Reinventing Taliban 2.0

 

Though the regime is trying to present a soft image of itself, this has not allayed the fear of thousands of citizens, who thronged to Kabul airport to flee. With the coffers empty, international acceptance and aid are crucial.

 

Col R Hariharan |Columns| August 21, 2018 | https://www.indialegallive.com/

 

Afghanistan when it marched trium­phantly into Kabul on Aug­ust 15. The Latin phrase veni, vidi, vici (I came, I saw, I conquered) attributed to Julius Caesar following his victory at the Battle of Zela in 42 BC may well apply to the Taliban’s victory in Afghanistan.

In barely a month, Taliban’s 70,000-odd trained fighters and followers overran the 3,00,000 strong Afghan army. The army, trained and armed by the US and its NATO allies at a cost of $83 billion, melted away without a fight in most places.

The Taliban is now better armed than ever before, thanks to the arms it has seized from the Afghan armed forces. Its success has shown that even after the two-decade long US-led “Global War on Terror”, the ideology of jihadi terrorism remains stronger than before. Taliban’s successful comeback has triggered a new era of uncertainties in Afghanistan. The country’s future now looks confused, chaotic, bleak, bloody and full of uncertainties.

International and internal stakeholders, who have been playing a large part in shaping the events, are trying to come to terms with the Taliban in power. Though the record of democratic rule in Afghanistan had been sullied by endemic corruption and cronyism, people enjoyed the benefits of living in a free society. There had been marked progress in the status of women in society as more and more of them participated in politics and the work place—with freedom to travel. Women were elected to parliament and public offices and formed nearly 39 percent of the work force.

After the capture of Kabul, Taliban has declared an Islamic Emirate of Afghanistan and speaks of going ahead with its efforts to form an “inclusive, Islamic government”, an oxymoron of sorts. This has evoked the image of the Taliban which ruled the country from 1996 to 2001. Guided by the Deobandi interpretation of Sharia, it banned music, television, films and the internet. Art forms like painting a­nd photography were forbidden as idolatry. Even recreational sports were banned. Women were not allowed to work; they had to observe purdah and a male relative had to acc­ompany them when they came out of the house. If any woman broke the rules, she was whipped or executed.

The Taliban has inherited a fragile and aid-dependent economy. Employ­ment is concentrated in low-productivity agriculture (44 percent of the total workforce works in agriculture and 60 percent households derive some income from agriculture). Private sector development and diversification is constrained by a difficult business environment. Weak competitiveness drives a structural trade deficit, equal to around 30 percent of GDP, financed almost entirely from grant inflows and employment, and includes opium production, smuggling and illegal mining.

The government’s coffers are empty after the US government froze $9.5 billion assets of Afghanistan Central Bank. So, international acceptance is crucial for the Taliban regime; then only can it expect the country receive international aid commitments of $784 million (estimated by the World Bank) promised for the year.  European Union’s (EU) foreign policy chief has said the EU will cooperate with the Taliban-led government only if it respects fundamental rights, including those of women and prevents the use of Afghanistan’s territory by terrorists. Even China has said it will decide on extending diplomatic recognition to the Taliban only after the formation of the government, which it hoped would be “open, inclusive and broadly representative”.

This is perhaps one of the main reasons for the force presenting a soft image of itself—Taliban version 2.0. Taliban spokesman Zabihullah Mujahid spoke to the press a day after the takeover of Kabul and made a slew of promises, clearly aimed at living down the Taliban’s poor image. His promises included honouring women’s rights within the norms of Islamic laws, forgiving those who resisted them and those who served with the earlier government. He also said private media would continue to remain independent.

Mujahid said: “I would like to assure the international community, including the United States, that nobody will be harmed.” He emphasised: “We don’t want any internal or external enemies…. War has ended… (the leader) has pardoned everyone, we are committed to letting women work in accordance with the principles of Islam.” He added: “All those in the opposite side are pardoned from A to Z. We will not seek revenge.”

Answering a question on how the Taliban of today was different from the one that was defeated two decades ago, Mujahid said: “If the question is based on ideology, and beliefs, there is no difference”. But if it’s based on “experience, maturity and insight, no doubt there is a marked difference”. He asserted: “The steps today will be positively different from the past steps.

However, the words of Mujahid did not allay the fears of thousands of citizens who thronged Kabul international airport to catch a flight to get out of the country. There is widespread scepticism among the people whether the present incarnation—Taliban 2.0— would keep its promises.

The most sceptical are women, who suffered the most during the earlier spell of Taliban rule. In the last two decades, women have been enjoying unprecedented levels of freedom to dress, learn, travel and choose their own lifestyle. Music and artistic pursuits, banned by the Taliban, have been thriving under democracy.

Already reports of Afghan women being forced to marry Taliban fighters and being publicly flogged are trickling down. In Kabul, Taliban guards are asking women to cover themselves up and move around only with a male chaperone. In Herat, houses of women members of parliament were searched and their cars taken away. Taliban workers went round tarring the faces of women on posters displayed in shops in Kabul.

Though President Ashraf Ghani fled the country before Kabul fell, there are women leaders staying on. Salima Mazari, one of the three female district governors in Afghanistan, had been on a crusade since 2019 to protect Charkint district from the Taliban, though half of it is under Taliban control. Mazari has now been arrested by the Taliban. In an interview to AP, she had said: “In the provinces controlled by the Taliban, no women exist there anymore, not even in the cities. They are all imprisoned in their homes.” This sums up the reality of Taliban’s attitude to women’s existence under Sharia rule.

Taliban version 2.0 will also help the formation of an “inclusive government” which is not an easy exercise. There are internal differences within the Taliban leadership. Former President Hamid Karzai and Abdullah Abdullah who was to lead the High Council for National Reconciliation for Afghan peace talks, have already met Anas Haqqani, leader of the powerful Haqqani faction of the Taliban, in control of Kabul. They are hoping it would lead to negotiations with Mullah Abdul Ghani Baradar Akhund, the First Vice Emir, who has reached Kabul. He is the co-founder of the Tali­ban in Afghanistan and deputy to the founder, Mullah Mohammed Omar. Baradar led the Doha negotiations with the Americans and signed the Doha Agreement in February 2020 for the withdrawal of American forces from Afghanistan. Baradar is expected to be the president of Afghanistan in the new government.

After Ghani fled the country, Vice President Amrullah Saleh declared himself the legitimate president of the country and announced the formation of the anti-Taliban front. He is now located in Panjshir Valley, the heartland of Nor­thern Alliance, which allied with the Americans to fight the Taliban. Social media videos show the presence of Saleh along with Defence Minister General Bismillah Mohammadi and Tajik leader Ahmad Massoud, son of the late legendary Ahmed Shah Massoud.

Panjshir Valley is yet to be captured by the Taliban. So much would depend upon how the Taliban tackle the brewing opposition there. Anti-Taliban sentiments are also reported in a few other provinces.

Though the Taliban has captured most of Afghanistan and established control, government formation is likely to take time. Much would depend upon the Taliban’s ability to articulate an acceptable image to gain international recognition.

The writer is a military intelligence specialist on South Asia, associated with the Chennai Centre for China Studies and the International Law and Strategic Studies Institute 

 

 

 

 

India at 74: Coming to terms with national security

By: Col R Hariharan| India Weekly |Sunday August 15, 2021

https://www.indiaweekly.biz/india-at-74-coming-to-terms-with-national-security/

ON February 26, 2019, a dozen Mirage 2000 fighter jets of the IAF crossed the Line of Control (LoC) penetrated to deep inside Pakistan to carryout a pre-dawn strike at the Jaish-e-Mohammed (JeM) terrorist camps in Balakot in Khyber Pakhtunkhwa Province and in Muzaffarabad and Chakothi in POK. Operation Bandar, as the Balakot mission was called, was India’s muscular response to punish JeM which had killed 40 CRPF troops in an IED attack on a bus carrying them at Pulwama in Jammu and Kashmir on February 14, 2019.

Though India’s response came 12 days after Pulwama attack, it was well planned to cover political, diplomatic and military aspects. This was evident in the way the air force had planned meticulously planned to ensure total surprise. IAF Mirage2000 strike was supported by airborne early warning and control aircraft (AEW&C) radar systems designed to detect and track aircraft, missiles and ships and air defence cover by Sukhoi 30MkI aircraft. Heron drone conducted real time surveillance of the LOC. In order to achieve total surprise, Mirage fighters were inducted directly into operation from Gwalior base with  Ilyushin 78 aircraft providing mid-air fuelling facility. It was a demonstration of IAF’s capability to operate a complex air operation in the modern C3S and I command and control system in place.

Indie clarified that the operation was not targeted against the people of Pakistan. Foreign Secretary Vijay Gokhale called it “an intelligence led operation.” He said “credible intelligence was received that JeM was attempting another suicide terror attack in various parts of thecountry.” He termed the action as a “non-military pre-emptive action” specifically targeted at JeM camps.

The Balakot air strike is unprecedented on many counts in India’s history.  Never before, not even after the 26/11 Lashkar e Taiba (LeT) terrorist attacks in Mumbai, India has demonstrated its ability to take decisive retaliatory action beyond its borders. Thus, it represents an important milestone in India’s quest to articulate its national security strategy.

It also showed the benefit of taking the first steps in reforming the national security framework. In May 2018, the newly created Defence Planning Committee (DPC) under the chairmanship of the National Security Advisor and with the three service chiefs, foreign secretary, secretary (expenditure) in the finance ministry as members met for the first time.  The DPC was to consider the draft national security strategy (NSS) and the long pending issues of reforms in national security, particularly in creating integrated commands to promote jointness, creation of triservice commands for cyberspace, space and special operations. The DPC is also tasked to prepare drafts of a strategic defence review, an international defence engagement strategy, a road map to build a defence manufacturing echo system, a strategy to boost arms exports and prioritised capability development plans for armed forces.

The National Security Advisory Board (NSAB), an expert group of non-officials, under the National Security Council (NSC) is also reported to have prepared a draft NSS on the directions of the PMO. This will also be reviewed by the DPC.

While all these are all welcome moves, how far and how fast they will yield results is the big question, because the nation has demonstrated it lacks a strategic culture.

Prime Minister Jawaharlal Nehru did not identify national security with military threats, but saw it in a broader perspective of the need to develop its political, economic technological and military capabilities in that order.

The debacle in the war with China in 1962, was perhaps a short-lived wake up call, to the nation revelling in its role as a peacemaker. However, the conceptual vacuum in its national security strategy showed up glaringly, when Pakistan triggered the 1965 war it ended in a stalemate, because India lacked strategic goals. Cold War compulsions and the increasing synergy between the US and China, came to the fore in the wake of 1971 war that saw the birth of Bangladesh. Though the country lacked a well-articulated security doctrine, Prime Minister Indira Gandhi leveraged the cold war animosities to India’s strategic advantage to come out victorious. India’s ill-fated military intervention in Sri Lanka from 1987-90 again demonstrated the price the nation had to pay for the strategic confusion in the minds of national leadership.

The Kargil war in 1999 showed up the glaring weaknesses in the nation’s intelligence apparatus, when Pakistani troops stealthily managed to occupy commanding heights to harass the troops. It took extraordinary courage and bravery of the Indian soldier, to emerge victorious after paying a heavy price with 527 lives. The Kargil Review Committee under strategist K Subrahmanyam laid bare not only the weakness in the intelligence process but in a whole range of security issues – decision making at the top, national security management, integrated operations and military modernization.

The Committee had recommended a full time National Security Adviser (NSA), Chief of Defence Staff (CDS), a National Intelligence Agency (NIA), National Counter Terrorism Centre (NCTC) and deputing military officers to the Ministry of Defence. But till it was dusted up in 2011 by the Naresh Chandra Committee, there was no progress. Bureaucratic resistance ensured tardy implementation of the recommendation.

The resistance of the Ministry of Defence to implement the One Rank One Pension (OROP) even after the government had given the go ahead, created avoidable bitterness among veterans. The appointment of the CDS in December 2019, nearly two decades after the idea was mooted showed the low priority national security issues occupy in the government scheme of things.

The Galwan incident on June 20 last year in which Indian troops and Chinese troops clashed along the line of control in Eastern Ladakh resulting in the death of 20 Indian soldiers has underlined the urgency of coordinated national security response. It showed our weaknesses in timely procurement of modern weapon systems, construction of border roads and in assessing potential threats. So we are still a long way in coordinating our national security strategy.

We are in for a long haul in dealing with China. China’s approach to India will be transactional, selective and based on the hard reality of its national self-interest rather than ephemeral notions of harmony and bonhomie.

We need to be hard headed to benefit from the quadrilateral framework being formed to prevent predatory moves of China in the Indo-Pacific. While participating in such frameworks it is good to remember what Chanakya said long ago: “There is some self-interest behind every friendship. There is no friendship without self-interest. This is a bitter truth.”

[The writer is a retired military Intelligence specialist on South Asia with rich experience in terrorism and insurgency operations. He is the former intelligence chief of IPKF in Sri Lanka].

 

 

 

 

 

 

இந்திய வெளியுறவுக் கொள்கையும் ஈழத்தமிழர்களின் எதிர் காலமும்: கேள்வியும் பதிலும்

 கர்னல் ஆர் ஹரிஹரன்

 

ஒரு ஆஸ்திரேலிய முகநூல் வலைத்தளமான Focusthamil  ஊடகவியலாளர் என்னிடம் நடத்த இருந்த நேர்கணலில், எனது உபயோகத்துக்காக நான் தயாரித்த கேள்வி-பதில் குறிப்பீடுகளை கீழே காணலாம். கடந்த ஆகஸ்டு 9ந் தேதி நடந்த, அந்த வலைத்தள நேர்காணலில் நான் அளித்த பதிலில் சில வேறுபாடுகள் உள்ளன. ஆனால் விடைகளின் அடிப்படை ஒன்றே. அந்த நேர்காணலை எனது முகநூலில் நீங்கள் காணலாம் அல்லது கீழ் கண்ட இணைப்பை உபயோகிக்கலாம்

https://www.facebook.com/Focusthamil/videos/2092425757563308

 

1.   இந்திய இராணுவத்தின் முன்னொள் தளபதியும், தற்போதைய இந்திய வெளி விவகார இணை அமைச்சருமான ஜெனரல் வி. கே. சிங், ஒவ்வொரு முறையும் பிரபாகரனை பத்திரமாகத் தப்பிச் செல்ல அனுமதிக்குமாறு உத்தரவு வழங்கப்பட்டதாகவும் கூறியிருந்தொர். அந்த உத்தரவுகள் எங்கிருந்து அல்லது யாரிடமிருந்து வ.ழங்கப்பட்டிருந்தது? ஏன் இறுதியில் விடுதலை புலிகளை இல்லாமல் செய்யும் முடிவுக்கு இந்தியா வர வேண்டியிருந்தது?

 

நான் இந்திய அமைதிப் படையின் தொடக்கத்திலிருந்து கடைசியாக இலங்கையிலிருந்து வெளியேறிய வரை அதன் தலைமையகத்தில் (1987 முதல் 1990) பணியாற்றி இருக்கிறேன். அந்த காலகட்டத்தில் நான் ஜெனரல் வி.கே. சிங்கை சந்தித்தது இல்லை. மேலும் அப்போது, நீங்கள் கூறியபடி பிராபகரனை தப்பிச் செல்ல அனுமதிக்குமாறு உத்தரவு எதுவும் எங்களுக்கு வரவில்லை, எங்கள் தலைமையும் அவ்வாறான உத்தரவு எதையும் அறிவிக்கவில்லை. அதற்கு மாறாக, பிராபகரனைப் பிடிப்பவருக்கு அல்லது அவர் இருக்கும் இடம் பற்றிய துப்பு அளிப்பவருக்கு ரூபாய் பத்து லட்சம் பரிசுத் தொகை அறிவித்திருந்தது. ஆகவே, இந்த கேள்விக்கு விடை காண நீங்கள் ஜெனரல் வி கே சிங்கையே அணுக வேணும்.

 

“இறுதியில் விடுதலைப் புலிகளை இல்லாமல் செய்ய” என்று நீங்கள் கூறுகிறீர்கள். இந்தியா எந்த கால கட்டத்தில் அத்தகைய முடிவெடுத்ததாக நீங்கள் கூறுகிறீர்கள் என்று எனக்கு புரியவில்லை.

 

இந்தியாதான் புலிகளுக்கும் மற்றைய ஈழ விடுதலைப் போராட்ட இயங்களுக்கும் புகலிடமும் ஆதரவும் 1983லிருந்து 1987 வரை அளித்தது. அந்த ஆதரவால்தான் விடுதலைப் புலிகள் இயக்கம் வளர்ந்தது. இது மறுக்க முடியாத உண்மை.

 

விடுதலைப் புலிகள் இந்திய இலங்கை ஒப்பந்தப்படி தம்மிடம் உள்ள ஆயுதங்களை ஒப்படைக்க மறுத்து, இடைக்கால அரசில் மற்ற இயக்கங்களைத் தவிர்த்தால்தான் நாங்கள் பங்கேற்போம் என்று பிடிவாதம் பிடித்தனர். ஆகையினால்தான், அந்த சுமுகமான சூழ்நிலையை உண்டாக்கும் இந்திய முயற்சி நடைமுறையாக்க முடியவில்லை.  விடுதலைப் புலிகள் மற்ற ஈழ விடுதலை இயக்கங்களைத் தாக்க ஆரம்பித்த பிறகுதான், விடுதலைப் புலிகளுக்கு எதிரான இந்தியப் போர் துவங்கியது என்பதை மறந்து விடக்கூடாது. மேலும் இந்திய படைகளை இலங்கையிலிருந்து வெளிக்கிளப்ப வேண்டும் என்ற ஒரே குறிக்கோளுடன் விடுதலைப் புலிகள் தலைமை இலங்கை ஜனாதிபதி பிரேமதாசவுடன் கைகோத்து அவரிடமிருந்து ஆயுதங்களைப் பெற்று, இந்தியாவுக்கு எதிராக இயங்கத் தயங்கவில்லை.

 

மேலும் இந்தியப் படைகளை இலங்கையிலிருந்து விலக்கப் பட்ட பின்பும் தமிழ்நாட்டில் சரண் புகுந்த மற்ற இயக்க ஈழப் போராளிக் குழுத்தலைவர்களை, தமிழ்நாட்டில் ஊடுருவிய விடுதலைப் புலிகள் கொன்றார்கள். அதைத் தொடர்ந்து, புலிகள் இந்திய முன்னாள் பிரதமர் ராஜீவ் காந்தியையும் கொன்றார்கள். மேலும் 1255 இந்தியப் போர்படையினர் இலங்கையில் விடுதலைப் புலிகளுடன் நடந்த போரில் கொல்லப் பட்டனர். இவ்வளவு நடந்த பிறகு, இந்தியா புலிகள் இயக்கத்தை ஆதரிக்க வேண்டும் என்று எவ்வாறு நீங்கள் எதிர்பார்க்கிறீர்கள்?. இந்தியா ஒரு நாடு, விடுதலைப் புலிகள் என்பது ஒரு இயக்கம். இந்த நிலைப்பாட்டை மறந்து, இரண்டையும் ஈடுகட்டி விவாதம் செய்வதில் பயனில்லை.

 

2.   கடந்த 33 ஆண்டுகளில், பசுபிக் – இந்தியப் பெருங்கடல் பகுதியில் வளர்ந்து வரும் சீனாவின் வலிமை, பாதுகாப்பு சூழ்நிலயில் பெரும் மாற்றங்களைத் தோற்றுவித்துள்ளது. ஈழத்தமிழர்களுக்கு என ஒரு நாடு இருந்தால், அது இந்தியாவின் பாதுகாப்புக்கு பலமானதொன்றாக இன்றைய சூழ்நிலையில் இருப்பதற்கான வாய்ப்புக்களை இழந்துவிட்டதென கருதுகிறீர்களா?

 

இத்தகைய கற்பனைக் குதிரையில் பயணம் செய்யும் கேள்விகளுக்கு நான் என்ன பதில் சொல்வது? ஒருங்கிணைந்த இலங்கையை கூறு போட்டால் அதனால் எவ்வாறு இந்தியாவின் பாதுகாப்பு அதிகமாகும்? அதற்கு மாறாக, இந்தியாவின் பாதுகாப்பு தலைவலிகள் அதிகரிக்கும். இந்தோ-பசிபிக் பாதுகாப்பு பூகோளத்தை சார்ந்தது, அதில் உள்ள கூறுகள் எவ்வளவு ஆனாலும், ஒட்டு மொத்தமாக அதன் பாதுகாப்பை பூகோளத்தின் அடிப்படையே நிச்சயிக்கும்..

 

3.   இலங்கையின் போர்க்குற்றங்கள் மனித உரிமை விடயங்களை கையாளும் அமெரிக்கா மற்றும் மேற்குலக நாடுளுடன் இந்தியா ஒரு முழுமையான பங்களிப்பை வழங்க முடியாதிருப்பதற்கான காரணமாக இந்திய அமைதிப்படை காலத்தில் நடை பெற்ற சம்பவங்களும் இருக்கிறதா? உதா; யாழ். வைத்தியசாலை படுகொலைகள், வல்வெட்டித்துறை படுகொலைகள்.

 

இல்லை. ஐ.நா. மனித உரிமை குழுவில் நடக்கும் விவாதங்களில் இந்தியா எடுக்கும் நிலைப்பாடுகளுக்கு பல்வேறு அழுத்தங்கள் உள்ளன. அவற்றில் இந்தியாவின் உள்நாட்டு விவகாரங்களில் அந்நிய நாடுகள் தலையீடு பற்றிய கொள்கை ஒரு முக்கிய அங்கமாகும். ஏனெனில், அவ்வாறான தலையீடுகள் ஒரு நாட்டின் அடிப்படை சுதங்திரத்தை பாதிக்க கூடாது என்று இந்தியா திடமாக நம்புகிறது. மேலும் அவ்வாறான தலையீடுகள், அந்நாட்டின் அங்கீகாரத்துடன் நிகழ்ந்தால்தான் உண்மையான பயனுண்டு என்பது இந்தியாவின் அடிப்படை சித்தாந்தம். நீங்கள் குறிப்பிட்ட இரு சர்ச்சைக்கு உரிய சம்பவங்களும் துல்லியமாக விசாரிக்கப் பட்டிருக்க வேண்டும் என்பது என் கருத்து. ஆனால் அத்தகைய முடிவு எடுக்கும் அதிகாரம் என் கையில் இல்லை என்பதையும் நான் குறிப்பிட வேண்டும்.

 

4.   தமிழ் தேசிய இராணுவம் என இந்திய அமைதிப் படையினரால் உருவாக்கப்பட்ட அமைப்பில் பாடசாலை சிறுவர்கள் உள் வாங்கப்பட்டிருந்தார்கள். இது பற்றி என்ன சொல்ல விரும்புகிறீர்கள்?

 

இந்த கேள்விக்கு, அப்போதைய வடகிழக்கு மாகாண அரசே பதில் கூற வேண்டும், ஏனெனில் அந்த அரசின் ஆதரவுடன்தான் அந்த அமைப்பு உருவாக்கப் பட்டது. இளம் சிறுவர்களை போர் படைகளில் ஈடுபடுத்துவது முற்றிலும் தவிர்க்கப் படவேண்டும் என்பது எப்போதுமே மாறாத என் அடிப்படைக் கருத்து. அதைப் பற்றி இப்போது குரலெழுப்புவோர், அத்தகைய செயல்களில் ஈடுபட்ட விடுதலைப் புலிகள் இயக்கத் தலைமைக்கும், மற்ற ஈழப்போர் இயக்கங்களுக்கும் அப்போதே ஏன் எதிர்த்துக் குரல் எழுப்பவில்லை என்பது விடைகாணாத கேள்விக் குறி.

 

5. ஸ்ரீலங்காவில் நடைபெற்றது ஒரு இனப்படுகொலை என சர்வதேச  நீதிமன்றத்தில் விசாரணை செய்யப் படுவதற்கான முயற்ச்சிகள் பல்பெறு தரப்புகளாலும் மேற்கொள்ள படுகின்றது. இதன் சாத்தியப்பாடுகள், இந்தியாவின் பங்களிப்புக்கள் எவ்வாறு இருக்க வேண்டும் என்று கருதுகின்றீர்கள்?

 

பன்னாட்டு அரசியல் உயர்ந்த கொள்கைகளை விட யதார்த்தமான ஒவ்வொரு நாடும் தனது நலன் என்ற அடிப்படையின் நடைமுறை பின்னணியிலேயே நடத்த படுகின்றது. எந்த குற்றங்கள் சர்வதேச சர்வதேச குற்றமாக கருதப்பட்டு சர்வதேச நீதிமன்றத்தின் முன்பு எடுக்கப் படவேண்டும் என்பதை ஐ.நா. பாதுகாப்பு கவுன்சிலில் ‘வீடோ’ என்ற தடை உரிமை உள்ள அமெரிக்கா, பிரிட்டன், பிரான்ஸ், ரஷ்யா மற்றும் சீனா ஆகிய ஐந்து நாடுகளின் பெரும்பான்மை பக்க பலமே நிச்சயிக்கும். ஆகவே, இலங்கை இனப்படுகொலைகள் சர்வதேச நீதிமன்றத்தின் முன்பு கொண்டுவர இந்த ஐந்து நாடுகளில் பெரும்பான்மையினர் மனது வைத்தால் உதவி தேவை. நடைமுறையில் அத்தகைய குற்றங்கள் ருவாண்டா இனப்படுகொலைகள், செர்பியா குரோவாஷியா ஆகிய நாடுகள் போஸ்னியா போரில் நடத்திய இனப்படு கொலைகள் மற்றும் லைபீரியா நாட்டின் முன்னாள் ஜனாதிபதி நடத்திய கொலைகள் சர்வதேச நீதிமன்றத்தின் முன்பு விசாரிக்கப்பட்டன.

 

அவை யாவும் பல வருடங்கள், பல நாடுகள் ஐ.நா.வில் இக்குற்றங்களை விவாதித்து விசாரணைகள் செய்த பின்பே நீதிமன்றத்துக்கு முன்பு விசாரணைக்கு வந்தன. அரசியல் அழுத்தம் அதிகரிக்க குற்றம் புரிந்ததாக கருதப்பட்ட நாடுகளே அந்த நீதிமன்ற விசாரணைகளுக்கு ஒத்துழைத்தன என்பது குறிப்பிடத் தக்கது.  அத்தகைய விசாரணைக்கு சாதகமான சர்வதேச சூழ்நிலை இல்லை என்பது என் கருத்து.

 

இந்தியா ஐ.நா.பாதுகாப்பு கவுன்சிலில் ஒரு சாதாரண தாற்காலிக அங்கத்தினராக உள்ளது. ஆகவே இந்தியா இந்த போர் குற்றத்தை சர்வதேச அளவில் விசாரிக்க எந்த அளவு உதவ முடியும் என்பது கேள்விக் குறி. ஆகவே பாதுகாப்பு கவுன்சிலில் வீடோ தகுதி உள்ள நாடுகளிடையே இந்த விசாரணைக்கு ஒரு உந்துதல் அளிக்க வேண்டும் என்பது என் கருத்து.

இரண்டாவது பதிவிக்காலத்துக்கு தயாராகும் கோதாபய?

 

இந்திய-சீன ராணுவ தலைவர்கள் 12வது சுற்று பேச்சுவார்த்தை: ஓரு அலசல்

கர்னல் ஆர் ஹரிஹரன் | 04-08-2021 | Article 43/2021 | https://www.c3sindia.org

லடாக் எல்லையில் ஏற்பட்டுள்ள பதட்ட நிலையைக் குறைக்க இந்தியா, சீனா ஆகிய இருநாடுகளின் படைத்தளபதிகளின் 12வது சுற்றுப் பேச்சுவார்த்தை கடந்த சனிக்கிழமை மே 30ந் தேதி நடந்தது. இந்திய குழுவில் லே நகரில் நிலை கொண்டுள்ள 14-வது கோர் படைப்பிரிவின் தளபதி லெப்டினன்ட் ஜெனரல் பி.ஜி.கே. மேனன் மற்றும் வெளியுறவு அமைச்சகத்தின் கிழக்கு ஆசியாவுக்கான கூடுதல் செயலாளர் நவீன் ஸ்ரீ வாஸ்தவா பங்கு பெற்றனர்.

சீன ராணுவ குழுவுக்கு இம் மாதம் புதிதாக நியமிக்கப்பட்டுள்ள சீன ராணுவத்தின் மேற்கத்திய கட்டளைப் பிரிவின் தளபதி லெப்டினன்ட் ஜெனரல் சூ கிலிங் தலைமை வகித்தார்.

மூன்று மாதங்களுக்குப் பிறகு நடந்த இந்த நிகழ்வு, கடந்த முறையைவிட குறைவாக, ஒன்பது மணி நேரமே நீடித்தது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. பேச்சுவார்த்தை நடக்கும் முன்னரே, இந்த முறை, லடாக் எல்லையில் இரு தரப்புக்கும் இடையே மோதல் ஏற்படக்கூடிய  ஹாட்ஸ்பிரிங், கோக்ரா, மற்றும் டெப்சாங் சமவெளி ஆகிய இடங்களில் படைகளை விலக்குவது பற்றி பேச்சு வார்த்தை நடக்கும் என்று எதிர்பார்க்க பட்டது.

இந்த பேச்சுவார்த்தையில் ஏதாவது முன்னேற்றம்  கண்டால்தான், சீனா இந்தியாவுடனான உறவில் சுமூகமான நிலைப்பாட்டை ஏற்படுத்த தயார் என்பது உறுதியாகும். அரசியல் விமரிசகர்கள் பார்வையில், இந்த சுற்றில் ஹாட்ஸ்பிரிங் மற்றும் கோக்ரா ஆகிய இரு பகுதிகளில் மட்டுமே படைகளை விலக்குவதற்கான உடன் படிக்கையை எதிர்பார்க்கலாம் என்று கூறப்பட்டது. ஏனெனில், அந்த இரு இடங்களில் படைகளை விலக்கின பிறகே, அடுத்த கட்டமாக டெம்சோக், மற்றும் டெப்சாங் சமவெளி ஆகிய பகுதிகளில் படை விலகல் குறித்து முடிவு எடுப்பது சாத்தியமாகும்.

பேச்சுவார்த்தை முடிந்த பிறகு, இன்று (ஆகஸ்டு 4) வெளிவந்துள்ள செய்திகள், அரசியல் விமரிசகர் எதிர்பார்ப்புகள் ஓரளவு வீண் போகவில்லை என்பதை காட்டுகின்றன. டைம்ஸ் விமரிசகரான ரஜத் பண்டிட் இந்தப் பேச்சுவார்த்தைக்குப் பிறகு, இந்தியாவும் சீனாவும் எல்லை படைக்குறைப்பை செயலாக்கும் முயற்சியை அடுத்த கட்டத்துக்கு கொண்டு செல்ல திட்டம் தீட்டியுள்ளதாக கூறுகிறார். அதன் முதல் கட்டமாக, மோதல் ஏற்படும் அபாயமுள்ள கோக்ரா அருகே உள்ள ரோந்து புள்ளி 17A பகுதியில், இரு தரப்பும் ரோந்து செய்யாத இடைவெளியை ஏற்படுத்தலாம் என்று கூறுகிறார். இதை கொள்கை அளவில் இரு தரப்பு தளபதிகளும் ஒப்புக் கொண்டாலும், அதற்கு சீனத் தலைமையின் ஒப்புதல் எதிர்பார்க்கப் படுவதாக குறிப்பிட்டுள்ளார்.

இது இரு நாடுளுகளுக்கும் இடையே சுமூக நிலையை ஏற்படுத்துவதற்கான ராணுவப் பேச்சு வார்த்தைகளைத் தொடர்ந்து நடத்த எடுக்கப் பட்டுள்ள ஒரு இடைக்கால முயற்சி என்று கருதலாம். ஏனெனில், 2013ம் ஆண்டிலிருந்து (அதாவது 2014ல் பிரதமர் நரேந்திர மோடி பதவிக்கு வரும் ஒரு ஆண்டு முன்னரே) டெப்சாங் சமவெளியை சீனப் படைகள் தமது ஆதிக்கத்தில் கொண்டு வந்து, அங்கே இந்தியப் படைகளை ரோந்துப் பணிகளை செய்ய விடாமல் தொடர்ந்து தடுத்து வருகின்றன..

ஆகவே, சீனாவின் ஊடுருவல் இல்லாமல்,  டெப்சாங் சமவெளி 2013ம் ஆண்டுக்கு முந்தைய நிலையை அடைந்தால்தான், எல்லையில் மோதல் ஏற்படுவதற்கான வாய்புக்கள் முழுமையாக தவிர்க்கப் படும். அப்போதுதான், எல்.ஏ.சி (LAC) என்று அழைக்கப்படும் யதார்த்தமான எல்லை கட்டுப்பாட்டு கோட்டில், இரு தரப்பினரும் ரோந்து பணிகளை மேற்கொள்ள ஆக்கப் பூர்வமான புதிய வழி முறைகளை உருவாக்க முடியும்.

டெல்லியில் வெளியுறவுத்துறை ஆகஸ்டு 3ந் தேதி 12வது சுற்று பேச்சு வார்த்தையைப் பற்றி இரு தரப்பும் ஒருங்கிணைந்து வெளியிட்டுள்ள அறிக்கையை பிரசுரித்தது. அந்த அறிக்கை இரு நாடுகளும் எந்த விஷயங்களில் ஒன்றுபட்ட அணுகுமுறையை பின்பற்றுகின்றன என்பதை காட்டுகிறது. முதலாவதாக, இவ்வாறு ஒருங்கிணைந்து அறிக்கை வெளியிட்டிருப்பது, இரு தரப்பினரும் தொடர்ந்து பேச்சுவார்த்தைகள் மூலம் பிரச்சினைகளை தவிர்ப்பதில் நம்பிக்கை கொண்டுள்ளதைக் காட்டுகிறது. 

அறிக்கையின் வாசகத்தில், 12 வது சுற்று இந்தியா-சீனா ராணுவ தளபதிகள் பேச்சுவார்த்தை, “ஜூலை 14 ஆம் தேதி துஷான்பேயில் இந்திய மற்றும் சீன வெளியுறவு அமைச்சர்களுக்கு இடையே நடந்த சந்திப்பு, மற்றும் ஜூன் 25 ஆம் தேதி நடைபெற்ற இந்திய-சீன எல்லை விவகாரங்களுக்கான ஆலோசனை மற்றும் தீர்வுக்கான 22 வது கூட்டம் ஆகியவற்றை தொடர்ந்து நடந்துள்ளது” என்று கூறுகிறது.

இது இந்திய-சீன ராணுவத் தலைமைகளின் பேச்சுவார்த்தைகளை, இருதரப்பும் பல்வேறு மட்டத்தில் நடத்திவரும் பேச்சுவார்த்தைகளின் ஒரு அங்கமாகவே புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதை கோடிட்டுக் காட்டுகிறது.

மேலும் இந்த அறிக்கையில், இரு தரப்பினரும் இந்தியா-சீனா எல்லைப் பகுதிகளில் மேற்கு கட்டுப்பாட்டு கோடு (Western LAC) தொடர்பான மீதமுள்ள பகுதிகளில் படைகளை விலக்குதல் பற்றிய தமது ஆழ்ந்த, வெளிப்படையான கருத்துக்களை பரிமாறிக் கொண்டனர்.என்று கூறுகிறது.

“இந்த சந்திப்பு ஆக்கபூர்வமானது என்று இரு தரப்பினரும் குறிப்பிட்டனர், அதனால் அவர்களுக்கு இடையே புரிதலை மேலும் மேம்படுத்தி உள்ளது. தற்போதுள்ள ஒப்பந்தங்கள் மற்றும் நெறிமுறைகளுக்கு ஏற்ப, இந்த மீதமுள்ள பிரச்சினைகளை விரைவாக தீர்க்கவும், பேச்சுவார்த்தை மற்றும் பேச்சுவார்த்தைகளின் வேகத்தை அதிகரிக்கவும் அவர்கள் ஒப்புக்கொண்டனர்” என்று குறிப்பிடுகிறது.

“இடைக்காலத்தில், மேற்குப் பகுதி எல்ஏசி-யில் ஸ்திரத்தன்மையை உறுதி செய்வதற்கும், அமைதியை கூட்டாகப் பராமரிப்பதற்கும், தங்கள் முயற்சிகளை மேலும் திறம் பட தொடர இரு தரப்பினரும் ஒப்புக்கொண்டனர்” என்று கூறுகிறது.

12-வது சுற்றுப் பேச்சுவார்த்தையில் ஏற்பட்டுள்ள முன்னேற்றம், அதைப் பற்றி வெளிவந்துள்ள ஒருங்கிணைந்த அறிக்கைம், ஆகியவற்றின் அடிப்படையில், லடாக் எல்லைப் பகுதியில் இந்தியாவின் நிலைப்பாட்டை, சீனா ஒப்புக் கொள்கிறது என்று கணிப்பது தவறாகும்.

ஏனெனில், 12வது சுற்று பேச்சுவார்த்தைகள் முடிந்த பிறகும், இரு தரப்பும் இன்னமும் உறுதியான அதிகாரப்பூர்வ நிலைப்பாடுகளை அறிவிக்கவில்லை என்பதையே ஒருங்கிணைந்த அறிக்கை காட்டுகிறது.

கடந்த மே மாதம் நடைபெற்ற ராணுவ படைத் தளபதிகள் பேச்சுவார்த்தையில், இந்தியா எல்லையில் சீன படைவிலகல் முற்றிலுமாக நிகழ்ந்த பின்னரே, வழமையான தொடர்புகள் அந்நாட்டுடன் ஏற்படும் என்று கூறியது. ஆனால் அதற்கு சீனா உடனே மறுப்பு தெரிவித்தது.

அப்படி இருந்த போதிலும், ராணுவத் தளபதிகள் மட்ட பேச்சுவார்த்தை இந்த முறை தொடர்ந்ததற்கு முக்கிய காரணம், பிப்ரவரியில் சீனா தனது படைகளை பாங்காங் த்சோவின் தெற்கு மற்றும் வடக்கு கரைகளில் இருந்து விலக்கியதே ஆகும். ஆகவே இந்த முறை பேச்சுவார்த்தையில் கோக்ரா மற்றும் ஹாட் ஸ்பிரிங்ஸ் பகுதியிலும் அத்தகைய முன்னேற்றம் ஏற்படக்கூடும் என்ற எதிர்பார்ப்பே பேச்சுவார்த்தைகளை தொடர இரு தரப்புக்கும்   ஒரு உந்துதல் அளித்தது.

12-வது சுற்று பேச்சுவார்த்தையில் பெரிய முன்னேற்றம் ஏற்படாவிட்டாலும், இரு நாடுகளும் எல்லையில் மோதல் ஏற்படக்கூடிய ஆபத்துள்ள கோக்ரா மற்றும் ஹாட் ஸ்பிரிங் பகுதிகளில், அதைத் தவிர்க்க, "நாங்கள் முன்னோக்கி நகர்வதை எதிர்பார்க்கலாம்" என்பதில் நம்பிக்கை கொண்டுள்ளன என்பதை காட்டுகிறது. இது வரவேற்கப் படவேண்டிய விஷயம்.  

ஆனால், லடாக் எல்லையில் படை விலகல் இன்னமும் இழுபறியில் இருப்பதற்கு என்ன காரணம்? இந்திய துணைக் கண்டத்திலும், இந்தோ-பசிபிக் பாதுகாப்பு மண்டலத்தில் நிகழும் மற்ற சம்பவங்களையும் மனதில் கொண்டே இந்தியாவும் சீனாவும் தமது முடிவுகளை எடுப்பதே அதற்கு காரணம்  என்பதில் ஐயமில்லை.

அத்தகைய சில நிகழ்வுகளை இங்கே குறிப்பிடலாம். கடந்த ஜூலை மாதம், லடாக் டெம்சோக் பகுதியில் உள்ள சிந்து நதியின் மறுகரையில் சீன ராணுவப் படையினர் மற்றும் ‘பொதுமக்கள்” கூடி திபெத்திய ஆன்மீகத் தலைவர் தலாய் லாமாவின் பிறந்த நாளைக் கொண்டாடுவதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்தனர். அதே நேரத்தில், தலாய் லாமாவின் பிறந்த நாளன்று இந்திய பிரதமர் நரேந்திர மோடி தமது வாழ்த்துக்களை முதன் முறையாக அளித்தார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

எல்லை மோதல்களை தவிர்க்க பேச்சுவார்த்தைகள் தொடர்ந்தாலும், சீன அரசாங்க அதிகாரிகள் கிழக்கு லடாக்கில் டெம்சோக்கில் உள்ள சார்டிங் நாலாவின் இந்திய பக்கத்தில் கூடாரங்களை அமைத்துள்ளதாக இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ் தெரிவித்துள்ளது.

கிழக்கு லடாக்கில் உள்ள டெப்சாங் சமவெளியில், சீனப் படைகள் இந்திய ரோந்துப் பணிகளை தடுத்து நிறுத்தினாலும், இந்திய ராணுவமும் அதைச் செய்யத் தொடங்கும் என்று ஒரு மூத்த பாதுகாப்பு அதிகாரி டெல்லியில் கூறியதாக செய்திகள் கூறுகின்றன. அதனால் ஏற்படும் சிக்கலைத் தீர்க்க நேரம் எடுக்கும், என்று அவர் குறிப்பிட்டுள்ளார். 2013 முதல், இந்திய துருப்புக்களின் எண்ணிக்கையும் திறனும் தற்போது அதிகரித்துள்ளன. அதனால் எங்கள் ரோந்து அதிகரித்துள்ளது. அத்தகைய திறன் அதிகரிக்கும் போது, சிக்கல் அதிகரிக்கும்," என்றனர்.

இது உண்மைதான். ஏனெனில், இதுவரை காஷ்மீர் பகுதியில் நிலை கொண்டிருந்த ராஷ்ட்ரீய ரைபிள் டிவிஷன் படைப் பிரிவை, இந்திய ராணுவம் தற்போது லடாக் பகுதிக்கு மாற்றியுள்ளது. ஆகவே, முன்னெப்போதும் இல்லாத அளவு நாலு டிவிஷன் படைப்பிரிவுகள் (ஏறத்தாழ 50,000 துருப்புகள்) தற்போது லடாக் பகுதியில் நிலை கொண்டுள்ளன. அந்த எல்லையில் இந்தியா தொடர்ந்து  சாலைகளை கட்டி வருகினறது. எல்லைப் பகுதி கிராமங்களில் மின்சாரம், இன்டர் நெட் வலைப் பின்னல் மற்றும் மருத்துவ வசதி ஆகியவை தொடர்ந்து முன்னேறி வருகின்றன.

இவ்வாறு, இந்தியா லடாக் பகுதியில் கொண்டுள்ள திடமான பாதுகாப்பு நிலைப்பாட்டை சீனா புரிந்து கொண்டிருக்கும்.

12-வது சுற்று இந்திய சீன ராணுவ பேச்சுவார்த்தைகள் நடந்திருந்த அதே நேரத்தில், அமெரிக்க வெளியுறவு அமைச்சர் ஆண்டனி பிளிங்கன் இந்தியா வந்தார். அப்போது அவர் பங்கு பெற்று பேச்சுக்களில் நெருங்கி வரும் இந்திய-அமெரிக்க உறவையும், சீனாவினால் இந்திய எல்லையில் எற்பட்டுள்ள ஆபத்தான நிலையையும், இந்தியா உள்ளிட்ட நான்கு நாடுகள் கொண்ட “குவாட்” கட்டமைப்பின் திட்டங்களையும் விவரித்தார். ஆகவே நெருங்கி வரும் இந்திய-அமெரிக்க உறவுகள் சீனாவின் இந்தியா-சார்ந்த பிரச்சினைகளில் தாக்கம் ஏற்படுத்தும் என்பதில் ஐயமில்லை.

ஆகவே, தெற்காசிய துணைக்கண்டத்தில் வலுவடைந்து வரும் சீனா, இந்தியா எடுத்துவரும் தற்காப்பு முயற்சிகளை தொடர்ந்து கவனித்து வரும். ஆகவே, நேசக் கரனை இந்தியா சீனாவின் பக்கம் நீட்டும் போது மற்றொரு கையில் துப்பாக்கி இருக்க வேண்டியது அவசியம். அது, சீனாவின் கண்ணுக்குத் தெரியும்படி இருக்க வேண்டும். ஏனெனில், அதுவே சீனாவின் கம்யூனிச தலைமை உலகுக்கு புகட்டும் உண்மை.

[கர்னல் ஹரிஹரன், ராணுவம் நுண்ணறிவுப் பிரிவில் தெற்காசிய மற்றும் தீவிரவாதத் துறைகளில் போர் முனை அனுபவம் பெற்றவர். சென்னை சீன ஆய்வு மையத்தின் அங்கத்தினராவார். ஈ மெயில்: haridirect@gmail.com. இணைய தளம்: https://col.hariharan.info] 

 http://www.virakesari.lk/article/110734

 

Sri Lanka: Gotabaya gets ready for a second term

Col R Hariharan | Sri Lanka Perspectives July 2021 | South Asia Security Trends, August 1, 2021 | www.security-risk.com

The aphorism ‘road to hell is paved with good intentions’ may well apply to the Gotabaya government’s disastrous performance, despite its claims of acting in good faith. President Gotabaya Rajapaksa, hailed as the ‘doer’ and ‘Terminator’ (for wiping out the LTTE insurgents), continued to falter in delivering the “vistas of prosperity and splendour” he promised before the election.

Obviously, one reason is the continuing Covid-19 pandemic that hobbled much of the ‘Terminator’s endeavours. The unrelenting run of pandemic infections crossed the 300,000-mark during the month. However, the small consolation is, the daily average of 1504 new infections during the month, was 47 percent of the highest average reached on May 26. Tourism industry, foreign remittances and export trade crippled by the pandemic are yet to recover. This has affected the livelihood of the people, sending the cost of essential commodities shooting to the skies. 

But neither the pandemic nor existential issues of the people seem to deter the President from introducing some of the drastic measures, ostensibly for shoring up the sinking economy and create an environment friendly society. These include banning the import of chemical fertilisers to popularise use of organic fertilisers, ban on import of phones and automobiles, which have made life difficult for the citizen.

President Gotabaya is already running the country with handpicked military officers heading oversight committees and occupying administrative posts. He has also pardoned military men convicted of criminal acts and dropped cases against armed forces personnel who were being prosecuted for such acts. This has raised widespread suspicion of militarisation of the administration under his leadership.

Under these circumstances, it is not surprising the Kotelawala Defence University (KDU) Bill to be introduced in parliament in August, is seen by many as yet another militarisation effort. This time it is the haloed precincts of academic education. The bill aims to turn the KDU, a military training institution for officer cadets and officers, into a full-fledged university. It envisages the admission of civilian students also to pursue studies in law, engineering, management and medicine. It will be governed by a military-heavy board, with five serving members of armed forces in the nine-member board of governors. The wording of the Bill indicates the university will be run like a military institution. The KDU will function on its own, unlike 16 universities of the country which come under the Universities Act of 1978.  

The KDU bill has provoked widespread protest from the academic world. The Federation of University Teachers Associations (FUTA), the Ceylon Teachers’ Union (CTU) and the Inter University Students Federation (IUSF), one of the powerful student bodies in the country, have voiced their strong opposition to the Bill. Earlier in the month, police came down heavily on a protest against the KDU Bill by the CTU members. Some of protestors were arrested by the police for violating Covid-19 health regulations, provoking complaints of misuse of health regulations.  

The economy is limping along from crisis to crisis. During July, it was yet another doomsday prediction from Moody’s, global debt rating agency.

It placed Sri Lanka’s unsecured debt ratings under review for downgrade. It was “driven by Moody’s assessment that Sri Lanka’s increasingly fragile external liquidity position raises the risk of default.” The Finance Ministry called Moody’s action “unwarranted and ill timed” as it was working overtime to meet the settlement of $1 billion worth of International Sovereign Bonds (ISB) maturing towards the end of the month.  However, Sri Lanka said it had completed the groundwork towards the settlement of the maturing ISBs. Capital Market Minister Nivard Cabral, said Sri Lanka has proved all the doomsayers and sceptics, globally and locally, wrong. “The settlement also cements the fact Sri Lanka continues its unblemished reputation of honouring its debt,” he added. But Sri Lanka will have to move from one financial crisis to another for quite some time it seems.

The US State Department’s report on investment climate in Sri Lanka made dismal reading. It said, “Sri Lanka is a challenging place to do business with high transaction costs, aggravated by an unpredictable economic policy environment, inefficient delivery of government services, and opaque government procurement practices. Investors noted concerns over the potential for contract repudiation, cronyism, and de facto or de jure expropriation. Public sector corruption is a significant challenge for U.S. firms operating in Sri Lanka and a constraint on foreign investment. While the country generally has adequate laws and regulations to combat corruption, enforcement is weak, inconsistent, and selective. US stakeholders and potential investors expressed particular concern about corruption in large infrastructure projects and in government procurement. The government pledged to address these issues, but the Covid response remains its primary concern. Historically, the main political parties do not pursue corruption cases against each other after gaining or losing power.”

It was in this murky atmosphere, Basil Rajapaksa, younger brother of the President and fifth member of the Rajapaksa clan, was sworn in as Finance Minister. Basil is said to be the chief strategist of ruling Sri Lanka Podujana Peramuna (SLPP) and already heads almost all the Presidential Task Forces ranging from economic policy to environment and essential services. His induction as a Minister only formalises his powerful political role he is playing behind the scene. The fact Basil is a US citizen, holding dual Sri Lanka citizenship, apparently does not seem to bother anyone, not even the opposition.  

The newly inducted finance minister in his speech in parliament is said to have made fun of his new office by referring to himself as a finance minister with no finances. It is a statement of fact and he has the difficult task of presenting a politically acceptable budget. The Sunday Times hinted at government sources saying that “informal contacts had been made with different sources to raise funds.” There was also the “likelihood of a visit to Colombo by an important foreign dignitary where more funds from his country are expected to be discussed”. Meanwhile, in his first official move, he is bringing a bill to provide amnesty to those holding funds in foreign banks, if they repatriate them to Sri Lanka before December 31. If they disclose taxable money, they will be protected from investigation or prosecution. 

But President Gotabaya seems to be pragmatic that he would not be able to achieve his goal of economic prosperity in the present term. While speaking to heads of state-run and local media houses on his priorities, the President said he would have five more years to achieve his goals, hinting at seeking a second term in office. This has set speculation mills in motion, particularly as it came a fortnight after Basil was anointed as a cabinet minister. Even a second term in office may not be enough for the President to clean up Sri Lanka’s problems galore: ethnic reconciliation, new constitution, accountability for human rights violations etc.

In this context, Albert Camus’ words from The Plague comes to mind. He said: “On the whole, men are more good than bad; that however, isn’t the real point. But they are more or less ignorant, and its that we call vice or virtue; the most incorrigible vice being that an ignorance that fancies it knows everything and therefore claims for itself the right to kill.”

Sri Lanka seems to be caught in this “incorrigible vice”, from which it may not be able to come out easily.  [July 31, 2021]

[Col R Hariharan, a retire MI specialist on South Asia and terrorism, served as the head of intelligence of the Indian Peace Keeping Force in Sri Lanka 1987-90. He is associated with the Chennai Centre for China Studies. E-mail: colhari@gmail.com Website: https://col.hariharan.info]