So, I see only political polemics, if he wins. Sri Lanka Tamil issue will [continue to] be used to spice up their political rhetoric, with no actual results.

Q 2: Will China factor in Sri Lanka have an impact on Tamil Nadu politics? After all Tamil Nadu is the closest state to Sri Lanka and its safety and security can be affected [by the presence of Chinese in Sri Lanka].

I don’t think Chinese presence in Sri Lanka will have an impact on Tamil Nadu politics. Tamil Nadu politics is mostly inward looking, focusing on issues like NEET [common all India medical entrance test], centre-state relations, Tamil language issue, exploitation of caste-based reservation, offer of freebies etc.

I don’t think Chinese presence in Jaffna, in addition to Colombo, will increase Chinese threat to Tamil Nadu. In any case, defence is a Central subject and not State’s. If the issue of Chinese threat in Sri Lanka gains prominence, if Stalin is in power, he will use it to blame Modi government. However, at present it is a non-issue.

Q 3: I hear Seeman [leader of Nam Thamizhar party] has done quite well this time and can anticipate 12 seats or something like that? Are there chances of Seeman and Stalin forming an alliance to block AIADMK win?

I doubt your assessment of Seeman’s party winning 12 seats; sounds like wishful thinking. His party has fielded women for 50 percent of the seats contested. I doubt the patriarchal Tamil society will give a boost to women candidates by electing them in large numbers. Seeman had fallen out with DMK; so, can’t comment on a future alliance.

Q 4: What will be the implications for Sri Lanka if AIADMK-BJP alliance wins in Tamil Nadu? Why is Dr S Jaishankar [India’s Minister for External Affairs] stressing provincial council (PC) elections in Sri Lanka in times of Covid?

Whosoever wins in Tamil Nadu, India’s current policy of adopting an issue-based approach on Sri Lanka would continue, because foreign policy falls in Centre’s domain. Implementation of 13^th Amendment of Sri Lanka Constitution will continue to be a core issue of India’s policy as it is part of the Indo-Sri Lanka Accord 1987. Equitable treatment to India on par with China in trade and development in Sri Lanka and continued networking between India and Sri Lanka on defence issues are other key parts of the bilateral relations, as I see it.

Dr Jaishankar had referred to the PC election in the context of India’s concerns in Sri Lanka and not in relation to the Covid pandemic. His focus on the subject indicates that the PC issue will come up again in India’s high-level meetings with Sri Lanka.

Q 5: I don’t think PC elections will be held soon. President Gotabaya Rajapaksa will not heed Prime Minister Narendra Modi.

I wish foreign relations can be simplified in such binaries. [Otto von Bismarck said] Diplomacy is the art of the possible [the attainable – the next best]. My suggestions to Sri Lankan Tamils is [basically] ‘you have to fight your own battles.’ Don’t wait for India to do what you don’t want to do. Why don’t all Tamils get together to stage a massive protest demanding the holding of PC elections in Sri Lanka? It will send a strong message to not only India, but the whole world. There had been destruction of Hindu temples in Sri Lanka; I saw only BJP raising the issue in Tamil Nadu. Other perennials like fishermen issue will continue.  

Third thoughts: On Sri Lankan Tamils Q & A

Col R Hariharan | April 28, 2021

 Here are my answers to questions received by e-mail from a student of defence and strategic studies on Sri Lanka Tamils:

Q 1. Do you see any military solutions in the Sri Lankan Tamil Issue?

No. LTTE's solo military effort failed after 2 generations of youth have been wiped out. Any military solution requires an outside power's intervention. India's effort failed because it could not gain whole hearted support from all stakeholders.

Q 2. Is there any possibility of Eelam in the future?

The historical period for Eelam to come up has ended. Now, due to Eelam wars, SL Tamils have been weakened; they have moved out of their 'homeland' both at home and abroad. In fact, LTTE’s failure to develop a political narrative parallel to insurgency, has weakened Tamil cause. So, Eelam will continue to remain a distant dream.

Q 3. From your experience, how you see the current plight of Tamils in Sri Lanka where the Rajapaksas are back in power?

As long as Gotabaya continues as President, Sri Lanka is likely to continue with a highly centralised, quasi military rule. It is being superimposed over the democratic multiparty system in the name of national security and Buddha Sashana. As a result, majoritarianism has become the order of the day. Rule of law and civil liberties have been given the go by. Not only Tamils and Muslims, but every citizen including free media and civil society are suffering due to this.

4. What ought to be done in the Sri Lankan Tamil refugee problem in Tamil Nadu? Is citizenship is the only solution for it?

This has to be deliberated by all Tamil Nadu parties in a non-partisan manner, to evolve a holistic action plan to resolve the refugee issue in a humane manner. Citizenship is no easy solution because there are unregistered illegals among refugees from many countries living in the country.

 

இலங்கைத் தமிழ் அகதிகளின் அவலங்களை பேசும் வி. சூரியநாராயணனின் ‘அகதியின் துயரம்’

கேர்ணல் ஆர் ஹரிஹரன் | தினக்குரல், கொழும்பு |         ஏப்ரல் 24, 2021

"அகதியின் துயரம்"  ஆய்வு நூல். ஆசிரியர்: வி. சூரியநாராயண் ஆங்கில மூலம். தமிழாக்கம்: பெர்னார்ட் சந்திரா. பக்கங்கள் 136. பதிவு: பெப்ரவரி 2021. வெளியீடு: காலச்சுவடு பப்ளிகேஷன்ஸ், நாகர்கோவில் 692001, இந்தியா. விலை ரூ 160. 

ஐ. நூ. அகதிகள் அமைப்பின் 2019ம் ஆண்டு கணக்கெடுப்பின் படி உலக மக்கள் தொகையில் ஒரு சதவிகிதம் - அதாவது 795 லட்சம்  மக்கள் - தங்கள் வீடுகளைத் துறந்து, அகதிகளாக வாழ்கிறார்கள் என்பது, நம்மில் பலருக்கு தெரியாத விவரம். அந்த ஆண்டில் மட்டும் உலக அகதிகள் எண்ணிக்கை 87 லட்சம் அதிகமாயிற்று என்பது உலக நாடுகள் உரத்து சிந்திக்க வேண்டிய விஷயம். ஐ. நா. அகதிகள் அமைப்பின் கூற்றுப்படி, நாம் இந்த வாக்கியத்தைப் படிக்கும் முதல் மூன்று விநாடிக்குள், உலகில் யாரோ ஒருவர் அகதியாக ஆக்கப்பட்டு இருப்பார். 

இந்தியா தொன்று தொட்டு அகதிகளாக தன்னை அண்டியவர்களை வரவேற்று, புகலிடம் அளித்து, அவர்களை வாழவைத்ததாக சரித்திரம் கூறுகிறது. ஐ. நா. அகதிகள் அமைப்பின் கணக்கின்படி, இந்தியாவில் ஜனவரி 2020-ம் ஆண்டு வரை, 210,201மக்கள் அகதிகளாக வாழ்கின்றனர். இதில் திபெத்தியர் (1,08,005), இலங்கையர் (95,230), பர்மியர் (21,049), ஆப்கானிஸ்தானியர் (16,333), மற்றவர் (3,477) அடங்குவார்கள். ஆனால், நம்மிடையே இந்த கணக்கில் சேராத, பதிவு செய்யப்படாத அகதிகளாக பலர், பங்களா தேசத்தவரும், இலங்கைத் தமிழர்களும் அவலமாக வாழ்வதை கண்கூடாகப் பார்க்கிறோம்.  

இலங்கையில் இனப்போர் 2009ம் ஆண்டு முடிந்தாலும், 12 ஆண்டுகளுக்குப் பின் நம்மிடையே அகதிகளாக வாழும் இலங்கைத் தமிழர்களுக்கு விடிவுகாலம் பிறக்குமா என்பது கேள்விக்குறி ஆகியுள்ளது. 

அவர்கள் எவ்வாறு வாழ்கிறார்கள்? அவர்கள் அன்றாட பிரச்சினைகள் என்ன? அவர்கள் நாடு திரும்ப விடிவுகாலம் பிறக்குமா? அதுவரை, அவர்கள் பிழைக்க, குடும்பங்கள் வசிக்க, வேலை பார்க்க வழிகள் உண்டா? இவ்வாறு தோன்றும் பல்வேறு கேள்விகளுக்கு விடைகாண, பேராசிரியர் சூரியநாராயண் 136 பக்கங்கள் கொண்ட "அகதிகள் துயரம்" என்ற கையடக்கமான புத்தகத்தில், முற்பட்டுள்ளது வரவேற்கத்தக்கது.

பேராசிரியர் சூரியநாராயண் சென்னை பல்கலை கழகத்தின் தென்கிழக்கு ஆசிய மையத்தின் இயக்குனராக பல ஆண்டுகள் பணியாற்றியவர். அகதிகள் பிரச்சினை, முக்கியமாக இலங்கைத் தமிழ் அகதிகள், பற்றிய ஏழு புத்தகங்களில் அலசியவர். பல்வேறு கோணங்களில், புலம் பெயர்ந்த இலங்கைத் தமிழர்கள் பிரச்சினைகளைப் பற்றி நம்மை சிந்திக்க வைக்கும் இந்த நூல்,  உலகெங்கும் உள்ள தமிழர்கள் படிக்க வேண்டியது அவசியம். 

ஏனெனில், 1983ல் இருந்து திரு சூரியநாராயண் இந்தியாவில் வாழும் இலங்கை அகதிகளுடன் தொடர்பு கொண்டவர். அது மட்டும் அன்றி, ஐ. நா. அகதிகள் அமைப்புடனும், இந்திய மற்றும் தமிழக அரசுகளின் அகதிகள் சார்ந்த அதிகாரிகளுடனும், அகதிகளுக்கு உதவும் பத்திரிகையாளர் மற்றும் மனித நேய அமைப்புக்களுடனும் பரிச்சயப் பட்டவர். 

இந்த நூலில் உள்ள ஒன்பது அத்தியாயங்களில், அசாதாரண அகதிகள் என்ற முதல் கட்டுரை, உலக அளவில் வளர்ந்து வரும் இந்த பிரச்சினையை, மனிதாபிமான நெகிழ்ச்சியுடன் அலசுகிறது. இரண்டாம் கட்டுரை, இந்தியா எவ்வாறு அகதிகளை எதிர் கொண்டது என்பதை சரித்திரப் பார்வையோடு நோக்குகிறது. அதில், மகாத்மா காந்தி 1927ல் இலங்கை பயணத்தில் ஆற்றிய அறிவுரையில், மக்கள் பாலும் சர்க்கரையும் ஒருங்கிணைந்து சுவையூட்டுவது போல் வாழவேண்டும் என்ற உவமை, தற்போது இன சச்சரவுகளில் மூழ்கியுள்ள இலங்கை மட்டுமல்லாது, மற்ற தெற்காசிய நாடுகளுக்கும் பொருந்தும். 

மூன்று, நான்கு மேலும் ஐந்தாம் அத்தியாயங்கள் பல்வேறு காலகட்டங்களில், இலங்கையில் தோன்றிய அகதிகளின் பெருக்கத்தை அலசுகிறது. இந்தியா உட்பட, ஒரு தெற்காசிய நாடுகூட 1951ம் ஆண்டு உருவான ஐ. நா. அகதிகளுக்கான உடன் படிக்கையிலும் சரி, அதைத் தொடர்ந்து 1967ல் உருவான அகதிகளுக்கான நடைமுறைகளிலும் கையெழுத்து இடவில்லை. இதைத் தொடர்ந்து ஐ. நா. அகதிகள் சார்ந்த உயர் ஆணையத்தின் உதவியுடன், தலைமை நீதிபதி பி. என். பகவதி தலைமையில் உருவான மாதிரி சட்ட வரைமுறையை செயல் படுத்துவதின் அவசியத்தை ஆறாவது கட்டுரை வலியுறுத்துகிறது. தற்போது நமது நாட்டில் அகதிகளைப் பேணுவதில் உள்ள குறைபாடுகளை நீக்க அத்தகைய தேசிய அகதிகள் சட்டம் தேவை என்பதில் ஐயமில்லை. 

எப்போது அகதிகள் இலங்கைக்கு திரும்புவார்கள்? இதற்கு உள்ள வழித்தடங்களை ஏழாம் அத்தியாயம் விவாதிக்கிறது. தடங்களை காண தடங்கல்கள் நீக்கப் படவேண்டும். தற்போதைய இந்திய, இலங்கை அரசுகள் இதை ஆதரிக்குமா? 

2016ல் உருவாக்கப்பட்ட குடியுரிமை சட்ட திருத்த மசோதா தற்போது சட்டமாக்கப் பட்டுள்ளது. இதை வரவேற்கும் கட்டுரை அதை விரிவாக்க வேண்டியதன் அவசியத்தை வலியுறுத்துகிறது. 

கடைசி குறிப்பு: நான் இந்த புத்தகத்தை படித்து முடித்ததும், குறைந்த பக்கங்களில், இவ்வளவு செரிந்த கருத்துக்களா என்று என்னை வியக்க வைத்தது. என்னை சிந்திக்க வைத்த ஆசிரியர் சூரியநாராயணுக்கு என் அன்பார்ந்த வணக்கங்கள். அதை அழகாக பிரசுரித்த காலச்சுவடு பதிப்பகத்துக்கும் நன்றி. 

(கர்னல் ஆர் ஹரிஹரன், இந்திய ராணுவ நுண்ணறிவுத் துறையின் தெற்காசிய மற்றும் தீவிரவாதப் பிரிவுகளில் அனுபவம் பெற்றவர். இந்திய அமைதிப்படையில் 1987 முதல் 90 வரை சேவை புரிந்தவர். மின்னஞ்சல்: haridirect@gmail.com  வலை தளம்: https://col.hariharan.info) 

இந்தக் கட்டுரை ஆசிய ஆய்வு மையம், சென்னை வலைத்தளத்தில் “புத்தக விமரிசனம்; அகதிகளின் துயரம்” என்ற தலைப்பில் பிரசுரமாகி உள்ளது; வலைத்தளம் -http://www.caschennai.org/?p=1275

 

 

 

Institutional Dialogue on 'Evolving Scenario in Myanmar: An Overview' wi...

C3S Institutional Dialogue on "Treatment of Minorities In China: A Reali...

Has China hardened its stand in India-China border talks?

 Col R Hariharan | April 12, 2021

 

The 11^th Corps Commander-level meeting between India and China was held on the Indian side of the Chushul-Moldo border point in Ladakh on April 9, 2021. The meeting was said to have lasted for 13 hours. Unlike the 19^th round of meeting held in February, no joint statement was issued at the end of the meeting. The statements issued separately by the two countries at the end of the meeting, indicated no progress was made at the talks.

In substance this means, the PLA has not agreed to pullback troops from the four friction points 15, 17 and 17A in Hot Springs-Gogra-Kongka La area. Secondly, no de-escalation of troops at Depsang is in sight, as one motorized division, an artillery brigade and an air defence unit will continue to be deployed in the region.

India’s defence ministry statement said “The two sides had a detailed exchange of views for the resolution of the remaining issues related to disengagement along the LAC in Eastern Ladakh” and agreed on the need to resolve “the outstanding issues in an expeditious manner” in accordance with the existing agreements and protocols. Indian statement had a positive note, highlighting the completion of disengagement in other areas would pave the way for two sides “to consider de-escalation of forces and ensure full restoration of peace and tranquility and enable progress in bilateral relations.”

Even before the talks started, China appeared to have made up its mind to adopt a hard line. This was evident from the answer of the Chinese foreign ministry spokesperson Zhao Lijian on April 8, to a question from the Indian media on the delayed talks. He said “I’d like to stress that the ins and outs of the China-India border issue are very clear. The responsibility does not rest with China. It is hoped that India will meet with China half way, earnestly implement the important consensus reached by the leaders of the two countries, and take concrete actions to further ease the border situation. ”

The terse statement of the spokesman of the Western Theatre of the Peoples Liberation Army, Col Long Shaohua issued after the talks, used the same key words. It said, “The two sides exchanged views on issues of mutual concern and will continue to maintain communication through military and diplomatic channels.” It further hoped that the Indian side will cherish the current positive trend of relaxation and cooling in the Sino-Indian border area, abide by the relevant agreements and the consensus of the previous talks and “meet the Chinese side halfway to jointly maintain peace and tranquility in the border area.” 

Obviously, China appears to have hardened its stand since pulling out its troops from Pangang Tso area to cool down the situation in January. Is it to show China’s unhappiness at India taking an active role in Quad summit and in achieving greater coordination between the security forces of member countries?

In this context, there is a news item in the South China Morning Post on developments in Tibet is interesting. Fifteen border regulations to maintain security and stability of the border area have been introduced in Tibet Autonomous Region (TAR) to prevent infiltration activities . The news report quoted an anonymous insider to say that “according to Chinese officials more than 10,000 exiled Tibetans were being trained as special operations troops in India.” Apparently, this was a reference to the ITBP special forces, who were successfully used to gain domination of Indian forces in Ladakh border confrontation. The ITBP had been there for decades. Has their employment in Ladakh operations given the willies to the Chinese?

[Col R Hariharan is a retired MI specialist on South Asia and Terrorism & insurgency. He is associated with the Chennai Centre for China Studies & South Asia Analysis Group. E-mail: haridirect@gmail.com Web: https://col.hariharan.info ]

 

 

Quad Summit and India-China border talks

Col R Hariharan | Current Affairs | World Focus | April 13, 2021

http://www.worldfocus.in/page/current-affairs/

 

The 11^th Corps Commander-level meeting between India and China was held on the Indian side of the Chushul-Moldo border point in Ladakh on April 9, 2021.  Unlike the 19^th round of meeting held in February, no joint statement was issued at the end of the meeting. The statements issued separately by the two countries at the end of the meeting, indicated no progress was made at the talks.

 

 India’s defence ministry statement said “The two sides had a detailed exchange of views for the resolution of the remaining issues related to disengagement along the LAC in Eastern Ladakh” The two sides agreed that it was important to take guidance from the consensus of their leaders, continue their communication and dialogue and work towards a mutually acceptable resolution of the remaining issues at the earliest”.

 

Even before the talks started, China appeared to have made up its mind to adopt a hard line. This was evident from the answer of the Chinese foreign ministry spokesperson Zhao Lijian on April 8, to a question from the Indian media on the delayed talks. He said “I’d like to stress that the ins and outs of the China-India border issue are very clear. The responsibility does not rest with China. It is hoped that India will meet with China half way, earnestly implement the important consensus reached by the leaders of the two countries, and take concrete actions to further ease the border situation. ”

The terse statement of the spokesman of the Western Theatre of the Peoples Liberation Army, Col Long Shaohua issued after the talks, used the same key words. It said, “The two sides exchanged views on issues of mutual concern and will continue to maintain communication through military and diplomatic channels.” It further hoped that the Indian side will cherish the current positive trend of relaxation and cooling in the Sino-Indian border area, abide by the relevant agreements and the consensus of the previous talks and “meet the Chinese side halfway to jointly maintain peace and tranquillity in the border area.”  

 

 China appears to have hardened its stand. Is it to show China’s unhappiness at India taking an active role in Quad summit and in achieving greater coordination between the security forces of member countries. India’s deeper involvement with the Quad, despite  China’s reservations and the government of India’s refusal to look into rollback of many decisions affecting Chinese businesses in India, like ban on Chinese Apps.

 

In this context, a news item in the South China Morning Post on developments in Tibet, is interesting. Fifteen border regulations to maintain security and stability of the border area have been introduced in Tibet Autonomous Region (TAR) to prevent infiltration activities. The news report quoted an anonymous insider to say that “according to Chinese officials more than 10,000 exiled Tibetans were being trained as special operations troops in India.” Apparently, this was a reference to the ITBP special forces, in Ladakh. The ITBP had been there for decades.  Their employment in Ladakh has given the Chinese  jitters?

[Col R Hariharan is a retired MI specialist on South Asia and Terrorism & Insurgency. E-mail: haridirect@gmail.com Web: https://col.hariharan.info ]

 

 

இந்தியா-சீனா எல்லை பேச்சுவார்த்தை: சீன நிலைப்பாடு கடுமையாகி உள்ளதா?

கர்னல் ஆர் ஹரிஹரன் | ஏப்ரல் 13, 2021 | சென்னை சீன ஆய்வு மையம், பிரசுர எண் 18-2021 | https://bit.ly/3s8PYOh

 

இந்தியாவுக்கும் சீனாவுக்கும் இடையிலான 11 வது சுற்று பிராந்திய ராணுவத் தலைவர்கள் பேச்சுவார்த்தை கடந்த ஏப்ரல் 9 ஆம் தேதி லடாக்கில் உள்ள சுஷூல்-மோல்டோ எல்லையில் முன்னேற்றம் ஏதும் காணாமல் முடிந்தது. இந்த சந்திப்பு 13 மணி நேரம் நீடித்ததாகக் கூறப்படுகிறது. பிப்ரவரியில் நடைபெற்ற 10 -வது சுற்று சந்திப்பைப் போலன்றி, பேச்சுவார்த்தையின் முடிவில் கூட்டாக அறிக்கை எதுவும் வெளியிடப்படவில்லை.  மாறாக, இரு நாடுகளும் தனித்தனியாக வெளியிட்ட அறிக்கைகள், அவர்கள் அணுகுமுறை மற்றும் மனப் போக்கில் உள்ள வேற்றுமைகளையே காட்டின.

ஆகவே, லடாக் எல்லையில் தற்போதைய நிலைப்படி, ஹாட் ஸ்பிரிங்ஸ்-கோக்ரா-கொங்கா லா ஆகிய பகுதிகளில் போர் மோதல் நிகழக் கூடிய நான்கு இடங்களில் சீனா துருப்புக்களை இன்னமும் விலக்க உடன் படவில்லை. சீனாவின் ஒரு மோட்டார் போர்ப்படைப் பிரிவு, ஒரு பீரங்கி படைகள் அணி, மற்றும் ஒரு விமான் தாக்கும் ஏவுகணைப் பிரிவு ஆகியவை இப்பகுதியில் தொடர்ந்து நிலை கொண்டுள்ளன. இது டெப்சாங்க சமவெளியில் சீனத்  துருப்புக்களின் ஆளுமை தொடரும் என்பதைக் காட்டுகிறது. ஆகவே, எல்லையில் எதிர்பாராத விதமாக இருதரப்பு துருப்புக்களுக்கும் மோதல் ஏற்படும் ஆபத்து இன்னும் முழுமையாக விலகவில்லை என்பதே யதார்த்த நிலை.

 

11-வது சுற்றுப் பேச்சுவார்த்தைக்குப் பின்னர், இந்திய பாதுகாப்பு அமைச்சகத்தின் அறிக்கை முன்னேற்றம் இல்லாவிட்டாலும் எல்லையில் சுமுக நிலை திரும்பும் என்ற நம்பிக்கையை காட்டுகிறது. அந்த அறிக்கை "கிழக்கு லடாக்கில் உபயோகத்தில் உள்ள எல்லையில் படை நீக்கம் செய்வது தொடர்பான மீதமுள்ள பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதற்கான இரு தரப்பினரும் விரிவான கருத்துப் பரிமாற்றிக் கொண்டனர்" என்றும், "நிலுவையில் உள்ள சிக்கல்களை விரைவாக" தீர்க்க வேண்டியதன் அவசியத்தை ஒப்புக் கொண்டதாகவும் கூறுகிறது. மேலும், நிலைப்பாட்டில் உள்ள ஒப்பந்தங்கள் மற்றும் நெறிமுறைகளுடன் இரு தரப்பு தொடர்புகளும் தொடரும் என்றும் குறிப்பிட்டது. இந்திய அறிக்கை எல்லைப் பகுதிகளில் படை நீக்கம் செய்யப்படுவது,  இரு தரப்பினருக்கும் இடையே உறவுகளை விரிவாக்கவும், எல்லையில் அமைதியை உறுதி செய்வதற்கும் வழிவகுக்கும் என்பதை தெளிவாக்கியது.

 

இந்திய நிலைப்பாட்டுக்கு மாறாக, சீனா பேச்சுவார்த்தை தொடங்குவதற்கு முன்னரே, தனது நிலைப்பாட்டை  கடினமாக்க முடிவெடுத்துள்ளது என்றே தோன்றுகிறது.  ஏனெனில், பேச்சுவார்த்தைக்கு முந்தைய தினம், அதாவது ஏப்ரல் 8 ம் தேதி அன்று, சீன வெளியுறவு அமைச்சக செய்தித் தொடர்பாளர் எல்லைப் பேச்சுவார்த்தைகள் குறித்து இந்திய நிருபர் கேட்ட கேள்விக்கு அளித்த பதிலில் தெளிவாகியது.

 

அவர் விடையளிக்கையில் “சீனா-இந்தியா எல்லைப் பிரச்சினையில் நாங்கள் மிகவும் தெளிவாக உள்ளோம் என்பதை நான் வலியுறுத்த விரும்புகிறேன்.” மேலும் அவர் பேச்சுவார்த்தையின் வெற்றிக்கான பொறுப்பு இந்தியாவுக்குத்தான் என்றும் சீனாவுக்கு அல்ல என்ற பொருள் படப் பேசினார். இந்தியாதான் சீனாவை பாதி வழியில் சந்தித்து, இரு நாடுகளின் தலைவர்களும் எடுத்துள்ள ஒருமித்த கருத்துக்களை ஆர்வத்துடன் செயல்படுத்த வேண்டும்.  அதுவே எல்லையில் உள்ள நிலைமையை மேலும் சுமுகமாக்க, திட்ட வட்டமான நடவடிக்கைகளை எடுக்க வழி கோலும் என்று சீனா நம்புவதாகக் கூறினார்.  

 

பேச்சுவார்த்தைக்குப் பின்னர், சீன மேற்கத்திய பிராந்திய ராணுவத்தின் செய்தித் தொடர்பாளர் அளித்த அறிக்கையும் சீன வெளியுறவுச் செய்தியாளர் சொன்ன கருத்துக்களை பிரதிபலிக்கிறது. "இரு தரப்பினரும் பரஸ்பர ஈடுபாடுள்ள  பிரச்சினைகள் குறித்து, கருத்துக்களைப் பரிமாறிக் கொண்டனர், மேலும் ராணுவ மற்றும் வெளியுறவுத் துறை ஆகியவற்றின்  மூலம் தொடர்ந்து தமது தொடர்புகளைப் பேணுவார்கள். சீன-இந்திய எல்லைப் பகுதியில் பதட்ட நிலையை குறைக்க, இந்தியா தற்போது நிலைப்பாட்டில் உள்ள ஒப்பந்தங்கள் மற்றும் முந்தைய பேச்சு வார்த்தைகளின் ஒருமித்த கருத்தை பின்பற்றி,  தனது அணுகு முறையில் சீனத் தரப்பை பாதிவழியில் சந்தித்தால், அமைதியை கூட்டாக பராமரிக்க சீனத் தரப்பு சந்திக்கும் என்று கூறினார்.  

 

இந்தப் பேச்சுவார்த்தையின் முன்னேற்றம் இல்லாத முடிவைப் பார்த்தால், கடந்த ஜனவரி மாதத்தில் எல்லையில் பதட்ட நிலையை குறைக்க பங்காங் த்சோ பகுதியில் இருந்து சீனா தனது துருப்புக்களை வெளியேற்றிய பின்னர்,  எல்லையில் தனது நிலைப்பாட்டை சீனா கடுமையாக்கியுள்ளது என்றே தெரிகிறது.

இதற்கு என்ன காரணம் என்று தெரியவில்லை. சீனாவின் அதிருப்திக்கு காரணம் இந்தியா பெரும் பங்கு பெற்ற குவாட் உச்சிமாநாடா, அல்லது குவாட் உறுப்பு நாடுகளின் பாதுகாப்புப் படையினரிடையே ஒருங்கிணைப்பை ஏற்படுத்த இந்தியா மேற்கொண்டுள்ள பயிற்சிகளா என்பது தெரியவில்லை.

 

இத்தகைய தொடரும் இந்திய-சீன கசப்பான சூழலில், ஹாங்காங்கின் பிரபல ஆங்கில தினசரியான ‘தி சவுத் சைனா போஸ்ட்’ டில் வெளியான திபெத் சம்பந்தமான ஒரு செய்தி  குறிப்பிடத் தக்கது.  அந்த செய்தியின் படி, திபெத் பிராந்தியத்தில் வெளியார் ஊடுருவல் நடவடிக்கைகளைத் தவிர்க்க அந்த  பிராந்திய அரசு 15 எல்லை விதிமுறைகளை அறிமுகப்படுத்தி உள்ளது.

 

இதன் பின்னணியாக, அந்தச் செய்தி ஒரு ‘விவரம் தெரிந்த’ சீன அரசு ஊழியரை மேற்கோள் காட்டி, "சீன அதிகாரிகளின் கூற்றுப்படி, திபெத்தில் இருந்து நாடுகடத்தப்பட்ட 10,000 க்கும் மேற்பட்ட திபெத்தியர்கள் இந்தியாவில் கமாண்டோ துருப்புக்களாக பயிற்சி பெறுகிறார்கள்" என்று கூறியது.  கால்வான் மோதலுக்குப் பிறகு, லடாக் எல்லையில், இந்தியா எல்லையில் தனது ஆளுமையை மீட்டெடுக்க இந்திய-திபெத் எல்லைப் போலீஸ் பிரிவின் கமாண்டோ துருப்புகளை வெற்றிகரமாக உபயோகித்து குறிப்பிடத் தக்கது.  அந்த நடவடிக்கையில் நாம் உபயோகித்த திபெத்திய போலீஸ் படையினரின் தாக்குதல் கண்டு சீனாவுக்கு ஒரு வேளை இந்தியாவின் பேச்சில் நம்பிக்கை குறைந்துள்ளதா? தெரியவில்லை.

 

ஆனால் ஒட்டு மொத்தமாக, லடாக் இல்லையில் சீனப் படைகளின் அச்சுறுத்தல் ஏற்பட வாய்ப்புக்கள் ஜனவரி மாத த்திற்கு பிறகு குறைந்தாலும், அந்த ஆபத்து இன்னமும் விலகவில்லை என்பதையே 11-வது சுற்று பேச்சுவார்த்தையின் பயனற்ற முடிவு காட்டுகிறது. ஆகவே,  எல்லையில் அமைதி காக்க விவேகத்துடன் செயல் பட்டாலும், இந்தியாவுக்கு எல்லையில் படைகளை தொடர்ந்து போருக்கு தயாரான நிலையில் வைத்திருப்பதைத் தவிற வேறு வழியில்லை.

 

[கர்னல் ஆர் ஹரிஹரன் தெற்காசியா மற்றும் பயங்கரவாதம் ஆகிய துறைகளில் அனுபவம் பெற்ற ஓய்வு பெற்ற ராணுவ நுண்ணறிவுப் பிரிவின் அதிகாரி ஆவார். அவர் சென்னை சீன ஆய்வு மையத்தின் அங்கத்தினர். மின்னஞ்சல்: haridirect@gmail.com வலைதளம்: https://col.hariharan.info]

Sri Lanka Perspectives – March 2021 Sri Lanka: Learning from UNHRC resolution

Col R Hariharan | March 31, 2021|

South Asia Security Trends, April 1, 2021 | www.security-risk.com

As expected, the 46^th session of the UN Human Rights Council (UNHRC) adopted the resolution titled “Promoting reconciliation, accountability and human rights in Sri Lanka” (A/HRC/46/L.1Rec.1) with 22 countries voting for it while 11 against (for Sri Lanka) on March 23. Eleven countries including India abstained. Sri Lanka Foreign Affairs Minister Dinesh Gunawardena’s claim in parliament that it was “implicit from the voting result that the majority of the Council did not support this Resolution” would be dismissed as quibbling.

A big chunk of 10 of the 14 members of Organisation of Islamic Countries (OIC) abstained, because of issues smacking of anti-Muslim stance, like mindless resistance to allow the burial of Muslim victims to the Covid-19 and officially thinking aloud about closing down madrasas and banning of burqas. Other such actions include hounding police officers who investigated corruption cases against Rajapaksas and threatening contrarian opinion makers in the media etc did not endear members to Sri Lanka.

This was the sixth resolution on the subject tabled before the UNHRC since 2012. So, the writing in the wall is clear: Sri Lanka has not been able to address international and local concerns on promoting reconciliation, accountability and human rights in the country. It is not only Rajapaksa’s who failed in making a sincere effort to implement the resolution. The Yahapalana government bought time for three years, by co-sponsoring Resolution 30/1 but made only feeble efforts to implement it.  

The four-member core group led by UK, which drafted the resolution, appears to have been influenced by the scathing report of the High Commissioner for Human Rights Ms Bechelet. There are three key stipulations in the resolution. It requests of the Office of the High Commissioner for Human Rights (OCHR) “to enhance its monitoring and reporting on the situation of human rights in Sri Lanka, including on progress in reconciliation,” and to present an oral update to the UNHRC at its 48^th session, as written update at its 49^th session and a comprehensive report that includes further options for advancing accountability, at its 51^st session, both to be discussed in the context of an interactive dialogue.”

It introduces a new accountability process on evidence of international crimes committed in Sri Lanka for use in future prosecutions. It establishes a dedicated capacity within the Office of the UN High Commissioner for Human Rights (OHCR) “to collect, consolidate, analyse and preserve information and evidence” of gross violations of human rights or serious violations of international humanitarian law committed in Sri Lanka and to advocate for victims and survivors and to support relevant judicial and other proceedings, including in member states with competent jurisdiction.”

However, the resolution has given Sri Lanka time till September 2023 to improve its record to meet the requirements of the resolution. But the Sri Lanka government appears to be in a defiant mood to evolve a game plan to constructively bring the resolution to a close. If this attitude is not changed, we can expect the resolution to hang like a Damocles sword over Sri Lanka’s head beyond 2023. The complexion of the UNHRC is changing as the US is now backing its efforts and India will complete its  term as a member.  There are clear indications of larger US involvement under Joe Biden’s leadership in the Indo-Pacific region as part of the Quad framework in which India will be playing bigger role. Sri Lanka needs to understand and take advantage of the changing strategic dynamics.

Sri Lanka government’s approach to the UNHRC session, even after knowing the issues that would come up, showed a lack of strategy. Answer to the simple question “how to achieve a win-win situation for Sri Lanka in the UNHRC session?” probably never figured in the minds of its leaders. Or probably it got submerged in the sophistry of sovereignty and UN charter violations.

President Gotabaya Rajapaksa, a military strategist with hands on experience in operational planning, had won the Eelam War. In spite of this, under his watch Sri Lanka’s performance at the UNHRC session was bereft of strategy. In spite of the government packed with veterans from the three services, there appear to be a lot of confusion in strategizing the approach. Of course, perhaps the disconnect between the President and the ruling Sri Lanka Podjujana Peramuna (SLPP) coalition added to the confusion.

Silicon Valley disruptive technology and innovation analyst Jeremiah Owyang explains in simple terms the difference between strategy and tactics: “strategy is done above the shoulders; tactics are done below the shoulders.” The simplistic statement hides a lot of difference between strategy as what you want to achieve and tactics as how you go about achieving it.   

If we apply this yardstick to President Gotabaya Rajapaksa’s policy statement at the opening of the 8^th Parliament on January 3, 2020, his difficulties in reconciling it to the UNHRC issues of “promoting reconciliation, accountability and human rights in Sri Lanka” can be understood. His vision includes respecting aspirations of the majority of the people because “only then sovereignty of the people will be safeguarded.” He will defend the unitary status of our country and protect and nurture Buddha Sasana, “whilst safeguarding the right of all citizens to practice a religion of their choice.”

However, the President’s actions have defied safeguarding the rights of all citizens to practice a religion of their choice as well as humanitarian laws enshrined in the Geneva Convention. So, the President has to tailor his actions to meet requirements within his policy goals. That would require promoting ethnic reconciliation while recognising Sri Lanka as the home of Theravada Buddhist Sinhalas, tolerating the practise of other religions and ensure human rights are respected by rule of law with full accountability through amendment to the constitution or drafting a new one. Otherwise, Sri Lanka may well end up at the UNHRC in 2023, with yet another loss of face. That will be an avoidable tragedy

[Col R Hariharan, a retire MI specialist on South Asia and terrorism, served as the head of intelligence of the Indian Peace Keeping Force in Sri Lanka 1987-90. E-mail: colhari@gmail.com Website: https://col.hariharan.info]