India and security dynamics of the Quad: Q & A

Col R Hariharan | South Asia Analysis Group Paper No 6756, 19-2-2021

http://www.southasiaanalysis.org/node/2756

The third ministerial meeting of the Quadrilateral alliance members being held now, has evoked a lot of interest. Here are my answers to two questions raised by an international news agency on India’s perceptions on the QUAD, particularly in the context of current downslide in the relations between India and China.

Question 1

Certain news reports have suggested that the US is keen on holding a leadership level discussion within the Quad framework.

Is it possible to understand what possible backlash could it have for India, from China? New Delhi and Beijing recently completed a troop withdrawal plan from a face-off site at the disputed land border between the two countries?

Answer 1

Future of America's fractured relations with China is one of the challenging issues President Joe Biden is facing. It will have far reaching effects, not only on US strategic security, trade and economy, but also on America's global leadership role.

President Xi Jinping is trying fast to realise his Chinese Dream of creating a new world order, where China hopes wrest the leadership role from the US and its allies. This has made Indo-Pacific theatre the hot bed of the emerging Cold War 2.0 taking shape now.

Cold War 2.0 will be unlike the "us versus they" of America's earlier version, with less distinct contours of participants and type of warfare. It will be impacted by use of technology to wage hybrid warfare fought on multiple fronts, with no clear beginning or end. 

President Donald Trump's decisions to further American exceptionalism during his tenure, had come at the cost of side lining some of the traditional allies in Europe and Asia Pacific.

In spite of this, Biden administration probably appreciates Trump's initiative to promote the 4-nation Quadrilateral security initiative (QUAD) to check China's rapid inroads into the Indo-Pacific theatre and beyond. The future of QUAD under Biden leadership needs to be examined in this broad framework. 

QUAD initiative is in the making. So far, only two formal ministerial level meetings of member countries had taken place and the third one is in the making. Each member has its own strategic priorities, not only in their bilateral relations with China, but also its impact multilaterally, because China has globally increased its strategic and economic muscle power. 

So, we can expect the present ministerial meeting to focus on understanding the Biden administration's perspective on QUAD's shape and scope. This will provide an opportunity for Americans to understand the perceptions of member countries, particularly India and Japan, which have been experiencing the effects of PRC’s confrontation politics.

The US has other concerns beyond QUAD and Indo-Pacific theatre, in its larger spectral relationship with China. So the US may not be in a rush to assume leadership role of QUAD, unless it has a well-structured outline of the organisation and the issues it is likely to confront. 

So, I do not see "backlash" effect on QUAD in India-China talks, just because of US' leadership change, as it would have already been factored in their security perception. Bilaterally, Biden administration has already expressed its solidarity with India on the LAC issue in Ladakh. It has also rushed to fulfil urgent military equipment requirements of India to beef up its operations there. 

Question 2

I am also hoping to know how you see India's role in the QUAD, particularly in the South China Sea. Would a greater role for India serve its interests, like they serve US?

Answer 2

India sees QUAD as part of its overall strategic security scheme to protect its national interests. In this overall framework, as far as South China Sea is concerned India has two commitments. First, to ensure international sea lanes are free in terms of UNCLOS and respond appropriately to any threat to it. Secondly, it has established strong strategic security links with Vietnam and Japan and some of the members of ASEAN and it can be expected to respond suitably to assist them. On these issues, by and large, there is a lot of convergence between India and USA. 

So, India is likely to further its role in South China Sea in the larger context of Indo-Pacific, particularly as a dominant naval power of Indian Ocean, with ability to deal with any external threat to its interests. 

[Col R Hariharan served as MI specialist on South Asia and terrorism and insurgency for nearly three decades. He is associated with the Chennai Centre for China Studies and the South Asia Analysis Group. E-mail: haridirect@gmail.com Website: https://col.hariharan.info ]

 

 

இந்திய-சீன எல்லை படைக்குறைப்பு ஒப்பந்தத்தின் முக்கியத்துவம் என்ன?

கர்னல் ஆர் ஹரிஹரன் | பெப்ரவரி 14, 2021

 

கடந்த ஆண்டு மே மாதத்தில் லடாக் எல்லையில் சீனா தனது படைகளைக் குவிக்க ஆரம்பித்த பிறகு, அதைத் தொடர்ந்து ஜூன் 20 ந்தேதி கல்வான் பகுதியில் இந்தியா-சீன ராணவங்களிடையே ஏற்பட்ட ஆயதம் அற்ற கைகலப்பில் இரு தரப்பிலும் உயிர் சேதத்தில் முடிய,  அது இந்திய-சீன உறவுகளில் மிகப் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது.  அது பிரதமர் நரேந்திர மோடி சீனாவுடன் நல்லிணக்கம் தேட எடுத்த பல முயற்சிகளுக்கு ஏற்பட்ட பெரும் பின்னடைவு என்று கூறலாம். 

 

அதைத் தொடர்ந்து இரு நாடுகளும் பல மட்டங்களில் நடத்திய பேச்சுவார்த்தைகள் முன்னேற்றம் காணவில்லை. அதற்கு மாறாக இரு தரப்பும் படைகளை எல்லைப் பகுதியில் குவிக்க, இரு நாடுகளுக்கும் போர் மூள்வதற்கான சூழ்நிலை உருவானது.

 

அத்தகைய போர் அபாயம் நிகழும் ஆபத்து தற்போது ஓரளவு தவிர்க்கப்பட்டுள்ளது என்றே கூறலாம். பாதுகாப்பு மந்திரி ராஜ்நாத் சிங் கடந்த பெப்ரவரி 11ம் தேதி அன்று, இந்தியா-சீனா நாடுகளுக்கு இடையே லடாக் எல்லையில் படைகளை குறைக்க ஒப்பந்தம் கையெழுத்தான செய்தியை பாராளுமன்றத்தில் அறிவித்தார். விரிசலான இந்திய-சீன உறவில் இது வரவேற்கத்தக்க முதல் முன்னேற்றம் என்று கூறலாம். 

 

லடாக் எல்லையில் கடந்த பத்து மாதங்களாக இந்திய-சீனப் படைகளுக்கு இடைய நிலவி வந்த பதட்டமான சூழ்நிலையை மாற்ற, கையொப்பமான படைக் குறைப்பு ஒப்பந்தத்தின் விசேஷ அம்சங்களை பாதுகாப்பு அமைச்சர் விளக்கினார்.

 

இந்த ஒப்பந்தம், இரு தரப்பு பிராந்திய ராணுவ உயர் அதிகாரிகள் மட்டும் அல்லாமல், இந்திய வெளியுறவு அமைச்சகத்தின் இணைச்செயலரும்  பங்குபெற்ற, பல சந்திப்புக்களுக்கு பின்னர், உருவாக்கப் பட்டது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. 

 

இந்த ஒப்பந்தத்துக்கான பேச்சு வார்த்தைகள் இழுபறியில் தொடர்ந்து நின்ற போது, இந்திய அரசு நூற்றுக் கணக்கான டிக்டாக் போன்ற மிக பிரபலமான சீன மொபைல் பயன்பாடுகளைத் தடை செய்து, சீன முதலீட்டு வியாபார நிறுவனங்களின் செயல் பாடுகளை ஆராய முனைந்தது. முதன் முறையாக, இந்திய—சீன எல்லையில் ஏற்பட்டுள்ள பதட்டம் நிலை தொடரும் போது, சீனாவுடனான மற்ற வணிக, பொருளாதார, அரசியல் உறவுகளும் பாதிக்கப்படும் என்ற இந்தியா, தன் புதிய நிலைப்பாட்டை செயல் முறையில் நிதர்சனமாக காட்டியது. முன்பு எப்போதும் காணாத, இந்தியாவின் திடமான நிலைப்பாட்டை, சீன அரசு புரிந்து கொள்ளவேதான், இந்த ஒப்பந்தம் உருவானது என்றே தோன்றுகிறது. 

 

இந்த ஒப்பந்தத்தில், படைக்குறைப்பின் பல்வேறு கட்டங்களில், எந்தத் தேதியில் எந்த இடத்திலிருந்து எந்த இடத்துக்கு, எத்தகைய கனரக ஆயுதங்கள்,  டாங்கிகள் ஆகியவை  விலக்கப்படும் என்ற முழு விவரங்கள் அடங்கியுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது. ஆகவே, இதன்மூலம் இரு தரப்பினரும் படைக் குறைப்பு உண்மையில் செயலாக்கப் படுகிறதா என்பதை தொடர்ந்து கண்காணிக்க உதவும். அதனால், படைக்குறைப்பின் போது, சந்தேகமான சூழ்நிலை ஏற்படுவதைத் தவிர்த்து, எல்லையில் அமைதியை தொடர்ந்து நிலைநாட்ட முடியும். 

 

மேலும், இந்த ஒப்பந்தத்தில், படைக்குறைப்பு பல்வேறு கட்டங்களாக முடிந்த பின்பு, லடாக் எல்லையில் இருநாடுகளுக்கும் சர்ச்சைக்கு உரிய மற்ற நிலைகளைப் பற்றிய பேச்சுவார்த்தைகளத் தொடரலாம் என்ற விவரமம் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. 

 

எதிர்க்கட்சிகள் இந்த ஒப்பந்தத்தில், இந்தியா பங்காங்ட்ஸோ ஏரியின் வடக்கு கரையில் பிங்கர்-3 என்ற மலைவரம்பில் இருந்து பிங்கர்-8 மலைவரம்பு வரை உள்ள பகுதியில் இரு தரப்பு படைகளும் ரோந்துப் பணியில் ஈடுபடமாட்டோம் என்ற தாற்காலிக ஏற்பாட்டை ஒப்புக் கொண்டதற்கு கண்டனம் தெரிவித்துள்ளனர். இந்த ஏற்பாட்டுக்கான காரணங்களை ராகுல் காந்தியும் மற்ற காங்கிரஸ் கட்சித் தலைவர்களும் புரிந்து கொள்ளத் தயாராக இல்லை என்றே தோன்றுகிறது. 

 

இந்தியாவின் இந்த தாற்காலிக ஏற்பாட்டுக்கு இரண்டு காரணங்கள் உள்ளன. முதலாவது, இந்த தாற்காலிக ஏற்பாட்டின்படி பிங்கர்-3க்கும் 8க்கும்  இடையே சீனா ஆக்கிரமித்துள்ள பகுதியிலிருந்து  தனது படைகளை விலக்கி, மே 2020க்கு முன்பு பாங்காங் ட்ஸோ வடக்கு கரையில் நிலவிய எல்லை கட்டுப்பாட்டுக் கோட்டு  பகுதிக்கு திரும்பிவிடும். இது, எல்லையில் சுமூக நிலை திரும்ப இந்தியா வைத்த அடிப்படை கோரிக்கையாகும். 

 

இரண்டாவதாக, அந்தப் பகுதியில் சீனா ஏற்கனவே பிங்கர் 8ல் இருந்து பிங்கர் 5 வரை 1999ல் இருந்த காலடிப் பாதையை 2000-ம் ஆண்டு சாலையாக விரிவாக்கம் செய்துள்ளனர். ஆனால், இந்தியத் தரப்பில் பிங்கர் 3ல் இருந்து பிங்கர் 5 வரை பாதை இல்லை. ஆகவே ஒப்பந்தத்தின் விளைவாக இந்தப் பகுதியில் சீனாவின் ஆதிக்கம் தற்போது குறைக்கப் படும்.

 

பங்காங்ட்ஸோ ஏரியின் தெற்கு கடற்கரையில் இந்தியப் படைகள் ஆகஸ்டு 29-30 தேதிகளில், சீனா சற்றும் எதிர்பாராத வண்ணம், சுஷூல் பகுதியில் முக்கியமான இடங்களை கைவசப்படுத்தின. இவற்றில், அந்தப் பகுதியை ஆதிக்கம் செலுத்தம் குருங் ஹில், மகர் ஹில், முக்பாரி, ரிஜாங் லா மற்றும் ரெசின் லா ஆகிய மலை உச்சிகள் அடங்கும். அதன் பிறகு, இந்திய டாங்குகள் அந்த இடங்களை அடைந்து போருக்கான தயார் நிலையை அடைந்தன. 

 

அதனைத் தொடர்ந்து, சீனா தனது டி-56 டாங்குகளை அந்த மலைச் சரிவுகளில் நூறு அடி தூரத்தில் நமது படைகளுக்கு எதிரே நிறுத்தின. இதைத் தொடர்ந்து எந்தக் கணமும் போர் வெடிக்கச் கூடிய அழுத்தம் ஏற்பட்டது. அப்படியே போர் மூண்டாலும் இரு தரப்பும் அந்த கடினமான சூழ்நிலையில் போரைத் தொடருவது மிகவும் கடினம். சீனர்கள், இந்த இழுபறி நிலையை சென்ற ஆண்டு மே மாதம் துவக்கி இருந்தாலும், அங்கே நிலவும் கடுங்குளிரில் போரை நடத்தும் மன நிலையில் தற்போது இல்லை என்று தோன்றுகிறது. 

 

ஏனெனில், எட்டாவது, ஒன்பதாவது சுற்றுப் பேச்சு வார்த்தை நடந்த போதே சீனத் தரப்பு, இரு தரப்பும் டாங்குகளை அங்கிருந்து விலக்கினால் அதற்கு தயாராக இருப்பதாக கூறியது. ஆனால், அதற்கு ஈடாக இந்தியத் தரப்பு பங்காங்ட்ஸோ வடக்கு கரையில் சீனா ஆக்கிரமித்து பகுதிகளிலிருந்து விலகி மே 2020க்கு முந்தைய நிலைக்கு திரும்பவேண்டும் என்று தொடர்ந்து அழுத்தம் கொடுத்தது. அதன் விளைவாக ஜனவரி 24ந் தேதி, சீனா வாயளவில் அதற்கு ஒப்புதல் தெரிவித்தது.

 

அந்த ஒப்பந்தத்தம் எழுத்து மூலம் வடிவாக்கப்பட்ட பின்பு, அதற்கு இந்தியா பிப்ரவரி 8ந் தேதி ஒப்புதல் தெரிவித்த மறுநாளே, சீனாவும் அதற்கு தனது ஒப்புதலை தெரிவிக்க, ஒப்பந்தம் 10ம் தேதி கையெழுத்தானதும், சீனாவின் 200 டாங்குகள் மோல்டோ தளத்திலிருந்து விலகி, 100 கி. மீ தொலைவில் உள்ள ரூடாக் ராணுவ தளத்திற்கு திரும்பின. இது 12ந் தேதி துவங்கும் சீன "எருது" புத்தாண்டின் துவக்கத்தை கொண்டாட ஏற்பட்ட அவசரம் என்று கருதப்படுகிறது. இந்த விஷயத்தில் இந்திய டாங்குகள் 30 கி. மீ தூரத்தில் உள்ள பகுதிக்கு திரும்பி உள்ளன.

 

ஒப்பந்தத்தை விளக்கிய பாதுகாப்பு அமைச்சர், இது ஒரு துவக்கம் என்றும், இனி தொடர்ந்து சச்சரவுக்குரிய எல்லை நிலைகளான டெப்சாங், பி. பி. 17 ஆகியவற்றைப் பற்றிய பேச்சு வார்த்தைகள் நடைபெறும் என்று தனது அறிக்கையில் கூறினார். 

 

இந்திய-சீன உறவில் கடந்த ஆண்டு ஏற்பட்ட பெரும் தாக்கங்கள், இந்திய போர்ப்படைகளுக்கு வரவேற்க தக்க வாய்ப்பை ஏற்படுத்தியுள்ளது. பல ஆண்டுகளாக கிடப்பில் போடப்பட்டிருந்த ராணுவ தண்டவாளங்கள், நவீன கன ரக பீரங்கிகள், ஆயுதங்கள், நவீன போர் விமானங்கள், ஆகியவை  போர்க்கால அடிப்படையில் இறக்குமதி செய்யப் பட்டுள்ளன. 

 

நெடுங்காலமாக வாயளவில் பேசப்பட்டு வந்த பாதுகாப்பு உற்பத்தி, நவீன மயமாக்கல், ஆய்வுகள் ஆகியவை விரைவாக செயலாக்கம் அளிக்கப் பட்டு வருகின்றன. அதைத் தவிர, இந்தியாவின் முக்கியமான பல துறைகளில் சீனா இறக்குமதி பொருட்கள் இன்றியமையாத ஆதிக்கம் செலுத்துவதும் கண்டறியப்பட்டுள்ளது. இத்தகைய வெளி நாட்டு இறக்குமதி வணிக ஆதிக்கத்தை குறைக்க, பிரதமர் மோடி "ஆத்ம நிர்பர்" குறிக்கோளுக்கு தேசிய அளவில் செயல் படுத்த, முயற்சியில் அரசு ஈடுபட்டுள்ளது வரவேற்கத்தக்கது.

 

[கர்னல் ஹரிஹரன், ராணுவம் நுண்ணறிவுப் பிரிவில் தெற்காசிய மற்றும் தீவிரவாதத் துறைகளில் போர் முனை அனுபவம் பெற்றவர். ஈ மெயில்: haridirect@gmail.com. இணைய தளம்: https://col.hariharan.info] 

 

 

Myanmar coup: Military back in business

Aung San Suu Kyi’s huge win in the November polls in Myanmar probably triggered the coup because armed forces feared losing their influence over the election of the president and second vice president

Col R Hariharan |Cover story |IL Feature| India Legal, February 21, 2021

https://www.indialegallive.com/cover-story-articles/il-feature-news/myanmar-military-min-aung-hlaing-win-myint/

 

A week after carrying out a bloodless coup on January 31, Myanmar’s military chief Senior General Min Aung Hlaing made an official statement. The coup was triggered after the military, known locally as Tatmadaw, refused to accept the results of the November 8, 2020, general election, alleging electoral fraud. It is a matter of detail that the allegation was rejected not only by the Union Election Commission (UEC), but also by international observer groups.

The Tatmadaw chief announced a year-long emergency and justified the coup as the UEC of the Aung San Suu Kyi led government failed to take the military’s complaint seriously. The UEC action came under “acts or attempts to take over sovereignty of the Union by…wrongful means” under Article 417 of the Constitution. If the argument is accepted, the Tatmadaw’s action is legal, because the constitution is loaded in favour of the armed forces.

The military regime arrested 11 political and government leaders, including President Win Myint and the de facto president, Senior Counsellor Suu Kyi and placed them under house arrest. It also remembered to arrest some of the activists of the “88 Generation” movement, which triggered the people’s protest against military rule in 1988 and elevated Suu Kyi as the leader to spearhead the national struggle for democracy.

In a televised address, General Min Aung said the ruling junta would form a “true and disciplined democracy, different from the previous eras of military rule”. This is an oxymoron of sorts because the military has ruled Myanmar for nearly five decades from 1962 to 2008. The statement brings to mind the pithy quote from George Orwell’s satirical classic 1984: “We are different from the oligarchies of the past in that we know what we are doing. All the others, even those who resembled ourselves, were cowards and hypocrites…. We are not like that.”

The General added that the election commission must be reformed to carry out a free and fair election. He promised: “We will have a multi-party election and we will hand over power to the one who wins the election, according to the rules of democracy.” Of course, he did not indicate any time-frame for holding the election. The ruling junta held the first multi-party election in 1991, but never accepted the results when Suu Kyi fought to end military rule and restore democracy and led the National League for Democracy (NLD) to a thundering victory.

After the failure of the “democratic experiment”, the Tatmadaw rulers took nearly two decades to craft the present 2008 Constitution, which perpetuates the military’s role in governance and legislature. It enables the Tatmadaw chief to appoint ministers in the ministry of defense, border affairs and home affairs which appoints key personnel who control police forces and the biggest economic entity of the country the Myanmar Economic Corporation.

In the legislature, the Tatmadaw picks officers to occupy 25 percent of the seats reserved for the military in the Constitution In fact, the Constitution has many warts, which gives the Tatmadaw enormous influence in tinkering with governance. The last point in Min Aung’s statement was “to make a request for every citizen that everyone should go with the true facts and not follow feelings of your own”, resonating with the Chinese pro­verb: “There are three truths. There is my truth, your truth and THE Truth.”

The coup came as no surprise because General Min Aung had been threatening to do so ever since the NLD won a whopping 315 of the 440 seats in the House of Representatives, the lower house of parliament. In the upper house, the NLD captured 115 of 244 seats. The military’s political proxy the Union Solidarity and Development Party (USDP) came a distant second and was side lined as a political force.

The elections were held despite the Tatmadaw chief’s objections in the midst of the Covid-19 pandemic and after intensified operations against the Arakan Army insurgents in Rakhine state. During her five-year rule as the de facto president, Senior Counsellor Suu Kyi had suffered a double whammy. She lost her international recognition and adulation as a democratic icon, after she compromised on her promise to make the country a full-fledged democracy. On the other hand, she stoutly defended the Tatmadaw’s role to ward off allegations of genocide carried out against the Rohingya minority, in the International Court of Justice in The Hague. This was seen as a betrayal of her credentials as a fighter against military rule.

In spite of her tribulations, Suu Kyi’s huge success in the elections showed her undiminished popularity and support among the people. This was, probably, a moment of truth for the Tatmadaw chief that prompted him to carry out the coup. General Min Aung was also probably disillusioned with the failure of the 2008 Constitution the military had designed to safeguard the Tatmadaw’s interests, particularly its self-assumed role as the ultimate arbiter of the nation’s destiny.

It would be trivialising the issue to say that the General carried out the coup to stay in power because he was about to retire. A more relevant reason is probably the fear of the Tatmadaw losing its ability to influence the election of the president and second vice-president. After the NLD’s huge success, it gained control of 86 percent of the seats in the Assembly of the Union (235 in the House of Representatives and 135 in the House of Nationalities), which acts as the Presidential Electoral College for election. This gives the NLD more than the 67 percent majority needed to elect its own nominees for the two top posts.

The NLD’s success has made the role of the pro-military bloc (consisting of military nominees and the USDP) irrelevant in selecting its favourite candidates for the top jobs in the government and the legislature. The military chief also probably realised that the era of using Tatmadaw created political proxies in elections, was coming to an end, after most of the voters ignored the USDP. The election has also exposed the limitations of Tatmadaw’s use of fringe elements among the majority ethnic Bamar community and Buddhist clergy to whip up ethno-religious sentiment to support it and the USDP.

The biggest obstacle to the country’s democracy is the Tatmadaw’s mindset, groomed by General Ne Win, who described himself as its surrogate father. The maverick general’s rule from 1962 to 1988 spelt the death knell for democracy because Ne Win firmly believed “parliamentary democracy was not suitable for Burma”.

Ethnic minority insurgent groups had been fighting the Tatmadaw since independence to protect their distinct identity in a federal democratic set-up promised by General Aung San. The prolonged ethnic insurgency has made the Tatmadaw consider itself the true guardian of the nation, reflecting General Ne Win’s considered: “Federalism is impossible, it will destroy the union.” This has affected the credibility of the government’s efforts to persuade over 14 ethnic insurgency groups to join the mainstream. As a result, Suu Kyi’s efforts to kindle General Aung San’s famous Pangong Spirit of federal democracy with the participation of all ethnic groups, have failed to transform the situation.

As stated earlier, the 2008 Constitution gave the Tatmadaw enormous powers to tweak both the government and the legislature, affecting the country’s democratic credentials. So the UK, EU and Australia were quick to condemn the military takeover. US President Joe Biden threatened to reinstate sanctions. ASEAN members have largely kept mum. China, the giant neighbour with strategic stakes in Myanmar, urged all sides to “resolve differences”. China also blocked a UN Security Council statement condemning the coup, in keeping with its policy of opposing international intervention in Myanmar.

India, the largest democracy with close relations with both the Myanmar government and the military, has the difficult task of looking at the coup beyond the strategic binary of India’s troubled relations with China. India has reacted with a cautious statement, expressing “deep concern”. It said: “India has always been steadfast in its support of democratic transition of Myanmar. We believe the rule of law and the democratic process must be upheld.” For the time being, India is waiting and watching the developments in Myanmar. Its policy in the past had been against international intervention in Myanmar.

There have been massive protests against the coup in many cities in Myanmar for the last few days. In keeping with the trend of other protests in many countries, there is increasing youthful participation. The Myanmar army is notorious for its ruthlessness in handling public protests in the past. Though, in the first three days of protest, police had used water cannon to disperse the crowds, it is using rubber bullets and live firing, which resulted in the death of a woman on February 2, 2021.

Much would depend on how the ruling junta handles the protests in the coming days. It knows the world has come a long way since the 1988 protests, which turned bloody, by violence unleashed on the people. So, it may attempt going slow to keep the protests manageable.

 

 

 

Sri Lanka Perspectives – January 2021: Is it payback time for reversing ethnic reconciliation process?

Col R Hariharan |January 31, 2021|

South Asia Security Trends, February 1, 2021 | www.security-risk.com

 

Overview

The first month of the year 2021 gave a glimpse to Sri Lankans of the three major, inter-related issues they are likely to confront during the year. These are: further hardening of government attitudes to ethnic reconciliation, more militarisation of governance and fighting a losing battle to managing the battered economy. Two of the issues are not new; but militarisation of governance can be attributed to the rise of majoritarian triumphalism after the army finally eliminated the LTTE-led separatists in the Eelam War in 2009.

The international tourist travel, national economy's lifeblood, is yet to recover from the effects of Covid pandemic. It is likely to slowly recover depending upon how Sri Lanka regains global credibility in the fight against the pandemic. Sri Lanka has to successfully turn international vaccine politics to its advantage, without annoying the major powers involved in it. At least for now, India has taken the lead, gifting half a million doses of Covishield vaccine. As it always happens, China’s terms of its gift of Chinese vaccine, are neither clear nor transparent. Russia has also entered the vaccine fray, saying it would allow Sri Lanka to manufacture the Russian vaccine, though details are not yet available.  

Confrontation Vs Consensus

The next two months are going to be testing times for the government, as it grapples with international fall out President Gotabaya Rajapaksa’s decision to disown co-sponsorship of the UN Human Rights Council (UNHRC) Resolution 30/1. The resolution was rolled over twice to provide time to Sri Lanka to fulfil its promises on accountability for its actions on alleged human rights excesses during the Eelam war.  

President Gotabaya Rajapaksa’s highly militarised government’s decisions, based on Sinhala Buddhist ethnocentric considerations, have rapidly reversed the progress on ethnic reconciliation made by his predecessors, including those of his brother and former President Mahinda Rajapaksa. Though many among the Sinhala majority consider their country as the last bastion of Theravada Buddhism, in politics Buddhist ethnocentric elements never occupied the central space. They seem to be calling the shots now. Even when Mahinda Rajapaka decided to wage the ‘final war’ to defeat the Tamil separatists of the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), he leveraged ethnic reconciliation, rather than ethnocentric nationalism, in his political discourse.

So, it is not surprising that the UN Human Rights High Commissioner Michelle Bachelet’s report on Sri Lanka’s accountability issues is scathing on Sri Lanka government’s conduct.  The report will be discussed during the 46^th session of the UNHRC from February 22 to Mach 19, 2021.

The UN High Commissioner’s report says, “Nearly 12 years on from the end of the war, domestic initiatives for accountability and reconciliation have repeatedly failed to produce results, more deeply entrenching impunity and exacerbating victims’ distrust of the system....Sri Lanka remains in a state of denial about the past, with truth-seeking efforts aborted and the highest state officials refusing to make any acknowledgement of past crimes.” These words sum up, not only the views of the High Commissioner, but also reflect the views of many national and international civil society groups.  

Warning that this has a direct impact on the present and the future of Sri Lanka, Ms Bachelet states, “The failure to implement any vetting or comprehensive reforms in the security sector means that the State apparatus and some its members credibly implicated in the alleged grave crimes and human rights violations remain in place.”

Noting the 2015 reforms that “offered more checks and balances on executive power" have been rolled back, "eroding independence of judiciary and other key institutions further.” It says “the beginnings of a more inclusive national discourse that promised greater recognition and respect of and reconciliation with minority communities have been reversed. Far from achieving the ‘guarantees of non-recurrence’ promised by resolution 30/1, Sri Lanka’s current trajectory sets the scene for recurrence of the policies and practices that gave rise to grave human rights violations.” There cannot be a more scathing indictment of the Rajapaksa style of governance. 

She has also referred to the emergency security deployments in the wake of Easter Sunday terrorist attacks in 2019 “have evolved into an increased militarisation of the State.” In particular, the report notes the Government has appointed active and former military personnel, including those credibly implicated in war crimes to key positions in the civilian administration, and created parallel task forces and commissions that encroach upon civilian administration, reversing the democratic gains as a result of 20^th Constitutional amendment.

She has urged the Sri Lanka authorities to immediately end all forms of surveillance, including intimidating visits by State agents and harassment against human rights defenders, lawyers, journalists and victims of human rights violations and refrain from imposing further restrictive legal measures on legitimate civil society.

The High Commissioner has urged the HRC to take action on Sri Lanka for three important reasons. These are: failure to deal with the past will have devastating effect on the survivors of all communities, who need justice and urgent reparation; Failure to advance accountability and reconciliation undermines prospects of peace and development and carries seeds of potential conflict in the future; The trends highlighted in the report represent “yet again” an important challenge for the UN and the HRC. If no action is taken it will undermine its “efforts to prevent and achieve accountability for grave violations in other contexts.”

Sri Lanka should be particularly concerned with her call for the UN to set out a coherent and effective plan to advance accountability options at the international level. The options suggested include, taking steps towards the referral of the situation in Sri Lanka to the International Criminal Court, member states actively pursuing investigation and prosecution of international crimes committed by parties before their national courts, and applying targeted sanctions such as asset freezes and travel ban against state officials and other alleged persons responsible for committing such violations.  

While it was understandable that President Rajapaksa was angered by the UN High Commissioner’s report, it should not be allowed to override a nuanced, common sense approach couched in diplomatic nicety. According to media reports, Sri Lanka government's response appeared to be to confront the international body on its findings, rather than build a consensus towards fielding an alternate resolution.

Foreign affairs are one of the weakest links of the Rajapaksa government. On more than one occasion, its representatives had been found to be ham handed in handling foreign affairs issues. They have been found debating sensitive issues on public forums, rather than discussing them through private channel. How Sri Lanka fares in the UNHRC session may decide much of the international attitudes to Sri Lanka in the coming months.

 [Col R Hariharan, a retire MI specialist on South Asia and terrorism, served as the head of intelligence of the Indian Peace Keeping Force in Sri Lanka 1987-90. E-mail: haridirect@gmail.com  web: https://col.hariharan.info ]