Sidelights on making of India-Sri Lanka Accord 1987: Book Review*

Col R Hariharan

South Asia Analysis Group Paper No.6666|19 August 2020

http://www.southasiaanalysis.org/node/2665

 

*[Haksar on India’s Sri Lanka Policy, authors: Prof V Suryanarayanan and Dr Ashik J Bonofer, 2020, Published by Centre for Asia Studies and Book Venture, Chennai-600035, India. Price: Rs 200. The book is being launched on 21 August 2020]

 

Professor V Suryanarayanan, one of the country’s leading specialists on South and Southeast Asian studies, along with Dr Ashik Bonofer co-author, has done a signal service by writing the book “Haksar on India’s Sri Lanka Policy”.  Professor Suryanarayanan acknowledges, Sri Lanka is not the major focus of the book, as PN Haksar (1913-1998), one of the leading strategic thinkers of his times, was not associated with India’s Sri Lanka policy; it was in the domain of G Parthasarathy, diplomatic stalwart and contemporary of Haksar.

 

Prof Suryanarayan quotes from Jairam Ramesh’s book “Intertwined lives: PN Haksar and Indira Gandhi,” ‘Haksar contributed heavily to the making of Indira Gandhi, especially in the first six or seven years of her Prime Ministership…They formed an awesome duo: she with her charismatic appeal, he with intellectual gravitas. Ultimately, she took all the decisions no doubt, but she was heavily influenced by him at every turn.’ The authors draw heavily upon Jairam Ramesh’s book to identify how PN Haksar viewed India’s role in Sri Lanka. Moreover, they have used Professor’s contacts with a large number of policy makers, diplomats, political leaders, academics and analysts of India and Sri Lanka, to provide valuable insights into how India’s Sri Lanka policy was shaped, culminating in the India-Sri Lanka Accord in 1987 and its aftermath.

 

There are many vignettes of information in the book on the main players who shaped India’s Sri Lanka policy. The summing up of India’s Sri Lanka policy during Indira-GP years in page 37 is interesting. “India was determined not to permit a military solution of the ethnic problem in Sri Lanka. This was adhered to by Prime Minister Rajiv Gandhi in 1987. The mediatory-militant supportive policy was based on this assumption.” In hindsight we can say how the self-contradictory policy of mediation on one hand and supporting militants on the other, hardened the stakeholders in evolving a solution. Probably, political expedience of the aftershocks of JR Jayawardane’s misconceived July 1983 pogrom strategy that probably influenced Rajiv Gandhi. Of course, it is debatable. Equally important is the disastrous impact of the Accord that led to India’s passive role in Sri Lanka after its bitter experience in “active” phase of the Accord and the LTTE’s assassination of Rajiv Gandhi. They made Tamil militants persona non grata in India. Its direct result was India’s passive support to the elimination of LTTE in Eelam war 2009, removing an external influence affecting India-Sri Lanka relationship.

 

On both sides of the Palk Strait, the Accord is one of the most maligned bilateral instruments signed between India and Sri Lanka. Even, the Indian Peace Keeping Force (IPKF) sent to ensure the implementation of the Accord, with a half-baked and back-dated mandate, courted its share of ignominy, even after losing over 1300 soldiers in operations against the LTTE, which no one wanted. Many of us who took part in it are living through its effects to this day, the fall out of skewed policy implementation of those days. 

 

Many of critics with the benefit of hindsight, say the Accord was conceived in haste, drafted badly and executed poorly. While these comments may have germs of truth, we need to understand the external and internal environment of the time, in which it was conceived. India’s internal political scene was churned up with the passing away of Mrs Indira Gandhi, and the regional security scene was affected by the death throes of Soviet Union, fast losing the Cold War. 

 

But in 2020, time has come for even the Accord’s worst detractors, including Tamil and Sinhala fringe elements, to recognise its good points. It led to the introduction of the 13^th amendment to Sri Lanka Constitution. The Amendment created provincial councils to provide a level of autonomy to Tamils. The Accord also made Sri Lanka recognise Tamil language, identity, culture and areas of habitation.

 

When the 13^th Amendment - the fig leaf of Tamil aspirations - is running the risk of withering away, many Sri Lanka Tamils want India to take action to force Sri Lanka to fulfil Tamil aspirations, by resolving what they call the national question. They seem to miss the semantics of the Sinhala majority who call it the minority ethnic question. The semantic difference is in reality a strident call of the majority for a unitary state; the reality is now Sri Lankan Tamils have to help themselves, before asking India to help them out. They have to come together, evolve a viable strategy relevant to the current political and strategic situation and then seek India’s support in persuading Sri Lanka to deal with the attention it deserves.   

 

To sum up, after the Rajapaksas have gained two thirds majority in parliament in the recently held general election, Sri Lanka Tamils are facing the bleak prospect of losing even the limited autonomy they gained after the India-Sri Lanka Accord was signed in 1987. After losing two generations of people in 25 years of fruitless bloody war for realising their dream of independence, Tamils are facing the real world of majority rule.

 

For them, the book under review provides a useful understanding of the background to the making of Sri Lanka policy in India. They need to understand the complexities of foreign policy making and factor it in their strategy.  

Col R Hariharan, MI specialist on South Asia and insurgency and terrorism, served as head of MI of the Indian Peace Keeping Force in Sri Lanka (1987-90). Email: haridirect@gmail.com Website: https://col.hariharan.info

From the Director: The book gives perhaps the most authentic account of what happened in Sri Lanka and the circumstances that led to the Indian involvement.

 

இன்றைய பார்வையில் இந்திய-இலங்கை உடன்பாடு

கர்னல் ஆர் ஹரிஹரன்

[கனடியத் தமிழர் மாமன்றம் 2020 ஆகஸ்டு 2ம்- தேதியன்று இணைதளம் வழியே நடத்திய “ஈழத்தமிழர் இனப் பிரச்சனையில் இலங்கை-இந்திய ஒப்பந்தத்தின் அன்றைய இன்றைய வகிபாகம்” என்ற கலந்துரையாடலில், நான் பகிர்ந்து கொண்ட கருத்துக்கள் இந்தக் கட்டுரையில் அடங்கும்.]

 

தெற்காசியாவில் காலனி ஆதிக்கம் முடிந்த பிறகு வளர்ந்து வரும் இந்திய-இலங்கை நாடுகளின் உறவில், 1987 ஜூலை 29ந் தேதி கையெழுத்தான இந்திய-இலங்கை உடன்பாடு (ஆங்கிலச் சொல்லான Accord தமிழாக்கம் ஒப்பந்தம் அல்ல என்பது என் கருத்து), மிகப் பெரிய திருப்பு முனை என்று கூறலாம். அதற்கு எடுத்துக்காட்டு இந்த கலந்துரையாடலே. ஆகும். ஏனெனில், அந்த உடன்பாடு கையொப்பமிட்ட  33 ஆண்டுகளுக்கு பிறகு, அது  ஈழத் தமிழர் இனப் பிரச்சனையில் ஏற்படுத்திய தாக்கத்தை, இன்று நாம் கலந்துரையாட இருக்கிறோம்.  இதில் பேச நான் ஏன் அழைக்கப் பட்டேன் என்பது எனக்கு புரியாத கேள்வியாய் இருக்கிறது. ஏற்கனவே கடந்த 16 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக இலங்கை-இந்திய உறவை பல கோணங்களில் விமரிசித்து வருகிறேன். அவற்றை 750விட அதிகமான பதிவுகள் கொண்ட எனது வலைதளத்தில் காணலாம்.  அவை பெரும்பாலும் ஆங்கிலத்தில் உள்ளன. ஏனெனில், என் தமிழ் கட்டுரைகளை பிரசுரிக்க தமிழ் ஊடகங்கள் காட்டிய தயக்கமே காரணம்.

 

இந்திய இலங்கை உடன்பாடு கையொப்பமானபோது, உலக சூழ்நிலை சோவியத்-அமெரிக்க பனிப்போரின் முடிவை நெருங்கி இருந்தது. ஆகவே, பன்னாட்டு அரசியல், வெளியுறவு, மற்றும் பாதுகாப்பு சூழ்நிலையின் அழுத்தத்தையும், இலங்கை தமிழ் மக்களுக்கும், ஈழ போராளிகளுக்கும் இந்தியா அளித்த உதவியின் தாக்கத்தையும்  அந்த உடன்பாட்டில் காணலாம்.

 

அந்த உடன்பாடு நீர்த்துப் போனதாக பலர் நினைக்கின்றனர். அதில் ஓரளவு உண்மை உள்ளது. ஏனெனில் கடந்த 33 ஆண்டுகளில், பசிபிக்-இந்தியப் பெருங்கடல் பகுதியில் வளர்ந்து வரும் சீனாவின் வலிமை,  பாதுகாப்பு சூழ்நிலையில் பெரும் மாற்றங்களைத் தோற்றுவித்துள்ளது. இந்த பின்னணியில் நாம் அந்த உடன்பாட்டை இன்று  விமரிசிக்கிறோம் என்பதை நினைவில் கொள்ள வேணும்.

 

மேலும் உடன்பாட்டுக்குப் பின்னர், சென்ற 33 ஆண்டுகளில் நமக்கு  ஏற்பட்ட அனுபவங்களின் பின்னணியில் நாம் அந்த உடன்பாட்டை மதிப்பீடு செய்கிறோம். அந்த உடன்பாடு வெற்றி அடைந்ததா அல்லது தோல்வி அடைந்ததா என்று பல மேடைகளில் என்னிடம் கேள்விகள் எழுப்ப பட்டுள்ளன.  வெளியுறவு உடன்பாடுகள் ஒரு கிரிகெட் விளையாட்டல்ல; அவற்றின்  வெற்றியும் தோல்வியும் அந்நாட்டு மக்கள் அந்த உடன்பாட்டை தங்களது குறிக்கோள்களை அடைய எவ்வாறு உபயோகித்தார்கள் என்பதைப் பொருத்ததாகும். 

 

நல்லதும் கெட்டதும்

 

இந்திய-இலங்கை உடன்பாடு கையொப்பமானதின் பின்னணி யாவருக்கும் தெரிந்ததே. இலங்கை தமிழர் தமது அடிப்படை கலாசார, மொழி, நெடுங்காலமாக வசித்துவந்த பிரதேசங்கள் மற்றும் குடியுரிமை ஆகியவற்றை இந்தியாவின் வேண்டுகோளுக்கு இணங்க இலங்கை அரசு நெறிப்படுத்த ஒப்புக் கொண்டதற்கு அந்த உடன்பாடே காரணமாகும். அவற்றில் சிலவற்றை இலங்கை அரசு, 13வது அரசியல் சாசனத் திருத்தப்படி நிறுவப்பட்ட மாகாண சபைகள் மூலம் நிறைவேற்றியது; ஆனால் அவை இன்னமும் முழுமையாக நிறைவேற்றப் படவில்லை. இதற்கு உடன்பாட்டின் குறைபாடுகளை விட, அதை வழி நடத்திய அரசியல் ஆளுமையே காரணமாகும்.  ஆகவே இன்றுவரை 13வது அரசியல் சாசனத்திருத்தம் ஒன்றே, ஈழத் தமிழருக்கு ஓரளவு சுய ஆட்சி உரிமையை அளித்துள்ளது.

 

இலங்கைத் தமிழர்களுக்கு ஆதரவான இந்தியாவின் நிலைப்பாடு, 1990ல் இருந்து செயல் அளவில் மாறுதல் அடைந்துள்ளது. அதற்கு இலங்கையில் இந்திய ராணுவத்துக்கும் விடுதலைப் புலிகளுக்கும் ஏற்பட்ட மோதலின் பின்பு இருநாட்டு உறவில் ஏற்பட்ட கசப்பான அனுபவங்களும், இந்திய இலங்கை உடன்பாட்டை நிறைவேற்றிய ராஜீவ் காந்தியை தமிழ் ஈழ விடுதலைப் புலிகள் திட்டமிட்டு கொலை செய்ததும் முக்கிய  காரணங்களாகும். அதன் விளைவாக ஏற்பட்ட அரசியல் மாற்றங்கள், இருநாடுகளின் இடையே இருந்த அணுகு முறைகளில் அடிப்படை மாற்றங்களை ஏற்படுத்தியது.

 

உடன்பாட்டிலும் அதன் செயலாக்கத்திலும் பல குறைகள் எல்லோர் தரப்பிலும் இருந்தன. அந்த உடன்பாடு முழுமையாக நிறைவேறாமல் போனதற்கு, இந்திய மற்றும் இலங்கை அரசியல் கட்சிகள் எடுத்த முடிவுகள், விடுதலைப் புலிகள் கை தவறவிட்ட சமரச முயற்சிகள் அகியவை அடங்கும். அவற்றைப் பற்றி நானும் மேலும் பலரும் விமரிசித்துள்ளோம்.  ஆகவே, உடன்பாட்டின் குறை பாடுகளை இன்னமும் விவாதித்துக் கொண்டிருப்பதில் ஒரு பயனும் இல்லை.

 

இன்று நாம் தொடரும் கலந்துரையாடல் பொருள் பொதிந்ததாக, மக்களின் அடிப்படை அபிலாஷைகளை அடைய வழி காணுமானால், இது கலந்தாய்வாக மாறவேண்டும். அத்தகைய ஆய்வுக்கு  நடுநிலையான புரிதல் வேண்டும். ஆனால் இந்தியாவிலும் இலங்கையிலும் இந்த உடன்பாட்டை, பலரும் இந்தியா என்ன செய்ய தவறியது என்ற பிரசாரத்துக்கு ஒரு பகடைக் காயாகவே உபயோகிக்கிறார்கள். அந்த உடன்பாட்டின் அடிப்படையே இந்தியா ஒருங்கிணைந்த இலங்கையை உறுதிப்படுத்தி, பிரிவினைக்கு எதிராக எடுத்த நிலைப்பாடாகும். இன்று  பேசவரும் அறிஞர்கள் சிலர் தனி ஈழ கோரிக்கையை கைவிடாமல், இந்த உடன்படிக்கையை விமரிசப்பதிலோ அல்லது இந்தியாவுக்கு அறிவுரை கூறுவதிலோ என்ன பயன் என்பது எனக்கு விளங்கவில்லை.  

 

 இலங்கையில் வாழ்வாதாரமின்றி தவிக்கும் ஈழத்தமிழர்களுக்கு இரு நாடுகளிலும் உள்ள நல்ல உள்ளங்கள் உதவியோடு ஆக்கப் பூர்வமான் திட்டம் வகுக்க வேண்டும் என்று நான் பலமுறை  தமிழ் தொலைக் காட்சியில் அரசியல் தலைவர்களுடன் பங்கு பெற்ற கலந்துரையாடல்களில் கூறிவந்துள்ளேன். ஆனால் தமிழ் தலைவர்களோ, அரசியல் காரணங்களால் அத்தகைய கூட்டு முயற்சிக்கு இன்று வரை ஈடுபடவில்லை. இதற்கு இருநாட்டு அரசுகளை குறை சொல்லி பயனில்லை. ஈழப் போரில் இரண்டு தலைமுறைகளை இழந்து நிற்கும் போது, நான் தமிழன் என்று மார்தட்டி வீரம் பேசினால் போதாது. விவேகத்துடன் செயல்பட்டு, நாம் என்ன செய்யப் போகிறோம் என்பதே ஈழத்தமிழரின் வருங்காலத்தை நிர்ணயிக்கும்.  

 

 ஜனாதிபதி கோத்தபய ராஜபக்ஷ தேரவாத பௌத்த கலாச்சார அடிப்படையில் ஆட்சி புரிவோம் என்று வெளிப்படையாக அறிவித்துள்ளார். அவர் கூட்டணி வரும் பாராளுமன்றத்தில் மூன்றில் இரண்டு பங்கு அங்கத்தினர் வெற்றி பெற பெரும் முயற்சியில் ஈடுபட்டுள்ளது. அப்போதுதான் கோத்தபயாவின் ஒரு புதிய அரசியல் சாசனத்தை வரையவேண்டும் என்ற குறிக்கோளை நிறைவேற்ற முடியும். அந்த புதிய சாசானத்தில் 19வது அரசியல் சாசனத் திருத்தத்தை விலக்கி, ஜனாதிபதியின் செயலாக்க உரிமைகள் முழுமையாக்கப் படும். மாகாண சபைகளை உருவாக்கிய 13வது சாசனத் திருத்தத்தை விலக்க அல்லது அதில் காணும் மாகாண சபையின் அதிகாரப் பகிர்வுகளை குறைப்பதில் அதிபர் ஈடுபடுவார் என்பது என் கணிப்பு.  ஆகவே தமிழ் அரசியலின் தற்போதைய மிகப்பெரிய சவால், கோத்தபயாவின் சிங்கள பெரும்பான்மை அரசுடன் தமிழர்  இனப்பிரச்சினையைத் தீர்க்க என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதாகும்.

 

தற்போதைய தெற்காசிய பாதுகாப்பு சூழ்நிலையில், இலங்கையுடன் நல்லுறவை வளர்ப்பதில் இந்திய பிரதமர் நரேந்திர மோடி பெரும் ஈடுபாடு காட்டிவருகிறார். அவருக்கு அதிபர் கோத்தபயா மற்றும் பிரதமர் மகந்த ஆகியவருடன் சுமுகமான உறவு நிலவுகிறது.  வடமாகாணம் சென்ற முதல் இந்திய பிரதமாரான மோடி, தமிழர்கள் பிரச்சினைகளை 13வது சாசனத் திருத்தத்தின் அனுசரணையுடன்  தீர்க்கத் தயார் என்பதில் தெளிவாய் இருக்கிறார்.  அதே சமயத்தில் இந்தியா தமிழ் தேசிய முன்னணி வட மாகாணத்தில் ஆட்சி புரிய கிடைத்த வாய்ப்பை மக்களின் அடிப்படை தேவைகளை பூர்த்தி செய்யாமல் தவறியது இந்தியாவுக்கு அதிருப்தியை ஏற்படுத்தி இருக்கும் என்பது என் கணிப்பு.

 

ஆகவே, ஈழத்தமிழர் பிரச்சினையை இன்று மாறி வரும் இலங்கை அரசியல் சூழ்நிலையின் ஒரு அங்கமாக நாம் கருதவேண்டும். அதற்கு இந்தியா எவ்வாறு உதவலாம் என்ற கேள்விக்கு இலங்கையில் வாழும் தமிழ் அரசியல் தலைவர்கள் பங்கேற்காமல் நாம் எப்படி முடிவெடுக்க முடியும் என்பது எனக்கு விளங்கவில்லை.

 

சுருங்கச் சொன்னால் இந்திய இலங்கை உடன்பாட்டின் விளைவாக தமிழர்களுக்கு ஓரளவு சுயஉரிமை அளிக்கும் 13வது சாசனத்திருத்தமே பரிபோகும் சூழ்நிலை உருவாகி வருகிறது. ஆகவே பழையன கழித்து, புதியன புகுத்தல் என்ற முதுமொழிக்கு ஏற்ப, கடந்த காலத்து விகாரங்களை விமரிசித்து அங்கலாய்க்கும் வழிமுறையை விட்டு விட்டு, ஆக்கப்பூர்வாமாக செயல்பட அரசியல் வாதிகளுக்கு நாம் வழிமுறை காண வேண்டும்.  அதன் முதல் கட்டாமாக 13வது சாசனத் திருத்தத்தை பாதுகாக்க இந்தியா எவ்வாறு உதவலாம் என்பதை யோசிக்க வேண்டும். 

 

The Burden of Victory

With the Rajapaksas getting a resounding win in the general election in Sri Lanka, they will be able to get rid of the 19^th amendment which curbs presidential powers. But getting back to the unitary state could pose problems

By Col R Hariharan |Special story| India Legal, August 15, 2020 https://www.indialegallive.com/special-story/the-burden-of-victory

 The Rajapaksa clan is back at the helm in Sri Lanka after the people gave them a huge thumbs-up in the just-concluded general election. While Gotabaya Rajapaksa is the president, his brother, Mahinda Rajapaksa, is the prime minister.

While this was not unexpected, their Sri Lanka Podujana Peramuna (SLPP) party led by Mahinda won 145 seats, 15 more than what they had forecast. This was 59.09 percent of the votes cast. With three minor allies adding six to the tally, the SLPP alliance will be 151-strong, which is two-thirds of the 225-member house. A distant runner-up was Samagi Jana Baalawegaya (SJB), led by Sajith Premadasa, former deputy leader of the United National Party (UNP) and son of the late President Ranasinghe Premadasa. It secured 54 seats, polling 23.9 percent of the votes. Then came the Tamil National Alliance (TNA) winning 10 seats, but polling only 2.82 percent votes. It was followed by the Marxist Janatha Vimukthi Peramuna (JVP)-led National People’s Power alliance and other parties which could count their seats in single digits only. 

As the headline of an article by former diplomat Dr Dayan Jayatilleke said, it was a “Battle of Breakaways”. Both the SLPP and the SJB had broken away from the Sri Lanka Freedom Party (SLFP) and the UNP, which had dominated national politics from the early years of independence. The SLPP came into being after the defeat of Mahinda Rajapaksa in the presidential poll in 2015 after his long-term acolyte Maithripala Sirisena deserted him to become a challenger, and ultimately the victor.

The UNP, the 74-year-old party, appears to be heading for the old-age home after Sajith Premadasa broke away. It fared badly, losing its traditional support base in Colombo, and managed to secure just one seat, that too on the National List, as against a whopping 106 seats it had in the last parliament. Its vote share fell to an all-time low of 5.1 percent from over 45 percent it secured just five years back. The UNP’s exit is due to its leader Ranil Wickremesinghe losing touch with traditional supporters. This was aggravated by his inability to understand the groundswell of discontent brewing in his party rank and file.

Prime Minister Rajapaksa bouncing back to power is no mean achievement considering that in 2010, his bid for a third term as president failed. While the SLPP campaigned hard, the backlash from voters who had brought the SLFP and UNP coalition to power helped Rajapaksa’s runaway victory. The voters punished both parties for their failure to fulfil their promise of good governance. Their National Unity Alliance spent more time with President Sirisena plotting to pull down Prime Minister Ranil Wickremesinghe and vice versa than deliver on their promises.

There were other factors too which led to their defeat. Wickremesinghe’s alleged links to two bond scams in which the central bank incurred losses were not investigated fully. The horrendous Easter Sunday bombing by suicide bombers in 2019, resulting in the death of 259 people, in spite of the government receiving advance information, exposed the abysmal state of governance and the people opted to bring the Rajapaksas back to power.

With two-thirds majority in parliament, the Rajapaksas would be able to get rid of the inconvenient 19th amendment to the constitution, legislated by the previous government to curb presidential powers. President Rajapaksa is also likely to tinker with or even remove the 13th amendment that provided for the creation of provincial councils to give a level of autonomy to the Tamils. It came as a result of the India-Sri Lanka Accord in 1987 and has met some of the minority aspirations, through partial implementation. It continues to be a red rag to the Sinhala nationalist lobby.

President Rajapaksa would like to draw up a new constitution that fits in with his concept of building a strong unified state. But it may not be an easy exercise as it rouses ethnic passions and chauvinism. It would be more prudent to build a consensus to draw up a draft constitution, acceptable to all sections. Can the president meet this tough challenge?

The president has appointed 25 cabinet ministers, 39 state ministers and 25 district coordinating committee chairpersons (who are supposed to wield a lot of influence in affairs of their district). Thus, 64 members out of the 150-strong ruling alliance (if we exclude the Speaker), will be holding office as ministers. According to a media report, though 40 state ministerial posts have been gazetted, only 39 state ministers were sworn in. Dr Wijeyadasa Rajapakshe, designated as one of the four state ministers of education, had refused to accept the appointment as he wanted a cabinet minister’s post. There is some discontent among other senior members also for ignoring them for a cabinet post.

Five members of the Rajapaksa family are now occupying positions of power—president, prime minister, cabinet ministers and minister of state. They control defence, finance, internal security, home and not the least, Buddha Sasana and religious affairs. President Gotabaya Rajapaksa has defence under him, while his brother, Prime Minister Mahinda Rajapaksa, controls finance and the eldest brother Chamal is irrigation minister. Two Rajapaksas belong to the third generation—Namal, son of PM Rajapaksa and his cousin, Shasheendra. Second time parliamentarian Namal’s inclusion as a cabinet minister for sports and youth affairs could be viewed as grooming an heir apparent to Mahinda. Shasheendra, son of Chamal, the eldest of the Rajapaksa brothers, has an “innovative” portfolio—state minister for a “grocery list”—paddy and cereals, organic food, vegetables, fruits, chilli, onion and potato and seed production and high-tech agriculture! Other state ministers also have such responsibilities in detail, showing a thoroughness (or is it an over-working bureaucracy?) not known before. But it shows the president’s serious intent in laying emphasis on agriculture, education and development of small industry using a new generation of politicians as state ministers. Fourteen members of the SLFP, including Sirisena, have been elected. The Rajapaksas seem to have marginalised the SLFP within the alliance by keeping Sirisena out of power. Only two cabinet posts and three state ministers’ posts have been offered to the SLFP. In contrast, four of the eight members elected from President Rajapaksa’s “Viyathamaga” group of professionals have been made state ministers. This group acted as foot soldiers of Rajapaksa during his presidential election campaign and are viewed by politicians with some trepidation.

Marginalising the old war horses of the SLFP and SLPP while accumulating power within their clan could lead to discontentment against the Rajapaksas. How adroitly the president manages the competing priorities of family and party could become a litmus test for his leadership ability.

On the other hand, President Rajapaksa has to be commended for appointing a national list member Dr Ali Sabry as minister of justice in spite of opposition from the Sinhala Buddhist lobby. This should be of some consolation to the Muslim minority community as their representation in the new parliament has been whittled down.

The biggest and immediate challenge the president faces is managing the economy wrecked by Covid-19, especially tourism and allied services which have come to a grinding halt, and the return of over 40,000 Sri Lankans working abroad. Though Sri Lanka has managed to control Covid, its impact on export and import has been disastrous. The country is facing a serious money crunch and has to depend upon assistance from both India and China.

President Rajapaksa’s vision statement, “Vistas of Prosperity and Splendour”, has been adopted by the SLPP as its manifesto. Its vision for a prosperous nation aims at a productive citizen, a happy family, a disciplined society and a prosperous nation. Its key policies include priority to national security; friendly, non-aligned, foreign policy; administration free from corruption; a disciplined, law-abiding and value based society. Can the president manage to at least partly deliver on these promises? Sirisena failed because he could not extricate himself from his political priorities.

Coming to the swearing-in of the PM and his ministers, there was a lot of Sinhala Buddhist symbolism in choosing the venues. This was similar to the time when President Gotabaya Rajapaksa was sworn in at Kandy, a historic site of consolidation of the Sinhalas. He was sworn in at the site of the victory pillar of Duttegemunu, the Sinhala king who defeated the last Tamil king Ellalan in Kandy. On August 9, Mahinda Rajapaksa was sworn in as PM at the Kelaniya Maha Viharaya Buddhist temple, near the capital. According to Buddhist lore, Buddha is supposed to have visited the temple. Equally significant was the venue chosen for swearing in cabinet ministers and state ministers—at Magul Maduva, the hall in the Dalada Malegawa, the Temple of the Tooth, the most sacred Buddhist site in the country.

The symbolic gestures were only a reiteration of what President Rajapaksa said in his maiden speech in parliament on January 3, 2020: “We must always respect the aspirations of the majority of the people. It is only then that the sovereignty of the people will be safeguarded. In accordance with our Constitution, I pledge that during my term of office, I will always defend the unitary status of our country, and protect and nurture the Buddha Sasana, whilst safeguarding the rights of all citizens to practice a religion of their choice.”

President Rajapaksa has to probably tone down the Sinhala Buddhist rhetoric, lest their fringe elements take it as licence to go berserk against Muslims, just as they did during his brother’s rule. This could draw adverse international attention, the last thing the president would want as he manages the country through difficult times.

Rajapaksas calling the shots in Lanka election

 Col R Hariharan

[A shorter, edited version of this article, a curtain raiser to Sri Lanka election, was published by the Times of India, on August 5, 2020.] 

Sri Lanka is one of the few countries going to polls in the midst of the Covid pandemic. The date for the parliamentary election was reset twice due to the legal complications of holding it during the pandemic threat. However, successful management of the pandemic with the Covid accounting for only 11 deaths, out of just short of 3000 cases, apparently gave the government confidence to go ahead with it.

India has ceased to be a major “vote catching” device in Sri Lanka elections, particularly after the defeat of the LTTE in May 2009. The August 5 election is no exception to this norm. However, Prime Minister Narendra Modi-the Rajapaksas equation seem to have been strengthened after President Gotabaya’s election. Despite hiccups in executing Indian projects, the Rajapaksa’s know India can lend a helping hand when Sri Lanka’s dire economic situation particularly when it is negotiating for $906 million loan.

A total of 7,452 candidates are in the fray for a seat in the 225-member parliament. Members to the parliament are elected by proportional representation for five-year term. Out of the 225 members, 196 will be elected from 22 multi-member electoral districts, while the remaining 29 MPs will be elected from National Lists of their political parties and independent groups based on the proportion of their share in the national vote.

There are over 16.263 million voters eligible to participate in the election as against 15.04 million eligible voters in the 2015 parliamentary election. In the 2015 election 77.6 percent voters participated. However, strict public health restrictions in place both during the campaign period and the conduct of elections could adversely affect the voter percentage.

There are three major alliances of national parties, apart from the Tamil National Alliance (TNA) led by the Ilankai Tamil Arasu Katchchi (ITAK), which are reckonable in the election scene.

Prime Minister Mahinda Rajapaksa leads the National Freedom Alliance, formed by his Sri Lanka Podujana Peramuna (SLPP) and former President Sirisena-led Sri Lanka Freedom Party, has 15 other smaller parties as partners. The Alliance has adopted President Rajapaksa’s vision statement “Vistas of Prosperity and Splendour” as its manifesto. Its vision for a prosperous nation aims at a productive citizen, a happy family, a disciplined society and a prosperous nation. Its ten key policies include priority to national security; friendly, non-aligned, foreign policy; administration free from corruption; a new constitution that fulfills peoples wishes; productive citizenry and a vibrant human resource; people centric economic development; technology based society; development of physical resources; sustainable environmental management; disciplined, law abiding and value based society.

The SLPP hopes to retain the support of Sinhala majority, who overwhelmingly voted for President Gotabaya Rajapaksa to power in the last presidential election.  Without hate mongering, President Rajapaksa in his speeches and actions has managed to seamlessly weave Theravada Buddhism in his narrative to preserve national identity and unity of Sri Lanka. He has strongly come out in favour of abolishing 19^th Amendment to the Constitution to restore full powers free the executive presidency; he does not favour with 13^th Amendment which created the provincial councils to give level of autonomy to minorities. The SLPP alliance hopes to win two thirds majority of the seats, so that a new constitution can be drafted keeping these aspects in view.

The Samagi Jana Baalawegaya (SJB), formed by deputy leader of the United National Party (UNP) Sajith Premadasa, has emerged as the main challenger to the Rajapaksas. Its manifesto focuses on efficient governance by establishing people-oriented system and promises to formulate a new economic policy. It supports a unitary state with 13^th amendment, with dilution of power within the state. Importantly, it calls for de-politicisation of the army and the police. It also proposes a monthly stipend of Rs 20,000 to families affected by the Covid.

The Marxist Janatha Vimukthi Peramuna (JVP)-led National Peoples Power (NPP) alliance consists of 28 leftist organisations. It hopes to transform the socio-economic structure, abolish executive presidency and hopes to wean away the people from communal politics. Its presidential candidate Anura Dissanayake had said his first priority would be to bring a law which would make it mandatory for the President to implement his election manifesto!

The United National Party (UNP), debilitated by the breakaway SJB, focuses mainly on upgrading the economy affected by Covid pandemic in its manifesto. It promises to raise $6 billion with the assistance of the IMF, to build an economic revival plan by setting the basis to build a competitive platform similar to Japanese model.” It also promises to pay Rs 10,000 a month for those who became unemployed due to Covid crisis. SME support scheme, moratorium on enterprise loans below Rs 50 million, free computer tabs to schools and introducing a Public Health Emergency Act.

With strident Sinhala nationalism trying to grab power to draft a unitary constitution, the TNA manifesto has focused the need for international community continuing to have a role to ensure Tamil speaking people achieve permanent peace through genuine reconciliation to enable everyone to live as equal citizens. The manifesto said “We stand with the progressive forces in the country to prevent a totalitarian regime emerging and to preserve and foster democratic ideals. Independent institutions set up by the 19th amendment must be preserved and further strengthened. Powers of the Executive Presidency must be further reduced and the Parliament strengthened.” Though it hinted at the fears of President Rajapaksa’s rule ushering in authoritarianism, the TNA leaders have indicated their readiness to work with the Rajapaksas. TNA supremo R Sampanthan’s congratulatory message to Prime Minister Mahinda Rajapaksa on his completion of 50 years in active politics, also struck a conciliatory note. Describing Mahinda as a Man of the People, the octogenarian Tamil leader urged him “to spearhead the move for drafting a new constitution and assured him fullest support in this matter.”

Former Northern Province chief minister CV Wigneswaran’s Tamil National Peoples Front (TNPF) with strong emphasis on Tamil nationalism, has sidelined itself into irrelevance. Overall, in spite of internal dissensions, the TNA is likely to do well as alternate options for Tamils are few.

The Rajapaksas hope to win at least 130 seats, a clear majority but 20 seats short of two-thirds votes they need to push through their “constitutional” agenda. Even if they do not reach that figure, they will probably win close to the majority. If we go by past experience, PM Mahinda Rajapaksa can probably attract members of other parties to crossover to his coalition; so it seems the Rajapakshas are calling the shots in this election!

[Col R Hariharan, a retired MI specialist on South Asia, served as the head of Intelligence of the Indian Peacekeeping Force in Sri Lanka from 1987 to 90. E-mail. haridirect@gmail.com Blog: https://col.hariharan.info ]